Από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα και από το πρώτο δευτερόλεπτο που συμφώνησε με τον ΠΑΟΚ βιώνει έναν υφέρποντα ρατσισμό, για το ότι είναι Ρουμάνος, για το ότι είναι γιος του Μίρτσεα, για το ότι δεν είναι… καθωσπρέπει.
Αν ήταν ένας εξευγενισμένος Δυτικοευρωπαίος, κανένας Ιταλός… ασούμε, θα διαβάζαμε / ακούγαμε για τον γκραν-μετρ του ποδοσφαίρου, για τον εκπληκτικό tactician, ο οποίος έδεσε κόμπο Ουζουνίδη και Πέδρο Μαρτίνς και πήρε δύο νίκες χωρίς να φάει γκολ, διδάσκοντας ουσία και ρεαλισμό. Τώρα, είναι απλά ένας… τυχεράκιας.
Αν ήταν κάποιος με βαρύτερο όνομα, τότε θα διαβάζαμε για τον ασυμβίβαστο, αιρετικό, ιδιόρρυθμο και ρηξικέλευθο χαρακτήρα που τα βάζει με όλους και με όλα. Τώρα με περίσσια ευκολία χαρακτηρίζεται «γραφικός».
Αν το περσινό ποδόσφαιρο, ο ΠΑΟΚ το είχε παίξει με κάποιον με πιο φτιασιδωμένο προφίλ στον πάγκο του, τότε αυτός θα έμπαινε στην ίδια λίστα με τον Πεπ, τον Κλοπ και τον Ζιζού. Τώρα, απλώς ο Δικέφαλος έπαιζε καλή μπάλα, διότι είχε καλούς κι ακριβούς παίκτες.
Δεν θυμάμαι άλλο προπονητή του ΠΑΟΚ να έχει δεχθεί τόσο bullying, ακόμα και εξ’ ημέτερων. Λοιδωρήθηκε για τα πάντα. Για τα αγγλικά του, για την προφορά του, για τους σκούφους του, για τα κασκόλ του, σχεδόν για κάθε του δήλωση.
Ελάχιστοι στάθηκαν στο γεγονός ότι στις διαπραγματεύσεις του με τον ΠΑΟΚ υπέγραψε λευκό συμβόλαιο, με ένα μόνο οικονομικό όρο. Πριμ κατάκτησης πρωταθλήματος. Ελάχιστα προβάλλεται ότι είναι από τους πλέον πολύγλωσσους (μιλάει 5 γλώσσες), καλλιεργημένους (έχει πτυχίο οικονομικών), ευγενικούς (παθολογικά άρρωστος φιλόζωος, με αδυναμία στις γάτες) προπονητές στην Ελλάδα. Αντιθέτως, αυυτό που «πουλάει» είναι το προφίλ του… ημι-αγράμματου, κολλημένου, αναρχοαυτόνομου κι ασέβαστου προπονητή που δουλεύει με μέσον στον ΠΑΟΚ. Δείγμα ότι κάτι κάνει καλά, ίσως.
Ελάχιστοι στέκονται στο γεγονός ότι σαν ένας αληθινός θηριοδαμαστής τιθάσευσε τα πιο δύσκολα αποδυτήρια στην ομάδα (χωρίς αυτό να αφορά αποκλειστικά του παίκτες) που πλέον παίζουν (και) για αυτόν.
Ελάχιστοι στέκονται στο γεγονός ότι ο ΠΑΟΚ είναι αήττητος φέτος εκτός έδρας σε Βασιλεία, Μόσχα, Λισσαβόνα, Νέα Σμύρνη, Κρήτη και Καραϊσκάκης, έδρες που δεν απαιτούν μόνο τύχη, αλλά διάβασμα, σχέδιο, πλάνο, οργάνωση, γνώση.
Τι σημασία έχει που ο ΠΑΟΚ καβάλησε το ρετιρέ μέσα σε 6 αγωνιστικές, σβήνοντας το -2, παίρνοντας τα δύο ντέρμπι κι έχοντας βγάλει ένα πρόγραμμα Γολγοθά; Αυτό που… πουλάει είναι ότι ο ΠΑΟΚ δεν παίζει μπάλα. Είναι οι ίδιοι που όταν ο ΠΑΟΚ έπαιζε μπάλα, μα έμενε με τα χέρια αδειανά (όπως π.χ. στις δύο τελευταίες επισκέψεις στο «Καραϊσκάκης») μιλούσαν για λούζερ, για γατάκια, για ομάδα που λιποθυμάει.
Μία σοφή παροιμία λέει πως είναι προτιμότερο να ψάχνεις λύσεις για τα προβλήματα σου με γεμάτο, παρά με άδειο στομάχι. Δηλαδή αν ο ΠΑΟΚ δίχως να έχει παίξει μπάλα, δεν έχει χάσει ούτε πόντο, όταν το πρόγραμμα ομαλοποιηθεί και αρχίζει να ρολάρει τι θα γίνει;
ΓΙΑΤΙ Ο ΠΑΟΚ ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ ΜΠΑΛΑ;
Άντε να δοθεί και η απάντηση στο γιατί ο ΠΑΟΚ δεν παίζει μπάλα. Η απάντηση είναι εύκολη, μα ούτε αυτή «πουλάει». Ο περσινός ΠΑΟΚ είχε την πολυτέλεια του ενός παιχνιδιού την εβδομάδα, με απόλυτη προσήλωση, στόχευση, φρεσκάδα, σταθερή ενδεκάδα. Ο φετινός μέσα σε 60 ημέρες έβγαλε 15 σούπερ απαιτητικά ματς υψηλού τέμπο, δυσκολίας, απαιτήσεων, πίεσης, όλα με το μαχαίρι στο λαιμό, με αναγκαστικό rotation, (σωματική και ψυχολογική) φθορά, στα οποία έπαιζε την μισή του χρονιά. Το τερπνό θυσιάστηκε για το ωφέλιμο. Η παρτίδα σώθηκε και τώρα πάει να κερδηθεί. Ο ΠΑΟΚ είναι μέσα σε όλους τους στόχους του και τώρα που το πρόγραμμα στρώνει θα έχει την δυνατότητα να στρώσει κι αυτός και να βγάλει στο γήπεδο την πανθομολογούμενη ποιότητα των παικτών του. Μόνο όποιος καταφέρνει να βλέπει την μεγάλη εικόνα και όχι μόνο το τελευταίο παιχνίδι κάθε φορά, θα μπορέσει να καταλάβει τι ακριβώς έχει πετύχει η ομάδα μέχρι στιγμής.
