Η πορεία της εθνικής ομάδας, δεν μου προκαλεί έκπληξη. Άλλωστε την άποψη μου την είχα καταγράψει στις 13 Νοεμβρίου του 2017, στο blog μου, εδώ στο SDNA.
Αντιγράφω ένα κομμάτι εκείνου του blog…
«Το ενδεχόμενο παραμονής του Σκίμπε στον πάγκο της εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου, μου δημιουργεί τεράστια ανασφάλεια για το μέλλον. Θεωρώ ότι θα είναι κακή επιλογή, κυρίως λόγω του τρόπου με τον οποίο διαχειρίστηκε το υλικό που είχε στη διάθεση του. Το σύνολο δηλαδή των Ελλήνων ποδοσφαιριστών.
Δεν τον κρίνω με γνώμονα τον αποκλεισμό της εθνικής μας ομάδας από την τελική φάση του Μουντιάλ. Οι Κροάτες ήταν καλύτερη ομάδα και δίκαια σφράγισαν το διαβατήριο συμμετοχή τους στα γήπεδα της Ρωσίας.
Ο Σκίμπε έμεινε εγκλωβισμένος σε έναν πυρήνα παικτών που έχουν συγκεκριμένη… προέλευση, αδικώντας πολλούς άλλους ποδοσφαιριστές με τους οποίους δεν μπήκε καν στον κόπο να ασχοληθεί, ακόμα και τις εποχές που βρίσκονταν σε δαιμονιώδη φόρμα. Δικαιολογημένα η συμπεριφορά του προκάλεσε ερωτηματικά. Τακτική ανάλογη με του Σκίμπε στο θέμα της επιλογής των παικτών, είχαν τόσο ο Ρεχάγκελ όσο και ο Σάντος. Αμφότεροι ήταν σταθεροί στις επιλογές προσώπων. Πολλές φορές διαπιστώθηκε ότι, στήριζαν παίκτες, ακόμα και όταν αυτοί δεν βρίσκονταν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση.
Οι επιλογές τους δικαιώθηκαν με τρόπο που δεν χρειάζεται να περιγράψω, σε αντίθεση με τον Σκίμπε. Το επιχείρημα ότι η εθνική παρουσίασε καλύτερο πρόσωπο από την εποχή του Ρανιέρι, δεν θα μπω στον κόπο να το σχολιάσω. Δεν… υπήρχε εθνική ομάδα την εποχή που στην τεχνική ηγεσία της, βρισκόταν ο ιταλός τεχνικός. Η μετέπειτα επιτυχία του στη Λέστερ, δεν μπορεί να δικαιολογήσει την «μαύρη» εποχή της συνεργασίας του με την ΕΠΟ.
