Αν σε ένα ματς πρωταθλήματος, όπου θεωρητικά κάποια γκέλα μπορεί να αναπληρωθεί σε μία από τις υπόλοιπες 29 αγωνιστικές ή να απαλειφθεί με ταυτόχρονη βαθμολογική απώλεια των συνδιεκδικητών του τίτλου, η νίκη είναι το απόλυτο ζητούμενο, τότε σε ένα ματς κυπέλλου η αναγκαιότητα αυτή πολύ-πολλαπλάσιάζεται. Γίνεται αυτοσκοπός. Άρα, αυτό που ήθελε ο ΠΑΟΚ στην Κρήτη δεν ήταν τίποτα άλλο από τους τρεις πόντους προκειμένου να προκριθεί στην επόμενη φάση και να διεκδικήσει τα κεκτημένα του ως κυπελλούχος Ελλάδας.
Μπορεί σε κάποιους “ξίνισε” η εμφάνιση, ειδικά η εικόνα της ομάδας στις αρχές του δεύτερου μέρους, αλλά σε γενικές γραμμές, στο Παγκρήτιο Στάδιο δεν είδαμε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από το φυσιολογικό με βάση τα δεδομένα που υπήρχαν. Ο Δικέφαλος είχε μια καραβιά παίκτες απόντες λόγω των Εθνικών ομάδων και παρατάχθηκε με μια σύνθεση ανάγκης, όπου αν τα πάρουμε όλα ξεχωριστά, δε θα μπορούσαν να παρουσιάσουν και πολύ καλύτερο πρόσωπο. Ειδικά στην άμυνα, η οποία όντως έμοιαζε παιδική χαρά στο πρώτο μισό του δεύτερου 45λεπτου, τα πράγματα ήταν απολύτως εξηγήσιμα.
Με 4 παίκτες που δεν έχουν καθόλου αγωνιστικό ρυθμό και καμιά χημεία μεταξύ τους, συν τον Μάτος. Ο Ρέι ψαχνόταν να συνεννοηθεί με τους συμπαίκτες του, οι Μαλεζάς και Χατσερίδης με βαριά κορμιά που δε θα έπαιζαν μαζί στο κέντρο άμυνας ποτέ και σε κανένα φυσιολογικό ματς, ένας Κίτσιου αναγκαστικά αριστερά, και ένας Μάτος που έχει ρετάρει αγωνιστικά και πνευματικά αλλά δε βρίσκει τρόπο να πάρει ανάσες. Πώς θα μπορούσε λοιπόν να λειτουργήσει αυτή η πεντάδα, ειδικά απέναντι σε μια ομάδα όπως ο Εργοτέλης που έπαιξε ανοιχτά, δε φοβήθηκε το ματς και έδειξε επιθετικά χαρίσματα. Αν προσθέσουμε, λίγο πιο μπροστά, και τον Μαουρίσιο που απλά ξεκίνησε για να βρει ρυθμό μετά τον τραυματισμό του, μιλάμε για παραπάνω από τη μισή ενδεκάδα. Από εκεί και πέρα, οι μεσοεπιθετικοί έκαναν πάνω-κάτω τη δουλειά τους, έστω κι αν οι Ζαμπά και Ακπόμ δεν πρόσθεσαν κάτι ιδιαίτερο στο παιχνίδι.
Αν τα παραπάνω φαντάζουν φυσιολογικά, αυτό για το οποίο μπορώ να ψέξω τον ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου είναι αγωνιστική απειθαρχία που έδειξε η ομάδα σε κομμάτια του αγώνα. Βασικές αρχές του ποδοσφαίρου που παίζει ο Δικέφαλος με τον Ρουμάνο τεχνικό στον πάγκο απουσίαζαν ανά διαστήματα, κάνοντας τους 11 με τις ασπρόμαυρες φανέλες να μοιάζουν σκορποχώρι. Η τακτική που έχει εμφυσήσει ο Λουτσέσκου εδώ και 1,5 χρόνο πήγε περίπατο, και ίσως αυτό ήταν που χάλασε την εικόνα στα μάτια των φιλάθλων που παρακολουθούσαν την αναμέτρηση. Κοντολογίς, είναι κάπως άδικο να κρίνουμε τους παίκτες μεμονωμένα, αλλά όχι και για τη αγωνιστική συμπεριφορά, νοοτροπία, προσανατολισμό, τακτική και πειθαρχία τους ως σύνολο.
