Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Αλέξανδρος Πασχαλάκης αναδεικνύεται σε πολυτιμότερο παίκτη του ΠΑΟΚ. Απόψε, στη Λαμία ήταν απλά μια ακόμα επανάληψη του κομβικού ρόλου που έχει ο διεθνής τερματοφύλακας στα παιχνίδια και στην πορεία της ομάδας. Μήπως όμως πρέπει κάποια στιγμή να του αποδώσουμε τα εύσημα;
Φτάνοντας στα μισά του δρόμου, ο πρωτοπόρος Δικέφαλος έχει διαγράψει ένα αξιοθαύμαστο σερί που χτίστηκε μέσα από την ομαδική προσπάθεια, αλλά και με ξεκάθαρους πρωταγωνιστές. Κι αν στο μπροστά μισό του γηπέδου υπάρχει ο Πρίγιοβιτς, στο πίσω κυριαρχεί ο Πασχαλάκης. Αν δίνει τους μισούς βαθμούς ο Σέρβος επιθετικός, τους άλλους μισούς τούς μαζεύει με τα πελώρια χέρια του ο 29χρονος κίπερ.
Στη Λαμία ήταν ακόμα ένα τρανταχτό παράδειγμα. Η εντυπωσιακή απόκρουση στο φάουλ του Μπερτόλιο στην τελευταία φάση του πρώτου μέρους, στο πιο κρίσιμο σημείο του ματς, κρατάει το μηδέν και τον ΠΑΟΚ μέσα στο κυνήγι της νίκης. Όπως και η επέμβαση στο τετ α τετ του Επστάιν. Μπορεί μετά το τέλος του αγώνα να μένει το γκολ του Βαρέλα, αν δεν υπήρχε όμως ο Πασχαλάκης, η τροπή θα ήταν τελείως διαφορετική. Όπως έχει γίνει σε πολλές περιπτώσεις φέτος. Αυτά που ίσως έχουν εντυπωθεί πιο πολύ στη μνήμη είναι τα κατορθώματά του σε Χαριλάου και Καραϊσκάκη. Πράγμα λογικό καθώς στο μεν μετέτρεψε τους μηδέν βαθμούς σε έξι πιάνοντας το πέναλτι, στο δε κράτησε σχεδόν μόνος του άλλο μια “6ποντη” νίκη. Τώρα ήρθε και η συμβολή του στο κρίσιμο ματς με τη Λαμία.
Δεν είναι όμως μόνο αυτές οι αναμετρήσεις που διακρίθηκε. Ο φετινός ΠΑΟΚ πορεύεται με νίκες σχετικά κλειστών σκορ. Και στα σφιχτά ματς, οι μία-δυο (ή περισσότερες) καθοριστικές επεμβάσεις του τερματοφύλακα δίνουν πόντους. Πόντους τίτλου. Θα μιλούσαμε διαφορετικά αν ο Δικέφαλος κέρδιζε κάθε βδομάδα με 3 και 4-0. Τώρα, η αξία του Πασχαλάκη είναι διπλή και τριπλή. Κρίνει πρωταθλήματα.
Θα μπορούσα να αναγάγω τον Πασχαλάκη ακόμα σε… ήρωα, παίζοντας απόψε για 20 λεπτά τραυματίας, αλλά δεν είναι αυτό το… point. Όπως και στην αγωνιστική του συμπεριφορά (την έχω αναλύσει στο παρελθόν), έτσι και στην κριτική του παίκτη, πρέπει να υπάρχει η ουσία και όχι ο εντυπωσιασμός.
ΥΓ. Θα ήθελα να αναλύσω τη φάση του Βιεϊρίνια, του Αντέντζο, του Κάνιας ή του Μπαράλες με τον Πασχαλάκη, αλλά έγινε τόσο ξεκάθαρο ότι ο Τσαμούρης είναι απλά επικίνδυνα άσχετος με το άθλημα, που κάθε σχόλιο περισσεύει…
