Δεν ήταν κάτι προσχεδιασμένο, αλλά ένα αυθόρμητο κύμα λατρείας, μία επίθεση αγάπης. Τα παιδιά αγαπούν παράφορα, το κριτήριο τους σπάνια λαθεύει. Ο Αλεξάνταρ Πρίγιοβιτς αιφνιδιάστηκε, δεν το περίμενε. Στα Σπάτα έκανε κρύο, πολύ κρύο, μα ο Σέρβος δεν θα χάλασε χατίρι σε κανέναν από τους μικρούς θαυμαστές του -λατρεύει τα παιδιά. Κάθισε υπομονετικά, υπέγραψε όσα αυτόγραφα του ζήτησαν, βγήκε όσες σέλφι χρειάστηκε, έδωσε ότι είχε πάνω του στους μπόμπιρες, κι έφυγε με ένα τεράστιο χαμόγελο ικανοποίησης προς τα αποδυτήρια. Το μέσα του γέμισε. Τα λεφτά δεν μπορούν να αγοράσουν ποτέ τέτοιες στιγμές και μία τέτοια δεν είχε ζήσει ποτέ του. Σε ένα γήπεδο εκτός έδρας, σε μία πόλη 500 χιλιόμετρα από το βασίλειο του, στην θεωρητικά μισητή Αθήνα, σε μία ξένη χώρα, ήταν η πρώτη φορά που ένιωσε σαν κανονικός Ζλάταν κι όχι σαν «Ζλάταν των φτωχών». Κάθε φορά που βγαίνει για καμιά βόλτα στην Θεσσαλονίκη νιώθει σαν ροκ σταρ, μα αυτό ήταν κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό. Ήταν αυτό που ονειρευόταν να ζήσει.
Ήταν το επιστέγασμα μιας πολύ μεγάλης διαδρομής που έκρυβε πίσω της ταλαιπώρια, φτώχεια, μοναξιά, αμφιβολία, κακουχίες, ζόρια. Όταν άφησε το πατρικό του στο Ζανκτ Γκάλεν και την ασφάλεια του Μιλένκο και της Μρτζάνα Πρίγιοβιτς έφυγε μόνο με μία βαλίτσα στο χέρι και μοναδικό του εφόδιο το πείσμα για να πετύχει. Τίποτα δεν του ήρθε έτοιμο. Πέρασε από Ιταλία, από τα χωράφια της Αγγλίας, από Νορβηγία, από Σουηδία, από Τουρκία, από Πολωνία, μέσα του έγινε ένας κλασικός λεγεωνάριος που έπαιζε για το επόμενο του συμβόλαιο. Από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στην Θεσσαλονίκη όμως, άλλαξε. Μαλάκωσε. Δέθηκε. Ρίζωσε.
Έζησε πράγματα που δεν είχε βιώσει ξανά. Δεν ήταν μόνο η αγάπη του κόσμου, η αναγνώριση, τα γκολ, τα λεφτά, αλλά και η ομάδα. Οι τίτλοι. Οι επιτυχίες. Το όραμα. Για πρώτη φορά άρχισε να κάνει μακροπρόθεσμα όνειρα, κάτι απαγορευτικό για δαύτον μέχρι πρότινος. Αν ήταν τα λεφτά, ήδη θα είχε κουνήσει μαντίλι. Τα 16 εκατομμύρια ευρώ (για τέσσερα χρόνια) που του κουνούσαν δελεαστικά πέρσι τον Φλεβάρη οι Κινέζοι τα έφτυσε κανονικότατα. Στο μεσοδιάστημα έριξε χυλόπιτα σε ουκ ολίγες ομάδες που του προσέφεραν τα διπλά και τα τριπλά λεφτά που του έδινε ο ΠΑΟΚ. Εδώ απέρριψε κοτζάμ Premier League: «Αν είναι να φύγω από τον ΠΑΟΚ θα το κάνω μόνο για μεγάλο πρωτάθλημα και μεγάλη ομάδα. Δεν θέλω να πάω σε μία ομάδα που θα είναι κομπάρσος εκεί», ήταν η μόνιμη επωδός του. Δεν έλεγε ψέματα. Το εννοούσε. Με πράξεις.
Διαβάστε ολόκληρο το blog του Σωτήρη Μήλιου ΕΔΩ.
