Το ποδόσφαιρο, και ο αθλητισμός γενικότερα, είναι πρόσωπα. Ακόμα και σε σπουδαίες ομαδικές εμφανίσεις, όπως η αποψινή του ΠΑΟΚ κόντρα στον ΟΦΗ, η προσοχή επικεντρώνεται σε κάποιους παίκτες που πρωταγωνιστούν για διάφορους λόγους περισσότερο σε σχέση με τους υπόλοιπους, βγάζουν ωραίες ιστορίες και κάνουν γκελ στον κόσμο.

Ο Δικέφαλος για ένα ακόμα συνεχόμενο παιχνίδι έδειξε πόσο καλό του έκανε η διακοπή των Χριστουγέννων, η σωματική και η ψυχική ξεκούραση των παικτών του. Πραγματοποίησε ξανά μια υπέροχη ποδοσφαιρική παράσταση στο χορτάρι, προσέφερε θέαμα και γκολ στους φιλάθλους του και παρέμεινε στην απόσταση που αξίζει από τους διώκτες του. Σε αυτό το 4-0 ξεχώρισαν πολλοί, επί της ουσίας κανένας δεν υστέρησε. Δε θα ήταν αφύσικο να ασχοληθεί κανείς ενδελεχέστερα με τον Ζαμπά, τον Μπίσεσβαρ, τον Ελ Καντουρί ή τον Σάχοφ. Ο Τσούμπα Ακπόμ όμως εξακολουθεί να είναι αποτελεί το κέντρο του ενδιαφέροντος.

Ο Άγγλος επιθετικός έσπασε την πρόσκαιρη κακοδαιμονία του με δυο γκολ, βάζοντας απλά το κερασάκι στην τούρτα μιας παρουσίας που “γέμιζε” έτσι κι αλλιώς όποιον τον παρακολουθούσε και στα προηγούμενα παιχνίδια. Επαληθεύθηκε το προφανές, ότι απλά ήταν θέμα χρόνου για τον ίδιο να βρει δίχτυα (και να κατακυρώσει το γκολ ο διαιτητής!). Μπορεί στο 2-0 να γύρισε το κεφάλι του από συνήθεια στον βοηθό, στο 4-0 όμως ούτε που ασχολήθηκε. Είναι κι αυτό μια… ελληνικής προελέυσεως φοβία που θα έπρεπε να ξεπεράσει.

Μπορεί το δείγμα να είναι ακόμα μικρό, αλλά υπάρχουν τόσες πολλές ποδοσφαιρικές παράμετροι που έχει δείξει ότι κατέχει. Φάνηκαν από τα λίγα λεπτά συμμετοχής του στον πρώτο γύρο, φάνηκαν περισσότερο τώρα που βρήκε χώρο στην ενδεκάδα. Ξεκινώντας από το σωματότυπο, τη δύναμη και τον όγκο του, είναι δύσκολο να μην ξεχωρίσει στην αντίπαλη περιοχή. Κάνει όμως τόσο υπέροχα τα απλά πράγματα μέσα στο γήπεδο, που νομίζεις ότι γίνονται σε ρυθμό υπαγορεύσεως για αυτούς μαθαίνουν τώρα το άθλημα. Ο τρόπος που υποδέχεται την μπάλα, ο τρόπος που την προστατεύει με το σώμα του, οι κινήσεις με ή χωρίς αυτήν μέσα κι έξω από την περιοχή, ο τρόπος που συνδυάζεται με τους συμπαίκτες, οι χώροι που δημιουργεί για να τους εκμεταλλευτούν, οι θέσεις που παίρνει μέσα στο γήπεδο. Κόντρα στον ΟΦΗ μάθαμε καλύτερα και τα τελειώματά του, έτσι ώστε να συμπληρωθεί το πακέτο ενός ποδοσφαιριστή που ξέρει καλά τα βασικά κι έτσι έχει τα εφόδια για να εκμεταλλευτεί τα υπόλοιπα ταλέντα που θα τον κάνουν να ξεχωρίσει.

Αν υπάρχει μια “τρύπα” σε όλο αυτό το διαφαινόμενο rising star του ΠΑΟΚ, έχω καταλάβει ότι είναι περισσότερο στο κεφάλι του. Όχι στο… ψηλό παιχνίδι, αλλά σε όσα έχει μέσα και πώς αυτά αλληλεπιδρούν με τα εξωτερικά ερεθίσματα. Ίσως τα ακυρωθέντα γκολ σε ένα πρωτάθλημα που μόλις ήρθε, και θέλει να αποδείξει πράγματα, να ήταν δικαιολογημένως ικανά να τον ρίξουν (“δεν κοιμόμουν τα βράδια δήλωσε χαρακτηριστικά μετά το ματς”), αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το απογοητευμένο μούτρο του όταν δεν καταφέρνει να σκοράρει ή όταν δε θα δεχτεί την πάσα από τον συμπαίκτη του. Η αντίδρασή του μετά το χαμένο τετ α τετ στο 45′ και το “why God?” που μονολογεί γονατισμένος. Για να το πάω λίγο παρακάτω και λίγο πιο υπερβολικά, το γεγονός ότι κάποιες φορές πασάρει ενώ έχει τη δυνατότητα και να σουτάρει ή ότι είναι ο πρώτος που θα πάει να πανηγυρίσει με τον συμπαίκτη του που έχει σκοράρει. Τι θέλω να πω; Φαίνεται να είναι πολύ καλό παιδί, με κάποια μικρή έλλειψη αυτοπεποίθησης. Στη θέση του σέντερ φορ αυτά χρειάζονται. Ο στράικερ πρέπει να είναι και λίγο… αλητάκος, να παίρνει καμιά προσπάθεια παραπάνω, να μη χαλιέται αν δεν του βγει μια φάση ή ένα παιχνίδι. Φυσικά είναι σχετικά μικρός ακόμα. Στα 23 δεν έχει σφυρηλατηθεί τόσο η σκληράδα, το πείσμα, η αποφασιστικότητα, η επιμονή, και κυρίως η προσωπικότητα. Όσα δηλαδή έδινε ως μονάδα ο Πρίγιοβιτς στα 29 του. Αν κατακτήσει κι αυτές τις κορυφές ο Ακπόμ, τότε η μεγαλύτερη πώληση του ΠΑΟΚ θα αλλάξει ονοματεπώνυμο. Μέχρι τότε όμως, ας τον απολαύσουμε…

Facebook Page: Thodoros Hastas