Ο ΠΑΟΚ σταμάτησε να συμπεριφέρεται σαν ομάδα του… Κατάρ και πλέον αρχίζει να δρέπει τους καρπούς από την αλλαγή φιλοσοφίας που τον κάνει μοντέρνο, σύγχρονο, ελκυστικό. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Το ημερολόγιο έγραφε 28 Ιανουαρίου. Ακριβώς πριν από 4 χρόνια. Μια αιωνιότητα, αν μιλάμε για ποδόσφαιρο.
Ο ΠΑΟΚ, που έψαχνε απεγνωσμένα για πυλώνες ώστε να χτίσει… κάτι, ανακοίνωνε την απόκτηση του 34χρονου Ρικάρντο Κόστα, ο οποίος ερχόταν απευθείας από την ραστώνη της Σαουδικής Αραβίας. Μεγάλο όνομα, βαρύ βιογραφικό, σπουδαία παράσημα, αλλά τα καλύτερα του χρόνια είχαν παρέλθει προ πολλού.
Ο Πορτογάλος αμυντικός αποδείχθηκε ένας ξεζουμισμένος λεγεωνάριος, μια σκιά του παλιού καλού του εαυτού, άντεξε μόλις ένα χρόνο και έφυγε αθόρυβα, όσο αθόρυβη ήταν και η παρουσία του στην Τούμπα.
Μερικούς μήνες αργότερα το μπαμ ήταν πολύ πιο ηχηρό. Η βόμβα λεγόταν Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ, ετών 34, άρτι αφιχθείς από το Πριγκιπάτο του Μονακό, ένας μύθος, ένας θρύλος του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Το τι έγινε στον ένα χρόνο που έμεινε στην Θεσσαλονίκη είναι πάνω – κάτω γνωστό.
Εκείνος ο ΠΑΟΚ έμοιαζε με τον σκύλο που κυνηγάει την ουρά του, ψάχνοντας να βρει τι φταίει. Ένας φαύλος κύκλος, μία ατέρμονη διαδικασία, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, χωρίς φιλοσοφία και ποδοσφαιρική λογική. Εκείνος ο ΠΑΟΚ έμοιαζε με ομάδα του Κατάρ. Με ομάδα που είχε άπειρο χρήμα να σπρώξει, μα δεν ήξερε το που και το πως. Με ομάδα που αγόραζε ότι γυάλιζε, χωρίς τεχνογνωσία, βλέποντας μόνο την μικρή και ποτέ την μεγάλη εικόνα.
Κάπως έτσι, ο Μπερμπάτοφ έπρεπε να συνεννοηθεί στο γήπεδο με τον… Τέρι Αντώνης, σε μία τρελή σεζόν, με έναν μαθητευόμενο μάγο στην θέση του προπονητή και 33 διαφορετικούς παίκτες να προσπαθούν να φτιάξουν κάτι που… έμοιαζε με ομάδα. Λογική Σαουδικής Αραβίας, Κατάρ και Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων.
Ο Πλάτωνας έλεγε ότι η εμπειρία μας κάνει να πορευόμαστε στην ζωή, ξέροντας τι κάνουμε, ενώ με την απειρία βαδίζουμε στην τύχη. Κι ο ΠΑΟΚ σταμάτησε πια να βασίζεται στο… ότι κάτσει.
