Ο Κώστας Βασιλόπουλος γράφει για την παράσταση του ΠΑΟΚ κόντρα στον ΠΑΣ Γιάννινα και το μάθημα που πρέπει να πάρει η ομάδα της Θεσσαλονίκης από αυτό το παιχνίδι.
H ξέφρενη πορεία του ΠΑΟΚ προς την κατάκτηση του τίτλου, προκαλεί παραφροσύνη. Είχα κάποιος ενδείξεις αλλά με όσα διάβασα και άκουσα σήμερα, είμαι πλέον βέβαιος. Οι 17 νίκες και η μια ισοπαλία σε σύνολο 18 αγώνων, έχει κάψει τα εγκεφαλικά του κύτταρα.
Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς η αναφορά στον διαιτητή Φωτιάδη και τους συνεργάτες του για τη νίκη του ΠΑΟΚ επί του ΠΑΣ Γιάννινα. Αν μια ομάδα είχε δικαίωμα να εκφράσει παράπονα για το συγκεκριμένο παιχνίδι, είναι ο Δικέφαλος. Μιλάμε για ένα παιχνίδι στην διάρκεια του οποίου είδαμε τέσσερα πέναλτι υπέρ του ΠΑΟΚ από τα οποία δόθηκαν μόνο τα δυο.
Τα τέσσερα πέναλτι δεν τα είδα εγώ αλλά όλοι οι καθηγητές διαιτησίας. Σημειώνω επίσης πως το γκολ του ΠΑΣ έπρεπε να ακυρωθεί ως οφ σάιντ, ενώ έπρεπε να είχε αποβληθεί ο Ευαγγέλου με δεύτερη κίτρινη κάρτα στην ανατροπή – πέναλτι στον Άκπομ. Έτσι απλά και γρήγορα, για να μην χάνουμε το χρόνο μας.
Επισημαίνω πως δεν αναφέρομαι στις τοποθετήσεις του Σάββα Θεοδωρίδη. Έχει το ακαταλόγιστο σε ότι κι αν κάνει, ότι κι αν πει. Το πρόβλημα δεν είναι ο ίδιος, αλλά όσοι του δίνουν μικρόφωνο – βήμα για να εκφράζει άποψη ενώ γνωρίζουν ότι… τρία πουλάκια κάθονταν.
Υπάρχουν παιχνίδια στο ποδόσφαιρο που το τελικό σκορ δεν αντικατοπτρίζει την πραγματική εικόνα του αγώνα. Τρανό παράδειγμα, η αναμέτρηση του ΠΑΟΚ με τον ΠΑΣ Γιάννινα. Το παιχνίδι ήταν παράσταση για ένα ρόλο με πρωταγωνιστή τον Δικέφαλο.
Η ανωτερότητα της ομάδας του Ράζβαν Λουτσέσκου, δεν εικονίζεται στο τελικό σκορ, γεγονός που κυρίως οφείλεται στην αγωνιστική φιλοσοφία με την οποία αγωνίστηκε ο ΠΑΣ στην Τούμπα. Οι Ηπειρώτες επέλεξαν στο βωμό ενός πιθανού θετικού αποτελέσματος, να θυσιάσουν την ποδοσφαιρική τους ταυτότητα. Η αλήθεια είναι ότι είμαστε οι επιλογές μας.
