Από το μαγικό βράδυ της περασμένης Κυριακής και την επιβλητική νίκη του ΠΑΟΚ επί του Ολυμπιακού, έμειναν πολλές ευτυχισμένες εικόνες, χαρούμενα στιγμιότυπα, στιγμές ευφορίας και παροξυσμού. Η Τούμπα που “έκαιγε”, η λαχτάρα για εκδίκηση και πρωτάθλημα, το πάθος των ποδοσφαιριστών, το πρώτο γκολ από τον Βιεϊρίνια, οι αντιδράσεις και τα πανηγύρια κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος του αγώνα. Αν υπάρχει όμως ένα πλάνο που έμελλε να μείνει χαραγμένο στη μνήμη όλων, αυτό ήρθε λίγη ώρα μετά, από ένα εξόχως πετυχημένο “κλικ” μιας επαγγελματικής φωτογραφικής μηχανής. Μια φωτογραφία η οποία, από την πρώτη στιγμή που βγήκε στη δημοσιότητα, μοιράστηκε και διαδόθηκε μανιασμένα από τους φίλους του ΠΑΟΚ. Όχι άδικα. Δεν απεικόνιζε ούτε τον Λουτσέσκου, ούτε τον Βαρέλα, ούτε τον Βιεϊρίνια, ούτε τον Σαββίδη. Μια άγνωστη φιγούρα που μίλησε όμως κατευθείαν στις ψυχές όλων.
Ένας 50αρης ΠΑΟΚτσής στο κάγκελο της Τούμπας να έχει βουρκώσει συνειδητοποιώντας ότι η ομάδα του βρίσκεται πλέον μια ανάσα από το πρωτάθλημα. Ένα πρωτάθλημα που πέρσι του το έκλεψαν, ένα πρωτάθλημα που είχε να ζήσει 34 ολόκληρα χρόνια. Μια ευγενική φιγούρα, μαλλιά που γκρίζαραν, μπλούζα με τον Δικέφαλο στο στήθος και τη γροθιά σφιγμένη.
Φωτογραφία: Γιάννης Μωϋσιάδης
Το όνομα αυτού; Αριστείδης Σαχπατζίδης. Μέχρι πριν λίγες μέρες έμενε στο Μάλμε της Σουηδίας λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, αλλά η μεγαλύτερη του “υποχρέωση” ήταν να βρίσκεται στην Τούμπα για αυτή τη μεγάλη βραδιά. Και την έζησε ολόκληρη…
Το INPAOK τον εντόπισε προκειμένου να μοιραστεί αυτές τις στιγμές.
Αλήθεια, κατάλαβες τι έγινε εκείνη την ώρα, την ώρα που σε απαθανάτισε ο φωτογράφος;
Πραγματικά δεν αντιλήφθηκα τίποτα, ήταν σε σημείο όπου δε με ένοιαζε τίποτα γύρω μου. Μόλις είχε τελειώσει το ματς και είχα ανέβει στο κάγκελο. Εκείνη την ώρα, όλα περνούσαν από το μυαλό μου. Κάθε χιλιόμετρο που έχω κάνει για να παρακολουθώ από κοντά τον ΠΑΟΚ. Όλα τα ματς που βρέθηκα δίπλα στην ομάδα, έχω άλλωστε διαρκείας από το 1997. Οι εκδρομές που κάναμε πιο παλιά με τον Μπέλλο. Ο πατέρας μου που με πήγε για πρώτη φορά σε ηλικία 5 ετών στην Τούμπα το 1976, τη χρονιά του πρωταθλήματος. Πλέον είναι μεγάλος και δεν έρχεται, αλλά του είπα “μπαμπά θα σε πάρω στη φιέστα, θα το γλεντήσουμε τρεις γενιές μαζί!”.
Πώς σου βγήκε αυτό το συναίσθημα, η συγκίνηση;
Νομίζω ότι εκφράζω όλους τους ΠΑΟΚτσήδες της γενιάς μου. Βγήκαν όλα μαζί. Τα πολλά χρόνια που είχε να πάρει πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ. Το περσινό που μας έκλεψαν. Έλεγα ότι φέτος δεν μπορούν να γλιτώσουν.
Ήσουν στη θύρα 7. Εκεί είναι το μέρος σου στην Τούμπα;
Πάω στη θύρα 7 τα τελευταία έξι χρόνια με την παρέα μου. Πριν πηγαίναμε στη θύρα 5, και φυσικά για πάρα πολλά χρόνια στη θύρα 4. Εκεί πλέον έχω αντιπρόσωπο το γιο μου, που είναι 18 χρονών.
Φέτος πώς σου φαίνεται η ομάδα; Ποιος είναι ο αγαπημένος σου παίκτης;
Ας μην κρυβόμαστε, κι ας λένε οι άλλοι ό,τι θέλουν. Και φέτος ο ΠΑΟΚ είναι κυνηγημένος από παντού. Προσπαθούν να τον τρυπήσουν κάθε βδομάδα, ειδικά όταν παίζει με Έλληνες διαιτητές. Φέτος όμως είναι δυο κλάσεις ανώτερη από όλους τους άλλους. Όπου και να έπαιζε, ήξερες ότι μπαίνει μέσα για να κερδίσει. Όσο για ποδοσφαιριστές, τον Βιεϊρίνια τον υπεραγαπώ, είναι δικό μου παλικάρι. Αλλά ο Μπίσεσβαρ είναι καλλιτέχνης, γουστάρουμε να τον βλέπουμε μέσα στο γήπεδο.
Η μεγαλύτερη χαρά και η μεγαλύτερη πίκρα με τον ΠΑΟΚ;
Νομίζω ότι τη μεγαλύτερη χαρά την πήρα το 2001. Όταν πήραμε το Κύπελλο από τον Ολυμπιακό στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ήταν τα χρόνια που είχαν μεσολαβήσει χωρίς κάποιον τίτλο, ο αντίπαλος, το γεγονός ότι το κάναμε μέσα στο σπίτι τους. Πίκρες μού έχουν μείνει πιο πολύ στο μπάσκετ. Το κλάμα του Πρέλεβιτς στον τελικό της Νάντ το 92′. Μεγάλη στεναχώρια…
