Όχι, ο Αμρ Ουάρντα δεν απαλλάσσεται λόγω… βλακείας. Χρειάζεται βοήθεια και όχι εξοστρακισμό. Το κακό είναι πως το τοξικό περιβάλλον τoυ ελληνικού ποδοσφαίρου σε συνδυασμό με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του, δημιούργησαν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ.
Η ταυτότητα του γράφει ότι είναι ακόμα 25 (και μισό). Ενήλικας κανονικός, άλλοι στην ηλικία του έχουν παιδιά, οικογένεια, ευθύνες. Στην περίπτωση του, όμως, η ηλικία του σώματος και αυτή της ψυχής δεν συμβαδίζουν. Η συναισθηματική του ηλικία θυμίζει έφηβο, μικρό παιδί. Δείχνει να γεννήθηκε ανώριμος, αρνείται να μεγαλώσει, ίσως και να μην μπορεί.
Από την μία ο χαβαλές Αμρ που θα έκανες τα πάντα για να τον έχεις στην παρέα σου κι από την άλλη ο αυτοκαταστροφικός Ουάρντα, αυτός που σε φτάνει στα όρια σου, αν είσαι συνεργάτης, συμπαίκτης, προπονητής ή (ακόμα χειρότερα) αφεντικό του.
Γιος πασίγνωστου διεθνούς μπασκετμπολίστα, καλομεγαλωμένος μες τα λούσα, ποτέ του δεν του έλειψε κάτι, ίσως έτσι να παγιώθηκε μέσα του πως η ζωή είναι μία πλάκα. Μία φάρσα. Ένας διαρκής χαβαλές.
Ναι, ο Αμρ Ουάρντα είναι ακόμα ένας καλομαθημένος πιτσιρικάς που πιθανότατα δεν μπήκε ποτέ του τιμωρία.
Ίσως γι’ αυτό να μην έμαθε ποτέ του να πειθαρχεί σε κάτι, σε οτιδήποτε.
Κυκλοφορούν αμέτρητες ιστορίες για δαύτον, τίποτα δεν μπορεί πια να σε σοκάρει. Όλες όμως κατά βάθος έχουν μία παιδική αφέλεια, μία αγνότητα.
Ναι, του αρέσει να βγαίνει. Ως τις πρώτες πρωινές ώρες! Δεν πίνει όμως, ούτε καπνίζει. Δεν το κρατάει κρυφό, δεν το κάνει επειδή του αρέσει η μεγάλη ζωή. Απλώς, του αρέσει να βγαίνει, δεν τον χωράει το σπίτι του. Θέλει να είναι συνέχεια έξω με κόσμο. Να γνωρίζει κόσμο. Σαν παιδάκι που δεν θέλει να πάει νωρίς στο κρεβάτι του, επειδή του το επιβάλουν οι γονείς του και αντιδρά μένοντας ξύπνιο μέχρι… να κλείσουν τα μάτια από την νύστα.
Ακόμα και το φλερτ του είναι τραχύ, άγαρμπο. Θυμίζει πρωτάρη έφηβο, που δεν ξέρει πως να την πέσει σε μία γυναίκα. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις στο διαδίκτυο θα δεις και μία συνομιλία του με μία random κοπέλα από κάθε μέρος της Ελλάδας.
-«Παίζω στον ΠΑΟΚ. Θέλεις να έρθεις στο γήπεδο να με δεις; Θέλεις μία φανέλα μου;».
Τόσο απλά. Σχεδόν αγαθά.
Δεν ξέρω κανέναν που να τον φωνάζει Αμρ. Οι περισσότεροι τον αποκαλούν «χαμπίμπι» που στα αραβικά σημαίνει «αγάπη». Του άρεσε, τον κράτησε, τον εκφράζει. Οι υπόλοιποι τον φωνάζουν απλώς… Ντιμπιντάι. Σχεδόν όλοι ξέρουμε το γιατί. Ο Αμρ Ουάρντα δεν είναι άνθρωπος, μα ένας τρολ ρόλος, φτιαγμένος θαρρεί κανείς από το βιτριολικό χιούμορ του Σάσα Μπάρον Κοεν. Δεν προσποιείται κάτι. Έτσι είναι η φτιαξιά του. Δεν βρίζει. Το πολύ-πολύ να κάνει καθρεφτάκι όπως κάναμε μικροί ή να απαντήσει με το «όποιος το λέει, είναι».
