Το 2-2 στην Ζένιτσα χειροπιαστά δεν δίνει σχεδόν τίποτα, μόνο ένα βαθμό. Παγιώνει όμως κάτι άλλο. Την πεποίθηση ότι κάτι έχουμε εδώ. Κάτι κινείται. Κάτι ξεπροβάλλει σιγά – σιγά. Ήταν η σπίθα για να πάρει μπροστά ένας σβησμένος κινητήρας. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Το ποδόσφαιρο, ο ομαδικός αθλητισμός γενικότερα δεν διαμορφώνουν χαρακτήρες. Τους αποκαλύπτουν. Τα βγάζουν όλα στην φόρα, δεν μένει τίποτα κρυφό. Εκεί θα φανεί ο λιγόψυχος, μα και ο θαρραλέος. Ο τίμιος, αλλά και ο ύπουλος. Ο φυγόπονος, αλλά και ο πεισματάρης. Ο αλτρουιστής, αλλά και ο εγωίσταρος. Ο ηγέτης και ο στρατιώτης. Αυτός που αγαπάει αληθινά και αυτός που αγαπάει (μόνο σ)τις νίκες.
Αν κάποιος θέλει να φτιάξει το ψυχογράφημα του σύγχρονου νεοέλληνα, αρκεί να κάνει ένα γρήγορο Rewind στο Timeline του σε όποιο λογαριασμό στα social media διαθέτει, κατά την διάρκεια αυτού του παρανοϊκού αγώνα στην Ζένιτσα. Μιας ανατροπής που όμοια της κάνει η Εθνική μια φορά στα 17 χρόνια.
Εκεί, θα τα βρει όλα. Θα γίνει σοφότερος. Και στο τέλος, στην ούγια, οι όψιμοι πανηγυρτζήδες, οι οποίοι μετά το τελευταίο σφύριγμα έσβηναν πανικόβλητοι αφοριστικά status, υβριστικά tweets, ειρωνικά stories, βάζοντας ως επίλογο το κλασικό: «Ναι μωρή Εθνική. Πάντα σε πίστευα»!
Τα social media είναι υπέροχα γιατί αποτυπώνουν το μαζικό συναίσθημα της στιγμής. Ατόφιο. Χωρις καμουφλάζ. Είναι ωμά, μα χρήσιμα αντικείμενα προς μελέτη για όσους αναζητούν έναν γρήγορο σφυγμό.
Εντάξει, δεν χρειαζόταν το χθεσινό για να καταλάβει κανείς ότι η Εθνική Ελλάδας δεν έχει παρά ελάχιστους ρομαντικούς γνήσιους οπαδούς, οι οποίοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία απέχουν από το πανηγύρι των likes.
Το πιο εντυπωσιακό στα δικά μου μάτια είναι η παγιωμένη αντίληψη του σύγχρονου νεόλληνα περί «βύσματος» σε οτιδήποτε «κρατικό». Ορκίζομαι είδα την συγκεκριμένη λέξη να περνάει μπροστά στα μάτια μου για όσους έπαιξαν στην Ζένιτσα.
Ο Οδυσσέας παίζει με βύσμα γιατί δεν ήξερε να στήσει τείχος. Ο Μπακάκης γιατί δεν ξέρει να κοντρολάρει. Ο Σωκράτης γιατί σκέφτεται την Άρσεναλ. Ο Σιόβας γιατί δεν στρίβει. Ο Κούτρης γιατί δεν ξέρει να σεντράρει. Ο Κουρμπέλης γιατί είναι μέτριος. Ο Ζέκα γιατί δεν ξέρει μπάλα. Ο Σάμαρης γιατί δεν έχει νεύρο. Ο Μπουχαλάκης γιατί… είναι ο Μπουχαλάκης. Ο Φορτούνης γιατί πέφτει εύκολα και δεν βάζει τα πόδια στην φωτιά. Ο Δώνης γιατί είναι το παιδί του μπαμπά.
Και πάνω από όλα ο μεγαλύτερος βυσματίας ο Άγγελος, με σχόλια γαρνιρισμένα (μέχρι ρατσιστικού βαθμού) για την ιδιαίτερο τρόπο που αντιλαμβάνεται την πίστη και την οποία επικαλείται πολύ συχνά στην ρητορική του.
Όλα τα κατάλοιπα της παγιωμένης πελατειακής σχέσης μέσα σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα. Για αυτούς (λίγους πιστεύω) που δεν το γνωρίζουν «πελατειακή σχέση» δεν είναι αυτή που αποκτά μία ομάδα όταν κερδίζει συνεχώς μία άλλη, αλλά ένας πολιτικός όρος που αναφέρεται στις αθέμιτες σχέσεις και συναλλαγές μεταξύ πολιτικών και ψηφοφόρων, με μία λέξη ο ορισμός του «βύσματος».
Όλα αυτά γαρνιρισμένα με κόκκινο, κίτρινο, πράσινο, ασπρόμαυρο οπαδικό μίσος, ευχές για «ντόρτια» και «πεντάρες», αναθέματα και κατάρες. Λογικά όλοι αυτοί θα είναι από τους πρώτους που θα σπρωχτούν στην ουρά για ένα μαγικό χαρτάκι για το προσεχές παιχνίδι απέναντι στην Ιταλία, που μπορεί να πάρει ιστορικό χαρακτήρα.
