Και σε 5-6 πια ωρίτσες…

Νευρικότητα…
Εφίδρωση…
Ταχυπαλμία…
Κόμπος στον λαιμό…
Κοιτάς το ρολόι. Είναι ακόμα 4 το μεσημέρι.
Κόμπος στο στομάχι…
Μούδιασμα των άκρων…
Αφηρημάδα…
Αδυναμία συγκέντρωσης…
Κοιτάς το ρολόι. Είναι ακόμα 4 και 5 το μεσημέρι.
Ανορεξία…
Αϋπνία…
Απώλεια της αίσθησης του χρόνου…
Αποπροσανατολισμός της σκέψης…
Κοιτάς το ρολόι. Είναι ακόμα 4 και 10 το μεσημέρι.
Παραλήρημα…
Παραισθήσεις…
Πεταλούδες στο στομάχι…
Μηνίγγια να βαράνε…
Κοιτάς το ρολόι. Είναι ακόμα 4 και 15 το μεσημέρι.
Δεν έχεις όρεξη να φας. Δεν κατεβαίνει τίποτα.
Με βία κοιμήθηκες δυο – τρεις ώρες.
Προσπαθείς να αρθρώσεις δύο κουβέντες, μα το μυαλό δεν δίνει τις κατάλληλες εντολές στην γλώσσα.
Τίποτα δεν έχει πια νόημα, αλλά συνάμα με ένα μαγικό τρόπο όλα βρίσκουν το νόημα τους.
Νευρικότητα…
Εφίδρωση…
Ταχυπαλμία…
Κόμπος στον λαιμό…
Κοιτάς το ρολόι. Είναι ακόμα 4 και 20 το μεσημέρι.
Κόμπος στο στομάχι…
Μούδιασμα των άκρων…
Αφηρημάδα…
Αδυναμία συγκέντρωσης…
Κοιτάς το ρολόι. Είναι ακόμα 4 και 25 το μεσημέρι.
Ανορεξία…
Αϋπνία…
Απώλεια της αίσθησης του χρόνου…
Αποπροσανατολισμός της σκέψης…
Κοιτάς το ρολόι. Είναι ακόμα 4 και 30 το μεσημέρι.
Παραλήρημα…
Παραισθήσεις…
Πεταλούδες στο στομάχι…
Μηνίγγια να βαράνε…
Κοιτάς το ρολόι. Είναι ακόμα 4 και 35 το μεσημέρι.
Είναι σαν το μαρτύριο της σταγόνας, μα όπου να ‘ναι θα σταματήσει..
Και σε 5-6 πια ωρίτσες…
Και σε 5-6 πια ωρίτσες…
Χαμογελάς. Ξαφνικά όλα λάμπουν…