Όλη την χρονιά έβλεπε την πέτρα που κουβαλούσε ως την κορυφή του βουνού να του γλιστράει και να αναγκάζεται να ξεκινήσει ξανά από τους πρόποδες. Αν η χαρμολύπη είχε πρόσωπο, αυτό θα ήταν του Αντελίνο Βιεϊρίνια…
Το κατάλαβε από το πρώτο δευτερόλεπτο: «Γιατρέ με τράβηξε»! Έβαλε τα χέρια στο πρόσωπο και έσκυψε, μην μπορώντας να πιστέψει αυτό που του είχε συμβεί. Περίμενε πως και πως τον επαναληπτικό με την Βασιλεία, οι όμιλοι του Champions League με τον ΠΑΟΚ ήταν το όνειρό του. Και τώρα αυτό. Στο ζέσταμα κιόλας. Σε ένα απλό σπριντ ρουτίνας.
Οι συμπαίκτες του νόμιζαν ότι έκανε πλάκα: «Έλα κόφτο, μια χαρά είσαι, δεν είναι ώρα για αστεία».
Όντως, δεν ήταν ώρα για αστεία. Ο φυσιοθεραπευτής του ΠΑΟΚ έτρεξε αμέσως κοντά του για μαλάξεις και λίγες διατατικές. Τίποτα. Προσπάθησε να σηκωθεί και να δοκιμάσει ξανά το πόδι του. Όχι, δεν μπορούσε. Διαλυμένος πέταξε το μπλουζάκι της προθέρμανσης, πήγε γεμάτος θυμό στον πάγκο και… έσπασε. Άρχισε να κλαίει σαν μικρό παιδί, ήταν αδύνατον να τον παρηγορήσεις. Η χρονιά του Αντελίνο Βιεϊρίνια είχε ξεκινήσει με τον χειρότερο τρόπο: με τραυματισμό του τένοντα και της μυοτενόντιας περιοχής του ημιμεμβρανώδους μυός, με αιμάτωμα χωρίς αποκόλληση από τη λεκάνη!
Έσφιξε τα δόντια και επανήλθε. Έχασε το πρώτο ματς με την Σπαρτάκ Μόσχας, όμως στον επαναληπτικό ήταν εκεί για να εμπνεύσει και να ηγηθεί. Εκείνο το βράδυ ήταν σαν ένα κακό όνειρο.
Στις 23 Οκτωβρίου λίγο πριν από το παιχνίδι στην Ουγγαρία με την Βίντι αισθάνθηκε ενοχλήσεις στους οπίσθιους μηριαίους. Κρίθηκε προτιμότερο να μην ταξιδέψει με την ομάδα. Ο ΠΑΟΚ δεν βλεπόταν. Έχασε με κάτω τα χέρια.
Δύο εβδομάδες μετά, ξανά σε μία ανύποπτη στιγμή στην προπόνηση, ήρθε ξανά κάτι το αναπάντεχο. Ένα αθώο γλίστρημα έφερε ενοχλήσεις στους απαγωγούς μύες και τον ανάγκασε να χάσει και τον επαναληπτικό με την Βίντι στην Τούμπα. Ο ΠΑΟΚ έχασε και πάλι.
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα στις 13 Δεκεμβρίου στο εφιαλτικό παιχνίδι στην Τούμπα με την ΜΠΑΤΕ Μπόρισοφ αντικαταστάθηκε στο ημίχρονο και πάλι με ενοχλήσεις στον οπίσθιο μηριαίο του αριστερού του ποδιού και δεν ταξίδεψε στην Λιβαδιά.
Έμοιαζε με το μαρτύριο του Σίσυφου. Κάθε φορά που ετοιμαζόταν να επανέλθει, όλο και κάποιος απρόβλεπτος τραυματισμός τον τραβούσε πίσω. Κάθε φορά που προσπαθούσε να ανεβάσει την πέτρα στην κορυφή του βουνού, εκείνη γλιστρούσε από τα χέρια του και φτου ξανά από την αρχή.
Στις 20 Μαρτίου, πηγαίνοντας στην προπόνηση, σε ένα δρόμο που τον έχει κάνει αμέτρητες φορές κάθε μέρα, τράκαρε. Για την ακρίβεια, τον τράκαραν. Κι όχι μόνο αυτό, του ζήτησαν και τα ρέστα, έστω κι αν δεν είχε την παραμικρή ευθύνη για την στούκα. Ευτυχώς, αυτή τη φορά η ζημιά περιορίστηκε μόνο σε παλιοσίδερα, ο Πορτογάλος δεν έπαθε ούτε γρατσουνιά. Λες και κάποιος τον είχε καταραστεί.
Η κορύφωση του δράματος ήρθε το βράδυ της 14ης Απριλίου. Και, ω, τι έκπληξη! Σε ανύποπτη φάση! Μία εναέρια μονομαχία στην μεσαία γραμμή. Μία άσχημη πτώση. Ένα γήπεδο που προσφέρει ακόμα περισσότερους κραδασμούς σε κάθε προσγείωση. Ένας φρικιαστικός, μα γνώριμος, ήχος. Αυτό το κρακ, που δεν θέλει να ακούσει κανένας αθλητής στην ζωή του.
Αλήθεια, πως γίνεται ένας τύπος με τόσες ατυχίες σε όλη την σεζόν να λογίζεται από όλους ως ο επιδραστικότερος παίκτης στην πορεία του ΠΑΟΚ προς το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας του; Γίνεται! Γίνεται επειδή μιλάμε για τον Αντελίνο Βιεϊρίνια. Τόσο απλά.
Όσο μεγαλύτερη η ευθύνη, τόσο «ψηλότερος» εκείνος. Όσο δυσκολότερη η αποστολή, τόσο πιο ετοιμοπόλεμος εκείνος. Μπροστάρης, εκεί που χρειαζόταν. Στρατιώτης, εκεί που έπρεπε.
Είναι γνωστό ποιος άνοιξε τον δρόμο με απευθείας φάουλ για το κομβικό διπλό στην Τρίπολη, όταν ο ΠΑΟΚ έδειχνε να έχει πιει θάλασσα. Είναι γνωστό ποιος άνοιξε το σκορ απέναντι στον Ολυμπιακό με σουτ από τα 27 μέτρα. Είναι γνωστό ποιος έκανε πάλι το ίδιο από τα 28 μέτρα αυτή τη φορά απέναντι στον Πανιώνιο και τα 29 απέναντι στον Άρη. Είναι γνωστό ποιος έστησε την μπάλα στην λευκή βούλα στο 118ο λεπτό κι έδωσε την πρόκριση στα ημιτελικά του κυπέλλου απέναντι στον Πανιώνιο.
Είναι γνωστό ποιος έκανε την μπάλα να τρελαθεί και από τα 35 μέτρα την έστειλε με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 105 χλμ. / ώρα να καρφωθεί στα δίχτυα στην αρχή της μεγάλης ανατροπής με τον Παναιτωλικό.
Τα 6 γκολ και οι 4 ασίστ του στην σεζόν είναι μετρήσιμα μεγέθη, μπορεί να τα ζυγίσει ο καθένας, είναι εδώ για να θυμίζουν την προσφορά του σε όλη την σεζόν. Αυτό που θα λείψει περισσότερο από τον ΠΑΟΚ είναι τα πράγματα που δεν μετριούνται.
Η αύρα του, η προσωπικότητα του, η ηρεμία και η ασφάλεια που μεταδίδει όταν βρίσκεται στο γήπεδο, ο ηγετικός του χαρακτήρας, η εμπειρία, η πονηριά, η καπατσοσύνη, η κλάση του. Ο σεβασμός που εμπνέει μες το γήπεδο. Ο φόβος που δημιουργεί στα μάτια των αντιπάλων του.
Στην ελληνική μυθολογία ο Σίσυφος τιμωρήθηκε αιώνια να κουβαλάει τον βράχο στην κορυφή ενός βουνού, κι εκείνος να του γλιστράει, να κυλάει στους πρόποδες, κι άντε πάλι από την αρχή.
Τουλάχιστον, το μαρτύριο του Αντελίνο Βιεϊρίνια θα αφήσει πίσω του αιώνια δόξα.
Την ώρα που σηκώθηκε να γίνει ο πρώτος ποδοσφαιριστής στην ιστορία που μπήκε ως αλλαγή με κομμένο χιαστό, οι αντοχές της Τούμπας δοκιμάστηκαν συθέμελα.
Τα δικά του χέρια ήταν αυτά που σήκωσαν πρώτα το τρόπαιο του πρωταθλητή, το οποίο δεν ξεκολλούσε από πάνω του.
Κι αφού έφτασε στο ζενίθ, ο βράχος πάει ξανά στους πρόποδες.
Το χειρουργείο στο χτυπημένο του γόνατο τον περιμένει. Άντε ξανά απ’ την αρχή…
