Μιλούσα με έναν γνωστό μου τις προάλλες, είχα καιρό να τον συναντήσω. “Αλήθεια, πώς αισθάνεσαι τώρα που είσαι πρωταθλητής;” με ρώτησε. Κόμπιασα για λίγο, δεν μπορούσα να χαρακτηρίσω ακριβώς τα συναισθήματα. Χαρά; Περηφάνια; Δικαίωση; Ανακούφιση; Το έψαχνα μέσα μου. Κατάλαβα, και αυτό τελικά του απάντησα, ότι ήταν μια τέτοια συνεχιζόμενη κατάσταση μέσα σε μια ολόκληρη σεζόν, όπου ο τίτλος, και τα όσα αυτός φέρνει στην ψυχή, ωρίμαζαν σταδιακά. Το ζούσαμε κάθε βδομάδα, γινόταν σιγά-σιγά κτήμα μας, γινόμασταν οικείοι με την ιδέα. Ένας μαραθώνιος στον οποίο είσαι πάντα πρώτος και περιμένεις τον τερματισμό. Με εκατοντάδες εμπόδια αλλά είσαι πάντα μπροστά. Εκεί. Να βλέπουν οι άλλοι τις πλάτες σου.
Όταν λοιπόν είσαι μέσα στα γεγονότα, τα ζεις από πρώτο χέρι, συμμετέχεις ή μπολιάζεσαι με αυτά, είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσεις αυτό που συμβαίνει. Ακόμα και στην προσπάθειά σου να τα αξιολογήσεις, χάνεις το μέτρο, σου φαίνονται πιο μικρά κι ασήμαντα. Μια νίκη, μια Κυριακή, σε ένα γήπεδο, απέναντι σε μια ομάδα, δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Όταν μαζευτούν όμως όλες του… κόσμου οι Κυριακές, σχηματίζεται μια άλλη εικόνα. Πολύ μεγάλη για να τη δούμε. Μια εικόνα που πρέπει να πάρουμε αποστάσεις για την κατανοήσουμε. Αποστάσεις κάθε είδους, και κυρίως χρονικές.
Κι επειδή συνήθως όταν πετυχαίνεις κάτι που θέλεις πολύ, μετά το απομυθοποιείς, υπάρχει ευτυχώς ο ιστορικός του μέλλοντος που θα θριαμβολογήσει για σένα. Θα χρησιμοποιήσει τα πιο χρυσά γράμματα για να αποτυπώσει αυτά που πέτυχες. Γιατί ο ΠΑΟΚ δεν κατέκτησε φέτος απλά ένα πρωτάθλημα. Δεν είναι απλά το πιο μάγκικο και αρσενικό πρωτάθλημα από καταβολής ελληνικού ποδοσφαίρου. Δεν ξεπέρασε απλά όλα τα θεμιτά κι αθέμιτα εμπόδια που του έβαλαν οι αντίπαλοί του. Τα έκανε όλα στον υπερθετικό βαθμό. Στον απόλυτο βαθμό. Στον βαθμό που δεν μπόρεσε ποτέ (κι ίσως δεν μπορέσει ποτέ στο μέλλον) καμιά ομάδα.
Ένας ΠΑΟΚ που ξεκίνησε με -2 βαθμούς και τερμάτισε πρώτος και ΑΗΤΤΗΤΟΣ με 26 νίκες και 4 ισοπαλίες, στην καλύτερη επίδοση της ιστορίας. Ένας ΠΑΟΚ που -μετά την αποψινή ήττα της Μακάμπι Τελ Αβίβ- αποτελεί την ΜΟΝΑΔΙΚΗ αήττητη ομάδα φέτος στην Ευρώπη! Κι όμως, ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις λέξεις, δεν μπορώ να χωρέσω ακριβώς στο μυαλό μου τα κατορθώματα του Ράζβαν Λουτσέσκου και των παικτών του. Μπορώ να χρησιμοποιήσω τον όρο “άθλος”, τον όρο “έπος”, να χρησιμοποιήσω κεφαλαία, να βάλω 10 θαυμαστικά. Και πάλι δεν μπορεί να αποτυπωθεί σωστά, να πάρει την ακριβή διάσταση που έχει. Θα περάσουν χρόνια, θα το λένε τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Εμείς, ίσως κάποτε καταλάβουμε τι έγινε…
FACEBOOK PAGE: Thodoros Hastas
