Ας ξεκινήσουμε μ’ ένα ανεπίσημο, αλλά άχαστο στατιστικό. Εδώ και 35 χρόνια, σε κανένα άλλο πασχαλινό ή πρωτομαγιάτικο τραπέζι, σε κανένα άλλο σούβλισμα ή τσιμπούσι, σε καμία άλλη οικογενειακή μάζωξη σε Ελλάδα ή εξωτερικό, δεν αναφέρθηκαν τόσες, μα τόσες πολλές φορές οι λέξεις, ΠΑΟΚ- πρωτάθλημα, φιέστα, Λευκός Πύργος, Αντρέ, Ιβάν, αήττητο, κύπελλο, νταμπλ και άλλα τέτοια σημαντικά της ίδιας κατηγορίας…
Ο χείμαρρος χαράς, ηθικής δικαίωσης (είπαμε όλοι είμαστε ανίψια της …Θείας Δίκης), ΠΑΟΚτσήδικης παράνοιας και ασπρόμαυρης τρέλας γι’ αυτό ΑΗΤΤΗΤΟ πρωτάθλημα θα ζει για πολλά πολλά χρόνια. Αυτός ο ΑΗΤΤΗΤΟΣ ΠΑΟΚ θα μνημονεύεται εσ’ αεί και παντοτινά. Αυτή η ομάδα κέρδισε την ΑΘΑΝΑΣΙΑ…
Συνέβη λοιπόν, είναι γεγονός. Με τον πιο εκκωφαντικό, τον πιο εμφατικό, τον πιο… ΠΑΟΚ τρόπο. Κόντρα σε όλους και σε όλα πάρθηκε αυτό το ΠΑΝΑΞΙΟ και ΑΗΤΤΗΤΟ πρωτάθλημα… Πείτε το… ζήστε το…
Αυτό το πρωτάθλημα που ο παππούς ο σιντριβανίσιος με το ρυτιδιασμένο πρόσωπο, αυτόν που είδαμε μπροστά στα μάτια μας να τον φέρνουν το βράδυ εκείνης της Κυριακής στη στέψη, υποβασταζόμενο τα παιδιά και τα εγγόνια του, εξουθενωμένο μεν, αλλά μ’ αυτήν την άσβεστη φλόγα στα μάτια, αυτόν που αναρωτιόταν αν θα προλάβει να το ξαναζήσει για τρίτη φορά….
Αυτό το πρωτάθλημα, που ο 45άρης είχε τεράστια λαχτάρα να το ξαναζήσει γιατί «το 85 ήμουν παιδάκι και τώρα έχω ο ίδιος παιδιά στην ηλικία που ήμουν τότε».
Αυτό που ο 35άρης και κάτω δεν είχε ζήσει ποτέ και το συναίσθημα ήταν πρωτόγνωρα δυνατό και η χαρά αυτή τόσο διαφορετική από όλες τις άλλες…
Είναι ειπωμένο χιλιάδες φορές ότι κανένας μα κανένας δεν έγινε ΠΑΟΚ για τα πρωταθλήματα και ο σύλλογος πλήθαινε και αύξανε ραγδαία κι όσο κανείς άλλος όλα αυτά τα χρόνια τον κόσμο του, χωρίς να είναι προϋπόθεση οι τίτλοι για να γίνει αυτό. Τώρα όμως που άρχισαν να έρχονται και τα πρωταθλήματα και μάλιστα με τέτιοι τρόπο και με 26-4-0 φανταστείτε πόσα ακόμα ΠΑΟΚτσάκια θα «γεννηθούν»…
Και εκείνο το βράδυ της Κυριακής της στέψης, οι κάνουλες της ψυχής άνοιξαν… Και τα μάτια γίναν’ λίμνες. Ο καθένας σε διαφορετικό σημεία. Άλλος στην αλλαγή του λαβωμένου παμμέγιστου Αντρέ. Άλλος όταν μπήκε με την πατερίτσα ο Μαουρίσιο, άλλος όταν βγήκε ο αιώνιος νέος Λάμπης Κουϊρουκίδης ή όταν παρουσιάστηκαν οι πρωταθλήτριες ομάδες του ’76 και του ’85. Άλλος έκλαψε όταν βγήκε ο Γιαννάκης, η προσωποποίηση του αγνού οπαδού της ομάδας που παρά τα σοβαρά του θέματα υγείας είναι πάντα εκεί.
Άλλος έκλαψε όταν πάτησε στο Ναό επιτέλους μετά από τόσους μήνες αυτοτιμωρίας ο Ευεργέτης του ΠΑΟΚ Ιβάν, άλλος όταν σηκώθηκε η κούπα στον ουρανό της μοναδικής Μακεδονίας που υπάρχει.
ΟΛΟΙ όμως κλάψαμε όταν έγινε αναφορά σ’ αυτούς που έχουν «φύγει». Και γι’ αυτούς που πλήρεις ημερών έκαναν τον φυσιολογικό κύκλο της ζωής και στα γεράματά τους είπαν το αντίο, αλλά κυρίως γι’ αυτούς που δεν πρόλαβαν να γεράσουν και που πρόωρα για κάποιον ακατανόητο λόγο κόπηκε απότομα το νήμα της ζωής τους και θα ήθελαν όσο τίποτα να είναι εκεί το βράδυ της στέψης και της φιέστας, πρώτα στο «Ναό» και μετά στο Λευκό Πύργο….
Είναι τόσο υπέροχο να πανηγυρίζεις κάτι που το περίμενες και το λαχταρούσες τόσο καιρό και κυρίως ΤΟ ΑΞΙΖΕΙΣ πραγματικά. Κάτι που δεν είναι κλεμμένο, ψεύτικο, κίβδηλο, χάρτινο, αλλά κάτι που το δικαιούσαι ολοκληρωτικά και απόλυτα. Κάτι που σου στέρησαν ετσιθελικά και με το στανιό τόσες φορές και στο μακρινό (Λίτσες, Φακήδες, ΠΟΚ) αλλά και στο κοντινό (Σπανάθες, παράγκες, περσινή κλοπή) παρελθόν.
Περήφανοι όλοι που τραβήξαμε αυτόν τον δρόμο, τον δρόμο τον καθαρό, της πίστης στις αρχές που πρεσβεύει ο Πανθεσσαλονίκειος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών.
Να γιατί είναι το τόσο γλυκιά αυτή η παραζάλη. Να γιατί φωνάζουμε κάθε πρωί στην εκπομπή στο ραδιόφωνο εδώ και μήνες από πέρσι σε εκείνο το ματς στην Ξάνθη ότι ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΕΦΤΕΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ (η διάθεση και το ηθικό εννοώ, αλλά μ’ αρέσει ο τρόπος που σκέφτεστε…)
Και είναι τόσο μεθυστικό το νέκταρ από αυτό το πρωτάθλημα γιατί όλοι ξέρουμε ότι αυτό δεν ήταν το τέλος μιας διαδρομής. Η επίτευξη του στόχου αυτού, αυτό το ΑΗΤΤΗΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ, ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ Η ΑΡΧΗ για όσα πρόκειται να έρθουν και να ζήσουμε με τον ΠΑΟΚ.
Γιατί δεν είναι μια φωτοβολίδα στον ουρανό, δεν είναι ένα πυροτέχνημα, που… εντάξει έτυχε, κάτι ευκαιριακό, συγκυριακό κι από σπόντα ή από κλοπή όπως το περσινό χάρτινο της ΑΕΚ. Αντιθέτως είναι τούτη δω η κατάκτηση σαν μια φυσική συνέχεια μετά το περσινό νταμπλ.
Η νομοτέλεια μιας συνταγής που μέσα της έχει πολύ πόνο, πολύ κόπο, πολλή αδικία, πολλή υπομονή, πολύ πείσμα, πολλές αντοχές, δομημένη πάνω σε θεμέλια-αρχές απαράβατες, ιδανικά παντοτινά και κυρίως πάρα πολύ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ!
Αυτό ακριβώς, το συναίσθημα ήταν και το κύριο συστατικό που είχε η υπέροχη φιέστα μας το βράδυ της 21ης μέρας του Απριλίου. Τι είναι εξάλλου πάνω απ’ όλα ο ΠΑΟΚ; Ποιος είναι ο πυρήνας του, ο θεμέλιος λίθος του; Μα φυσικά το ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ. Αυτό που ώθησε ξεριζωμένους ανθρώπους, αφού γύρισαν πίσω το κεφάλι τους για τελευταία φορά και είδαν να καίγονται τα σπίτια τους, τα σχολεία τους, οι εκκλησιές τους, τα αρχοντικά μαγαζιά τους, όσοι κατάφεραν να επιβιώσουν από τις θηριωδίες, να έρθουν να ξεκινήσουν τις ζωές τους από την αρχή στην μητέρα Ελλάδα. Και όσοι στην αρχή τους χαρακτήρισαν κάπως, πολύ σύντομα κατάλαβαν ότι αυτοί που ήρθαν από τις Αλησμόνητες Πατρίδες είναι περισσότερο Έλληνες από πολλούς που ήδη κατοικούσαν εδώ…
Πού να φανταστούν λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι που βρήκαν το κουράγιο και τη δύναμη μέσα στον ανείπωτο πόνο τους να ιδρύσουν έναν σύλλογο, έτσι σαν έναν ομφάλιο λώρο με όσα άφησαν πίσω τους, που να φανταστούν αυτοί οι άνθρωποι πόσο μεγαλειώδες ήταν αυτό που «γεννούσαν» εκείνον τον Απρίλιο του 1926…
Ας γυρίσουμε όμως στο τώρα… Ο Πανθεσσαλονίκειος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών κατέκτησε το πιο παλικαρίσιο, το πιο καθαρό, το πιο κόντρα σε όλους, το πιο άξιο πρωτάθλημα από καταβολής ποδοσφαίρου σ’ αυτήν τη γωνιά του πλανήτη.
Κόντρα σε μια πακτωμένη καθεστηκυία και πολυετή εξουσία βολεμένων που είχαν μάθει να είναι όλα κομμένα και ραμμένα για πάρτη τους. Κόντρα σε κατεστημένα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, μιντιακά.
Ο Θεός έστειλε λοιπόν τον Ιβάν, αυτόν τον πεισματάρη Έλληνα Πόντιο, τον ξεροκέφαλο οραματιστή από το πουθενά και προστέθηκε το μόνο που έλειπε τα προηγούμενα χρόνια από τον ΠΑΟΚ: Η οικονομική δύναμη…
Μια δύναμη που δεν με έκανε πια επαίτη μιας χορηγίας και «μη μιλάς κιόλας». Που δε με έκανε να ζω καλοκαίρια του τύπου θα πάρω άδεια για το χρόνου; Θα μου φύγουν οι καλοί παίκτες στην Αθήνα, γιατί εγώ δεν μπορώ να τους κρατήσω με όσα τους πληρώνω, και όταν μπορώ;
Όλα αυτά λοιπόν τελείωσαν Και ήρθε ο άνθρωπος αυτός και ήπιε την πιο ακριβή ποικιλία τσαγιού ever, το τσάι-μπραφ-ντούκου πληρώνοντας 11 μύρια…
Αυτός που τιμώρησε τον εαυτό του πιο αυστηρά από τον κάθε σκερβελέ που μας το έπαιζε ηθικολόγος πέρσι. Αυτός που το δημιούργημά του δεν το είδε δια ζώσης όλη τη χρονιά… Αυτός που ακόμα και στη φιέστα και στην όλη απονομή στάθηκε ένα βήμα πίσω μη θέλοντας να κλέψει τίποτα από τη δόξα των παικτών και του προπονητή…
«Θα φέρω τη χαρά στην Τούμπα» είπε και το έκανε… Και όσα υποσχέθηκε τα έπραξε. Και τα ωραιότερα έρχονται… Ήδη οι αντίπαλοι ψάχνουν να δουν τι άλλο είχε υποσχεθεί. Γιατί ξέρουν ότι θα το κάνει πράξη ο Πόντιος. Α, παρεμπιπτόντως εκείνο το τραπεζάκι με τα τρόπαια γεμίζει σιγά σιγά, ε;
Η δε στιγμή που μπαίνει στη φιέστα και γονατίζει μπροστά στο λαό του ΠΑΟΚ χειροκροτώντας τον είναι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ και αντιπροσωπευτική για το χαρακτήρα του ανδρός αυτού…
Ένα τεράστιο λάθος έκαναν όσοι πέρσι έστησαν τη πιο αδίστακτη κλοπή
πρωταθλήματος για μια σερπαντίνα κι ένα βγαλμένο μπουφάν. Ένα μεν, αλλά όπως αποδείχτηκε απόλυτα ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟ για ν’ αλλάξει την ιστορία. Νόμισαν λοιπόν, ότι στερώντας με ξεδιάντροπο, προκλητικό τρόπο αυτό που η οικογένεια, ο οργανισμός του ΠΑΟΚ καρτερούσε 33 ολόκληρα χρόνια και το είχε κερδίσει με το σπαθί του μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, θα τον γονάτιζε, θα τον λύγιζε, θα τον διέλυε άπαξ δια παντός. Το λάθος τους λοιπόν ήταν ότι ΔΕ ΜΑΣ «ΜΕΤΡΗΣΑΝ» ΣΩΣΤΑ!
Θεώρησαν ότι αποκαμωμένοι από την κλοπή και την απροκάλυπτη επίδειξη δύναμης και σύμπραξης των δήθεν εχθρών κόκκινων-κίτρινων θα βυθιστούμε στην εσωστρέφεια και δε θα ξανατολμήσουμε να αμφισβητήσουμε τους απόλυτους κυρίαρχους του παρασκηνίου που μόλις είχαν κάνει και επίδειξη δύναμης.
ΛΑΘΟΣ ΤΕΡΑΣΤΙΟ! Έκριναν εξ’ ίδιων τα αλλότρια. Γιατί πιθανόν αυτοί έτσι να αντιδρούσαν.
Βγήκαμε λοιπόν απ’ όλο αυτό πιο δυνατοί, πιο ατσαλωμένοι, πιο σφυρηλατημένοι, πιο συσπειρωμένοι, πιο τρελαμένοι από ποτέ. Και ο πιο ισοπεδωτικός τρόπος απάντησης στην περσινή κλοπή ήταν αυτό το ΑΗΤΤΗΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ…
Εδώ αυτοί έμειναν δυο μόλις χρόνια χωρίς πρωτάθλημα και σκοτώνονται μεταξύ τους, οι του Βαγγέλα, οι του Σωκράτη και μολογάνε χωρίς καμία πίεση από μόνοι τους τα άπλυτα και τις αμαρτίες τους που έχουν πάντα μέσα τον και καλά μεγάλο σύλλογο που «τα έπαιρνε με την ψυχή του πρωταθλητή» και «τι βαριά που είναι η ερυθρόλευκη φανέλα» κι άλλες τέτοιες αρλούμπες που σέρβιραν τόσα χρόνια.
Λύσσαξαν όλοι τους γιατί ακόμα και μέσα στη τύφλα τους μπορούν να καταλάβουν ότι η ΕΠΟΧΗ ΠΑΟΚ μόλις ξεκίνησε. Χωρίς έπαρση, χωρίς αλαζονεία αλλά με τρομερή πίστη, με ορμή, με δίψα στην ψυχή, με τρέλα στα μυαλό, αλλά και με πλάνο, σοβαρότητα, προγραμματισμό και σωστές μελετημένες κινήσεις.
ΥΓ.1: Αυτό το ΑΗΤΤΗΤΟ πρωτάθλημα είναι και το πιο… αρχηγάτο. Γιατί έχει τόσο αρχηγό, έχει τόσο Αντρέ Βιεϊρίνια μέσα. Πέρα από την τεράστια ποδοσφαιρική του κλάση και τις κομβικής σημασίας γκολάρες του στα πιο κρίσιμα σημεία της σεζόν, αυτός ο ΑΗΤΤΗΤΟΣ τίτλος έχει τη φλόγα του, το πάθος του αλλά και το χαρακτήρα του, το ήθος του…
Και εννοείται ότι θα αποθεωνόταν ο Αντρέ, ακόμα κι αν δεν τραυματιζόταν σοβαρά. Αυτή όμως η τόσο μαύρη στιγμή ήρθε να προσθέσει τον πόνο μέσα στην ατέρμονη χαρά, ήρθε να προσθέσει το τραγικό στοιχείο μέσα στο παραλήρημα.
Και έτσι σαν μια μορφή βγαλμένη από κάποιο χωρικό του Αισχύλου
στάθηκε εκεί πάνω στη γραμμή, άκουσε όλον κόσμο όχι μόνο αυτούς τους χιλιάδες μέσα στην Τούμπα, αλλά παντού πάνω στην υφήλιο να τραγουδούν το όνομά του με όση δύναμη φωνής είχαν!
Έπρεπε ίσως να γίνει έτσι για να βιώσει στον υπέρτατο βαθμό περνώντας μέσα από τη στενοχώρια και τον πόνο την ΑΠΟΛΥΤΗ αναγνώριση.
Αυτός ο βραχύσωμος Έλληνας πλέον («δεν μπορεί αυτός να γεννήθηκε στην Πορτογαλία, αλλά κάπου γύρω από την Τούμπα» είπε η σύζυγός του και μητέρα της κορούλας του). Αυτός που έστελνε στη Βόλφσμπουργκ πριν δυο καλοκαίρια ψεύτικες ακτινογραφίες από άλλον ποδοσφαιριστή ότι ντεμέκ ήταν τραυματίας, γιατί ήθελε όσο τίποτε άλλο να μείνει για πάντα εδώ.
Ναι όλη η ομάδα κέρδισε το πρωτάθλημα αυτό και πήρε πέρσι το νταμπλ εντός των γραμμών του γηπέδου.
Αλλά αυτός ο τύπος έχει βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του σε όλο αυτό. Κυρίως, γιατί υπέταξε το «εγώ» του και στα 32 του γύρισε να παίξει αριστερό μπακ, ενώ δε γούσταρε και ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να πει «οκ το έκανα έναν δυο τρεις αγώνες, αλλά πάρτε ένα κανονικό αριστερό μπακ, αφού ο Λεβέκ ήταν συχνότερα τραυματίας κι από τους στρατιώτες στο «Πλατούν» και το «Σώζωντας τον στρατιώτη Ράιαν»
Ο Αντρέ όχι μόνο έπαιξε αριστερό μπακ, αλλά ήταν συγκλονιστικός…
Τόσο με τις πράξεις του μέσα στο γήπεδο, όσο και με την όλη του συμπεριφορά και εκτός γηπέδου. Γι’ αυτό, το ξαναγράφω αυτό ήταν το πιο αρχηγάτο πρωτάθλημα…
ΥΓ.2: Αυτός που επίσης πρέπει να τύχει καθολικής αποθέωσης είναι ο Ραζβάν Λουτσέσκου. Γιατί κανένας άλλος δεν ξεκίνησε με τόσο αρνητική προδιάθεση από όλους μας. Κα-νέ-νας. Δώσαμε χρόνο και δείξαμε ανοχή ακόμα και στον Τζιτζιφρίνγκερ ή τον Μπερέτα ή τον κομπλεξικό τον Τούντορ.
Ο Ραζβάν γράφτηκε στην ιστορία. Κατάφερε με την σκληρή δουλεία του, με την απόλυτη προσήλωση στο πλάνο του να «το γυρίσει» ολοκληρωτικά και να τα σαρώσει όλα . Με την ομάδα-οικογένεια που έφτιαξε, με την μαεστρική διαχείριση τόσων πολλών και δύσκολων προσωπικοτήτων, με τα έργα του αλλά και με τα λόγια του που σε κάθε ευκαιρία ήταν ένα ηλεκτροσόκ για τους επί χρόνια χαϊδεμένους κοκκινοπρασινοκίτρινους.
ΥΓ. 4: Πασχαλάκης: Έχω ένα τερματοφύλακα που μπορεί να μην είναι ο Λεβ Γιασίν ή ο Τζιανλουίτζι Μπουφόν, αλλά μετά από πολλά χρόνια πήρα από τον τερματζή μου ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥΣ βαθμούς και νίκες άκρως καθοριστικές. Οι αποκρούσεις του μέσα στον Ολυμπιακό, μέσα στην Τρίπολη, μέσα στον Παναθηναϊκό έδωσαν τις τόσο απαραίτητες και κομβικές για το ΑΗΤΤΗΤΟ πρωτάθλημα νίκες.
Άσε που εγώ γουστάρω και την τρέλα που βγάζει μέσα στα αποδυτήρια, στους πανηγυρισμούς. Όντας μόνο μερικά μέτρα μακριά από το πούλμαν στα ξέφρενα πανηγύρια στο Λευκό Πύργο έβλεπα τα βλέμματα των παικτών και είχα την εντύπωση ότι αυτός ο μουρλός με τη φανέλα του Σούπερμαν το έχει πιστέψει όντως και θα κάνει μια έτσι, να πετάξει από την οροφή!
ΥΓ. 5: Άνχελ Κρέσπο: Ο «δε θα γίνω ποτέ αφίσα σε παιδικό δωμάτιο», ο «δε θα πουλήσω ποτέ διψήφιο αριθμό φανέλας στην μπουτίκ», ο «είμαι ο χαμένος δίδυμος αδερφός του Νίκολας Κέιτζ γιατί η μάνα μας δεν τα έβγαζε πέρα οικονομικά, μας χώρισαν στη γέννα, μέχρι που η Βίκυ Χατζηβασιλείου είπε να φύγει ο τοίχος για να βρεθούμε πάλι στο Πάμε Πακέτο».
Του βγάζω το καπέλο. Τον υπεραγαπάω, γιατί άκουσε τα μύρια όσα όταν ήρθε, ότι όπου πάει ρίχνει τις ομάδες, ότι έχει γυρίσει τόσες χώρες, άρα είναι άχρηστος, και τι φάτσα είναι αυτή κλπ. αλλά μας αποστόμωσε με τα εκπληκτικά του παιχνίδια όλους ο μπαγάσας… Και δεξί μπακ και αριστερό μπακ και όπου τον χρειάστηκε η ομάδα…
ΥΓ.6: Η δική μου τεράστια καψούρα είναι ο Ντιέγκο Μπίσεσβαρ. Απλά υπέροχος, αρτίστας, τεμπεσίρι πόδι βγαλμένος μέσα από το «Μπλεκ» και το «Αγόρι» συμπαίκτης του Ρόι της Ρόβερς, και του Ερικ Καστέλ. Υπερπολύτιμος τόσο στον άξονα όσο και αριστερά με μαγικές εμπνεύσεις με ατελείωτα ταΐσματα-πάσες κάθετες και 40άρες στους συμπαίκτες του.
ΥΓ. 8: Πολύ αφοσιωμένα, σχεδόν πεισματικά (ειδικά στις άσχημες μέρες για τον ΠΑΟΚ), εδώ και χρόνια έχουμε ένα σλόγκαν, ένα μότο στην ραδιοφωνική μας παρέα. Είτε τώρα, εδώ και 2 χρόνια στον Libero, είτε νωρίτερα στα 5 χρόνια του Arena, είτε ακόμα πιο παλιά στα 7 χρόνια του Sport 103. Λέμε λοιπόν «ΖΜΣ»
Τα αρχικά για το «Ζούμε Μεγάλες Στιγμές»… Προσέξτε, όχι Ζούμε Χαρούμενες Στιγμές, ή Ζούμε Ευτυχισμένες Στιγμές. Μεγάλη στιγμή είναι η αλλαγή και η ανατριχίλα του λαβωμένου αρχηγού. Δεν είναι μια ευχάριστη, μια χαρούμενη στιγμή αυτή. Είναι όμως μεγάλη, τεράστια, τόσο δυνατή τόσο έντονη. Το κλάμα του Πάμπλο όταν του σκουπίζει τα δάκρυα ο Μούσλι. Η αναφορά στην φιέστα σε αυτούς που έφυγαν πρόωρα δεν είναι κάτι ευχάριστο, κάτι που μας κάνει χαρούμενους. Είναι όμως μια μεγάλη, μια συγκλονιστική, μια μεγαλειώδης στιγμή.
Όταν όμως σε όλα αυτά τα τόσα δυνατά, έρχεται η απεριόριστη χαρά της δικαίωσης, αυτού που περίμενες χρόνια, που υπέμεινες και επέμεινες τότε το «ΖΜΣ» έχει βρει την ΑΠΟΛΥΤΗ του έννοια, υλοποίηση και εφαρμογή…
Ζούμε Μεγάλες Στιγμές… και θα ζήσουμε κι άλλες…
ΥΓ. 9:
Τώρα όλοι οι άλλοι πέσαν τάβλα
ΑΗΤΤΗΤΟ πρωτάθλημα,
αυτό είναι σκέτη……!
(Απόλαυση ήθελα να πω, αλλά μ’ αρέσει ο τρόπος που σκέφτεστε…)
