Με… αντικειμενικότητα που τσακίζει κόκαλα μοσχαρίσιας μπριζόλας, ο Βασίλης Σαμπράκος αρθρογραφεί για τον Ιβάν που φταίει για… όλα και τον… Άγιο Μελισσανίδη, που φιλοξενεί όλους τους… αντικειμενικούς σε τραπεζώματα.
Βέβαια στα σκοτεινά πρώτα χρόνια του Ιβάν Σαββίδη, αυτόν και άλλους σαν αυτόν ο ΠΑΟΚ τους καλούσε στην Τούμπα με πληρωμένα τα έξοδα τους. Ήταν η εποχή που τα κάστρα έπεφταν από μέσα… Ηταν η εποχή που υπάλληλοι της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, έκαναν προσωπικές δημόσιες σχέσεις με έξοδα του ΠΑΟΚ. Εποχή που ο Ιβάν Σαββίδης, δεν θα επιτρέψει να ζήσουμε ποτέ ξανά.
Αναλυτικά το άρθρο του… αντικειμενικού Βασίλη Σαμπράκου:
Περίμενα την ολοκλήρωση της σεζόν προτού γράψω για τη στάση του Ιβάν Σαββίδη στη διάρκειά της. Από τις αρχές του περασμένου Φθινοπώρου, που άκουγα ότι ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ ΠΑΟΚ έχει συνειδητά επιλέξει να αλλάξει το προφίλ του και να αναλάβει την ευθύνη του λάθους που έκανε τον Μάρτιο του 2018, διατηρούσα μεγάλες επιφυλάξεις. Το ποδοσφαιρικό παρελθόν του, το οποίο είχα μελετήσει, σε Ελλάδα και Ρωσία δεν σε άφηνε να πιστέψεις ότι μαθαίνει από τα λάθη του. Ο χρόνος που κύλησε όμως από το φθινόπωρο μέχρι τις 11 Μαΐου 2019 ήρθε να φωνάξει, με ένα σωρό αποδείξεις, ότι έμαθε. Η συμπεριφορά του στον ΠΑΟΚ ήταν ωριμότερη σε πολλά επίπεδα, που δεν θα αναλύσω σε αυτό το σημείωμα, και γι’ αυτό κατάφερε να βοηθήσει την ομάδα του να αναδειχθεί πρωταθλήτρια. Ειδικά όμως στα θέματα της δημόσιας συμπεριφοράς και της στάσης του απέναντι στην τριετή απαγόρευση εισόδου στα γήπεδα, ο Σαββίδης ήταν αλάνθαστος. Αν ήθελε να εκπέμψει προς την ελληνική κοινωνία το μήνυμα της μεταμέλειάς του για την εισβολή στο τερέν της Τούμπας στο ματς με την ΑΕΚ και να πείσει ότι δεν θέλει να πρεσβεύει αυτό το ποδόσφαιρο, ο μεγαλομέτοχος του ΠΑΟΚ το πέτυχε.
Η πιο ποιοτική φιέστα κατάκτησης πρωταθλήματος που θυμάμαι να έχω παρακολουθήσει, όχι για την οικονομική αξία της, αλλά για την κουλτούρα, τις ιδέες και τα συναισθήματα που αυτή δημιούργησε, ήταν ενδεχομένως η καλύτερη διακήρυξη ιδεών και θέσεων που θα μπορούσε να κάνει ο μεγαλομέτοχος του ΠΑΟΚ σχετικά με το τι θέλει να πρεσβεύει στο ποδόσφαιρο. Ολο αυτό που συνέβη στην Τούμπα είχε ευθεία αντανάκλαση στον Σαββίδη, κι ορθώς είχε δεδομένου ότι εκείνος εμπιστεύθηκε τους ανθρώπους που οραματίστηκαν αυτή τη γιορτή, για την οποία εκείνος πλήρωσε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ.
Αν δεν είχε συμβεί ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας 2019, αν δεν είχαμε ζήσει αυτό το χάλι, σήμερα θα καλωσόριζα αυτόν τον Σαββίδη ως ένα πολύ καλό νέο για το σήμερα και το αύριο του ποδοσφαίρου. Συνέβη όμως. Και συνέβη – και – με δική του ευθύνη. Είτε επέλεξε, είτε ανέχθηκε, είτε συναίνεσε στην παρουσία των κάφρων, οι εικόνες που εξέπεμψε ο “κόσμος του ΠΑΟΚ” το βράδυ της 11ης Μαΐου στο ΟΑΚΑ ήταν βήματα προς τα πίσω για τον Σαββίδη σε μια σεζόν που έκανε άλματα προς τα εμπρός.
Περίμενα την ολοκλήρωση της σεζόν προτού γράψω για τη στάση της ΠΑΕ ΑΕΚ και του Δημήτρη Μελισσανίδη απέναντι στους κάφρους που κατά τη διάρκεια της σεζόν ζημίωσαν παντοιοτρόπως την ΑΕΚ. Μου έδειχναν “πολιτικές” οι τοποθετήσεις της ΑΕΚ όταν τα καμώματα των κάφρων της αφαιρούσαν βαθμούς από το πρωτάθλημα και την ανάγκαζαν να παίζει με κλειστές πόρτες. Το ίδιο ή και μεγαλύτερο λάθος έβρισκα στη στάση της διοίκησης μετά τα εξευτελιστικά για την ΑΕΚ επεισόδια στο ματς του Champions League με τον Αγιαξ. Γι’ αυτό και χάρηκα το βράδυ της περασμένης Τετάρτης όταν άκουσα τον Μελισσανίδη να αναγνωρίζει το πρόβλημα σε μια δημόσια συζήτηση και να αναλαμβάνει με τον λόγο του την ευθύνη που του αναλογεί. Τον είδα να μην υπεκφεύγει σε μια ερώτηση σχετικά με την ντροπιαστική εικόνα του τελικού του Κυπέλλου. Τον άκουσα να ζητά από τους δημοσιογράφους που καλύπτουν το ρεπορτάζ της ΑΕΚ να συμπεριφερθούν με μεγαλύτερη υπευθυνότητα, να πάψουν να καλλιεργούν ή να συντηρούν αυτό το τεχνητό μίσος ανάμεσα σε ΑΕΚ και ΠΑΟΚ και να αποφανατίσουν τον λόγο τους προκειμένου να πέσουν επιτέλους οι τόνοι, και ένιωσα καλά. Τον είδα να μη ρίχνει λάδι στη φωτιά στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων για τον Σαββίδη και τον Μαρινάκη, και εκτίμησα τη στάση του. Ολα καλά, μέχρι να έρθουν τα απαράδεκτα ρατσιστικά σχόλιά του όταν κλήθηκε να “απαντήσει” στα όσα δηλώνει στη διάρκεια του τελευταίου χρόνου ο Ραζβάν Λουτσέσκου.
Αν αφαιρούσα αυτή την τοποθέτηση, θα έλεγα ότι ο Μελισσανίδης μου φάνηκε το βράδυ της περασμένης Τετάρτης έτοιμος να μπει σε μια συζήτηση για τον εξευγενισμό, τον εκπολιτισμό του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου τουλάχιστον στο επίπεδο της κερκίδας. Υπήρξε όμως η τοποθέτηση, όπως υπήρξε και η επιλογή του ή η ανοχή του στην παρουσία κάφρων στον τελικό του ΟΑΚΑ.
Δεν είναι μόνο ότι ενοχλεί, ότι προσβάλει την αισθητική μου όλο αυτό που συμβαίνει στη διάρκεια των τελευταίων περίπου 15 μηνών στη σχέση της ΑΕΚ με τον ΠΑΟΚ. Δεν είναι μόνο ότι το αισθάνομαι ως ξένο με την ιστορία της σχέσης ανάμεσα στους δύο συλλόγους. Εδώ και πολύ καιρό όλο αυτό έχει γίνει πολύ επικίνδυνο και βλαβερό, διότι δηλητηριάζει το μυαλό και την ψυχή εκατοντάδων χιλιάδων νεαρών και μικρών παιδιών που υποστηρίζουν αυτές τις δύο ομάδες. Και δεν μπορώ να πιστέψω ότι δύο άνθρωποι που έχουν μπει στην 7η δεκαετία της ζωής τους δεν το σκέφτονται αυτό. Το τι θα αφήσω πίσω μου άρχισε να με νοιάζει πολύ από τα 40 μου. Δεν είναι δυνατόν να μη τους νοιάζει στα 60+ τους. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν θα ενοχλεί τον Σαββίδη και τον Μελισσανίδη η σκέψη ότι θα συνδεθούν με ιστορίες για την καλλιέργεια του μίσους ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ. Και την ίδια στιγμή δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν τους νοιάζει να αποσυνδεθούν από τη γηπεδική βία και να συνδεθούν με την επιστροφή των βασικών στοιχείων του πολιτισμού στα γήπεδα.
Δεν ζω αλλού για να έχω την ψευδαίσθηση ότι θα γίνουν φίλοι οι δυο τους και ότι θα βγουν παρέα με τον Βαγγέλη Μαρινάκη για να πιουν ποτά και να μιλήσουν για την ανάπτυξη του ελληνικού ποδοσφαίρου, για την πρόοδο και την ευημερία του. Ούτε περιμένω ότι ξαφνικά όλοι αυτοί θα χάσουν τους λόγους που τους έχουν οδηγήσει στην επιλογή να συνοδεύονται από ένα σωρό σωματοφύλακες στα γήπεδα. Επειδή είμαι μεγάλο παιδί όμως πλέον, θα περίμενα και οι τρεις αυτοί να λειτουργούν με τη συνείδηση ότι σήμερα επηρεάζουν την ιστορία με τις πράξεις τους· όχι μόνο την ιστορία που γράφεται στα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Δεν περιμένω συμπεριφορές κατηχητικού, αλλά δεν μπορώ να δεχθώ ότι δεν μπορούν να συνεννοηθούν στα βασικά και να βάλουν όρια.
Δεν μπορώ να ξέρω πώς το ανέχονται για την δημόσια εικόνα τους ότι είναι οι παράγοντες των μεγάλων ομάδων ενός ποδοσφαιρικού κόσμου γεμάτου από κάφρους και μπράβους και ότι λειτουργούν στο ποδόσφαιρο μιας χώρας στην οποία ο υφυπουργός Αθλητισμού αναγκάζεται να κυκλοφορεί με αστυνομική συνοδεία. Δεν περιμένω να γίνουν άγιοι, αλλά δεν δέχομαι ότι γίνεται να μην καταλαβαίνουν ότι όλα αυτά η ιστορία θα τους τα χρεώσει. Δεν γίνεται να μη τους νοιάζει που ο μέσος Ελληνας φτάνει να απαγορεύει στο παιδί του το γήπεδο.
Τώρα, που και οι δύο έχουν κατακτήσει από έναν τίτλο πρωταθλητή και έχουν να λένε ότι η Superleague έχει γίνει πιο απρόβλεπτη από ποτέ, τώρα που λαμβάνουν το ένα πίσω από το άλλο τα καθαρά μηνύματα σχετικά με το σημείο στο οποίο φτάνει αυτή η τεχνητή έχθρα ανάμεσα στους φανατικούς οπαδούς της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ, τώρα που έχουν δει αυτό το χάλι της 11ης Μαΐου στο ΟΑΚΑ, το οποίο δημιουργήθηκε – το λιγότερο – υπό την ανοχή τους, αν όχι με δική τους επιλογή, είναι στιγμή να ασχοληθούν επιτέλους με τον πολιτισμό που εκπέμπουν με τις επιλογές και τη συμπεριφορά τους. Διότι το παρακάτω θα έχει αίμα, είναι νομοτελειακό.
Σε μια κανονική χώρα, ένας παρατηρητής δεν θα έπρεπε να ποντάρει πάνω σε επιχειρηματίες για την αλλαγή στον ποδοσφαιρικό πολιτισμό. Αυτή η χώρα όμως δεν είναι κανονική. Και η ιστορία της τελευταίας 30ετίας έχει αποδείξει ότι απαγορεύεται να ποντάρεις στην διοίκηση του τόπου, στην Πολιτεία. Κι είμαι βέβαιος ότι ο Σαββίδης και ο Μελισσανίδης και ο Μαρινάκης το γνωρίζουν αυτό καλύτερα από μένα. Τους εύχομαι να μην συνδεθούν ιστορικά με την πιο μαύρη περίοδο στην ιστορία της γηπεδικής και οπαδικής βίας, η οποία έρχεται, νομοτελειακά – για την ακρίβεια τη ζούμε ήδη. Από τη θέση που είμαι δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω από το να ευχηθώ. Εύχομαι λοιπόν να πάψουν να ξεφεύγουν, και να απαλλάξουν τους εαυτούς τους και τους συλλόγους που διοικούν από τους κάφρους. Δεν βλέπω τι έχουν να χάσουν· αντίθετα βλέπω αμέτρητα προσωπικά οφέλη για όλους. Αν τους νοιάζει, έστω και λίγο, για την υστεροφημία τους σχετικά με το ποδόσφαιρο. Αυτοί και μόνον αυτοί μπορούν να πατάξουν τη γηπεδική βία στην Ελλάδα. Αυτοί ορίζουν το ποδόσφαιρο που γνωρίζουν και ζουν τα παιδιά μας. Καθένας τους μόνος του δεν μπορεί να βγάλει άκρη, όπως διαχρονικά έχει αποδειχθεί. Αν όμως συμφωνήσουν σε μια βάση οι πέντε μεγαλύτερες ελληνικές ομάδες, ο γηπεδικός πολιτισμός θα αλλάξει σε μια νύχτα. Και προφανώς τους έχω για παραπάνω από ικανούς να συνεννοηθούν και να βάλουν κανόνες συμπεριφοράς στο ποδόσφαιρο. Αρκεί να το θελήσουν, ή, πιο σωστά, να καταλάβουν πόσα έχουν να κερδίσουν από ένα τέτοιο deal”.
Να τους ακούτε λοιπόν και να τους διαβάζετε τους… αντικειμενικούς. Ξέρουν πως να κάνουν αγιογραφίες για τα αφεντικά τους.
