Ο Άμπελ Φερέιρα παρά το νεαρό της ηλικίας του έχει ήδη εμπειρία αρκετών χρόνων στους πάγκους, αφού ένας σοβαρός τραυματισμός στο γόνατο τον ανάγκασε να εγκαταλείψει την αγωνιστική δράση και να αφοσιωθεί στην προπονητική.
Το… μικρόβιο του προπονητή άλλωστε είχε κολλήσει από νεαρή ηλικία στον νέο τεχνικό του ΠΑΟΚ, που ήθελε να αγωνίζεται, ωστόσο, μέχρι τα 40 του χωρίς να υπολογίζει την αναποδιά ενός σοβαρού τραυματισμού.
Ο ίδιος σε συνέντευξή του είχε αποκαλύψει το πώς αποφάσισε να ασχοληθεί με την προπονητική, αλλά και την αναποδιά που τον ανάγκασε να αφήσει τον αγωνιστικό χώρο για την άκρη του πάγκου, νωρίτερα από ότι υπολόγιζε…
Αναλυτικά τα όσα είχε πει ο νέος προπονητής του Δικεφάλου:
«Στα 24 μου ήξερα ήδη ότι ήθελα να είμαι προπονητής. Και ήξερα ότι ξεκινώντας τότε ήταν ο τρόπος να το κάνω γιατί η κατανόηση της προπόνησης θα με έκανε έναν καλύτερο παίκτη.
Διατηρούσα ένα ημερολόγιο. Κάθε μέρα μετά την προπόνηση, έφτανα στο σπίτι και έγραφα αυτά που είχα δει. Θέματα ηγεσίας, τακτικές, συναντήσεις της ομάδας, πράγματα που μου άρεσαν .. Έχω ακόμη και σήμερα τα σημειωματάρια αυτά.
Συνέχιζα να μαθαίνω ακόμη και όταν έπαιζα στην Σπόρτινγκ σε ηλικία 31 ετών. Θυμάμαι τον διευθυντή της ακαδημίας να μου λέει: «Δεν θες να ξεκινήσεις από τώρα την καριέρα σου ως προπονητής;»
«Δεν είναι η ώρα τώρα – θα παίξω μέχρι τα 40!». Ένα μήνα αργότερα, είχα έναν κακό τραυματισμό στο γόνατο. Μερικοί πιστεύουν στο πεπρωμένο, άλλοι όχι.
Αυτός ο τραυματισμός ήρθε σε μια εποχή που έληγε το συμβόλαιό μου με τη Σπόρτινγκ. Μου έδωσαν την ευκαιρία να ανακάμψω από τον τραυματισμό μου και να συνεχίσω αλλά δεν ένιωθα καλά. Κάθε φορά που έτρεχα, το γόνατό μου με ενοχλούσε. Πόνος. Πόνος. Πόνος.
Είχα τρεις συναντήσεις με τους γιατρούς και κάθε φορά μου έλεγαν ότι πρέπει να αποσυρθώ από την ενεργό δράση. Φώναζα για μέρες μέχρι που τελικά δέχτηκα ότι δεν μπορούσα να συνεχίσω. Ήμουν στεναχωρημένος. Θυμωμένος. Αισθανόταν μια αδικία.
Πώς είναι αυτό δυνατόν; Έχω φτάσει σε αυτήν την ηλικία χωρίς έναν τραυματισμό. Και τώρα… αυτό; Μερικές φορές, όμως, όταν μια πόρτα κλείνει, ένα παράθυρο ανοίγει.
Ξεκίνησα να βοηθάω στις προπονήσεις των ακαδημιών της Σπόρτινγκ. Όταν ήμουν έτοιμος να κάνω το επόμενο βήμα, υπήρξε μια κενή θέση στην Β’ ομάδα της Σπόρτινγκ. Μου είπαν ότι θα πάρω τη δουλειά και θα μπορούσα να ολοκληρώσω τα μαθήματα μου ως προπονητής εκεί».
