Το ποδόσφαιρο -όπως και η ζωή- πολύ συχνά επιστρέφει συμπεριφορές. Αν δεν το σέβεσαι, δεν θα σε σεβαστεί κι εκείνο. Ο ΠΑΟΚ ηττήθηκε με ένα κωμικό γκολ στην Μπρατισλάβα, όπως ήταν σχεδόν κωμική η διάθεση με την οποία αντιμετώπισαν την αναμέτρηση οι παίκτες του για 94 και κάτι ψιλά λεπτά.
Μερικές γενικότητες συνηθίζουμε να τις βαφτίζουμε ως «ξύλινη» προπονητική γλώσσα, μα κρύβουν πίσω τους αμέτρητα νοήματα. Από τον ΠΑΟΚ της Σλοβακίας έλειπε… ντίσιπλιν, οργκανιζέισον, μεντάλιτι, μπάλανς. Γενικούρες, θα πει κάποιος, που όμως κρύβουν πίσω τους ολόκληρο το ποδόσφαιρο.
Πως γίνεται η ομάδα που τρώει σίδερα και κοντράρει στα ίσα τον μεγάλο Άγιαξ να μην μπορεί να πάρει τα πόδια της απέναντι στον… Άγιαξ Ταύρου; Γίνεται. Γίνεται, όταν το επίπεδο αυτοσυγκέντρωσης, ψυχολογικής προετοιμασίας ήταν επιπέδου χαλαρού φιλικού προετοιμασίας.
Το πραγματικό do or die δεν ήταν το ραντεβού με τον Άγιαξ, αλλά αυτό με την Σλόβαν. Το πρώτο μπορούσε να σου ξεκλειδώσει την πίστα μπόνους. Το δεύτερο όμως είναι ο μόνος δρόμος προς την (οικονομική και αγωνιστική) αυτοσυντήρηση. Κι αυτό, ελάχιστοι το κατάλαβαν από ότι φάνηκε στην Σλοβακία.
Το αποτέλεσμα είναι το τελευταίο. Το πιο ανησυχητικό ήταν η νοοτροπία. Διότι δεν έτυχε κάποιος παίκτης να βρεθεί σε κακό βράδυ. Ήταν κάτι μαζικό, ανεξήγητο, πρωτοφανές. Ήταν ο χειρότερος ΠΑΟΚ της τελευταίας διετίας, χειρότερος κι από εκείνο το ναυάγιο στο Έστερσουντ. Το ποδόσφαιρο που έπαιξε ήταν ποδόσφαιρο αλάνας, που θύμιζε άλλες εποχές, καμία σχέση με το σήμα κατατεθέν του, με το δικό του ISO, που ο ίδιος κατοχύρωσε.
