Ο Κώστας Βασιλόπουλος γράφει για τη νέα γκέλα της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, την παρουσία του Βαγγέλη Μαρινάκη στην ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη στη ΔΕΘ ενώ σχολιάζει και την αλλαγή σκυτάλης στην επικοινωνία του ΠΑΟΚ.
Tις τελευταίες ημέρες απουσίασα. Είναι κάποιες μέρες δύσκολες στη ζωή του κάθε ανθρώπου, που απλά αναπνέει και σκέφτεσαι. Όχι ότι, βγαίνει άκρη με τη σκέψη. Απλά δεν έχεις κουράγιο να κάνεις κάτι περισσότερο. Ο χρόνος κυλάει πάντα υπέρ σου όμως και έρχεται η στιγμή που πατάς restart, ζεις με τις αναμνήσεις και μπαίνεις ξανά στη μάχη της καθημερινότητας και των υποχρεώσεων που σε περιμένουν.
Η αλήθεια είναι ότι συνέβησαν πολλά το τελευταίο δεκαήμερο. Επεσήμανα τα πιο σημαντικά κατά την προσωπική μου πάντα εκτίμηση και θα τα σχολιάσω ένα – ένα για να μπαίνω σιγά – σιγά στο ρυθμό.
Θα ξεκινήσω από την εθνική ομάδα. Οι δυο τελευταίες εμφανίσεις της, απέδειξαν ότι το πρόβλημα στην εθνική, δεν ήταν ο Αγγελος Αναστασιάδης. Δεν έχω πρόθεση –και ο ίδιος δεν έχει ανάγκη- να τον υπερασπιστώ. Δεν είναι ο προπονητής το πρόβλημα της εθνικής ομάδας. Με την εμπειρία μια δεκαετούς παρουσίας δίπλα στο εθνικό συγκρότημα, θα υπερασπιστώ με βεβαιότητα την άποψη μου.
Το πρόβλημα είναι η έλλειψη προσωπικοτήτων μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Η εθνική, απλά δεν είναι ομάδα. Είναι για τους περισσότερους διεθνείς μια αγωνιστική υποχρέωση βάση των σχεδίων που έχουν καταστρώσει για την καριέρα τους, οι μάνατζερ τους. Η νοοτροπία των παικτών είναι το πρόβλημα και για να αλλάξει απαιτείται σκληρή δουλειά, επιμονή και υπομονή.
Δεν υποστηρίζω ότι δεν αγαπούν την εθνική ομάδα. Την αγαπούν αλλά δεν την νιώθουν δική τους. Δεν είναι προτεραιότητα τους η εθνική ομάδα. Όπως για παράδειγμα ήταν για τον Ζαγοράκη, τον Καραγκούνη, τον Μπασινά, τον Νικοπολίδη, τον Δέλλα, τον Χαριστέα, τον Φύσσα και την υπόλοιπη παρέα του 2004. Μια παρέα που ξεκίνησε με τους χειρότερους οιωνούς και τον Ρεχάγκελ υπό αμφισβήτηση και έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης.
