Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη δεν είναι πλέον σύμπτωση. Δεν είναι κάτι προσωρινό, δεν είναι κάτι τυχαίο. Ο ΠΑΟΚ των οκτώ επίσημων πρώτων ματς έχει σοβαρά αγωνιστικά προβλήματα. Προβλήματα που δυστυχώς δε λύνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Το ταμείο πάντα γίνεται στο τέλος, ειδικά με το φετινό σύστημα διεξαγωγής του πρωταθλήματος όπου σχεδόν όλα θα κριθούν στο Play Off. Η ανηφόρα όμως που έχει ανέβει το σύνολο του Αμπέλ Φερέιρα είναι μεγάλη…
Το ότι δεν ήρθε απόψε η πρώτη ήττα μετά από 1,5 χρόνο ήταν καθαρά συμπτωματικό. Όχι γιατί άξιζε να χάσει ο Δικέφαλος, αλλά γιατί έδωσε πάλι δικαιώματα για να το “καταφέρει”. Το γκολ του Μίσιτς στο 96′ μπορεί να γλίτωσε τα χειρότερα, το Χ στο ΟΑΚΑ μπορεί να γλύκανε κάπως την στραβή, αλλά τίποτα από τα δυο δεν μπορεί να “μακιγιάρει” την εικόνα που παρουσιάζει η ομάδα μέσα στο γήπεδο.
Ένα άναρχο σύνολο, καθόλου συμπαγές, με μη ορθόδοξες επιλογές στην ανάπτυξη, με κάκιστο transition στην άμυνα, με τραγική συμπεριφορά στα στημένα του αντιπάλου, με τη χειρότερη δυνατή αποτελεσματικότητα στις λιγοστές φάσεις που δέχεται, με κομβικούς παίκτες να είναι απόλυτα εκτός φόρμας και συγκέντρωσης, με παίκτες που έχουν χάσει τη λάμψη από τα μάτια τους, με παίκτες που δε βγάζουν νεύρο και αποφασιστικότητα μέσα στο γήπεδο, με έναν νέο προπονητή ακόμα “σφιγμένο”, μη απελευθερωμένο, που προσπαθεί να περάσει τη δική του φιλοσοφία. Προφανώς μπορούμε να χρεώσουμε στον Πορτογάλο θέματα όπως το κλειστό ακόμα rotation, την επιμονή του σε παίκτες που φανερά δεν τραβάνε, στον σχηματισμό, στην ανασταλτική λειτουργία, στην ανάπτυξη.
Όλα αυτά είναι αδύνατον να τα δούμε βελτιωμένα σε μία ή δυο βδομάδες. Ούτε πιστεύω ότι ένα ματς ή μια σπουδαία νίκη μπορεί να αποδειχθεί το turning point για να πάρει η ομάδα τα πάνω της. Παίκτες που κατέκτησαν πριν από λίγους το νταμπλ τόσο εμφατικά, είναι αστείο να έχουν τώρα θέματα ψυχολογίας. Θέμα μυαλού υπάρχει, αλλά έγκειται περισσότερο στη συγκέντρωση μέσα στο γήπεδο και στον στόχο. Αν “ξεμπούκωσαν” με όσα κατάφεραν πέρσι, δεν κάνουν για τον ΠΑΟΚ. Αν έχουν θέματα με τη μετάβαση από Λουτσέσκου στον Φερέιρα, να βρουν την άκρη με αυτόν. Κι αυτός με τους παίκτες. Η ομάδα είναι πάνω από όλα και οικονομικές απολαβές όλων τόσο μεγάλες που δεν υπάρχουν δικαιολογίες.
Αν εστιάσουμε στο ματς κόντρα στον Άρη, τα προβλήματα ήταν και πάλι τα ίδια που αναφέρονται παραπάνω. Έστω κι αν οι φιλοξενούμενοι είχαν την τακτική μιας ομάδας που παλεύει για τον υποβιβασμό, με καθυστερήσεις, πτώσεις, προκλήσεις και “πάγωμα” ρυθμού, κατάφεραν σε τρεις φάσεις να πετύχουν δυο γκολ. Η άμυνα του ΠΑΟΚ, με τα ίδια πρόσωπα με πέρσι, παραβιάζεται με τέτοια συχνότητα και ευκολία που τραβάς τα μαλλιά σου. Από εκεί και πέρα, ο Δικέφαλος σπατάλησε μεγάλα διαστήματα του αγώνα χωρίς να μπορεί να δημιουργήσει, του έλειψε το επιθετικό πλάνο, οι συνεργασίες και οι εμπνεύσεις. Στα κομμάτια αγώνα που πίεσε και έβγαλε αποφασιστικότητα, είχε φάσεις αλλά δεν ήταν αποτελεσματικός. Ο Πασχαλάκης συνεχίζει να μην εμπνέει εμπιστοσύνη, ο Βαρέλα συνεχίζει να είναι “αλλού” (έχασε τελείως τον Ιντέγε στο 0-1), ο Ζαμπά είναι “αλλού γι’ αλλού”, ο Αουγκούστο δεν είναι κόφτης, και μένει ένας Μίσιτς που προσπαθεί να βγάλει το φίδι από την τρύπα.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι τόσο ατομικό, όσο λειτουργικό. Οι παίκτες έχουν ποιότητα, κάποια στιγμή θα τη βγάλουν πάλι. Οι ανορθογραφίες όμως του συνόλου για να διορθωθούν θέλουν δουλειά. Χρειάζεται χρόνος για τον προπονητή, θέληση από τους ποδοσφαιριστές και υπομονή από τους φιλάθλους.
Επικοινωνία-Facebook Page: Thodoros Hastas
