Δεν έχω καμία διάθεση για σοβαρή ποδοσφαιρική συζήτηση. Δεν με εμπνέει το τοξικό περιβάλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου και όσα συνέβησαν κι αυτό το Σαββατοκύριακο. Γράφει ο Κώστας Βασιλόπουλος…
Προσπαθούν μόνιμα τα άμπαλα παπαγαλάκια να πετάξουν στην κερκίδα, θεωρώντας ότι αυτό τους βολεύει επικοινωνιακά. Λάθος κάνουν και σ΄ αυτή την περίπτωση.
Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο ΠΑΟΚ προηγείται στον Βόλο και λίγα λεπτά αργότερα, κόκκινα και κίτρινα παπαγαλάκια (που μάταια περιμένουν με αγωνία την πρώτη ήττα του Δικεφάλου), διοχετεύουν στον ηλεκτρονικό «τύπο», φωτογραφία που δείχνει τον Στοχ εκτεθειμένο, πριν την ασίστ του Γιαννούλη στον σκόρερ Λημνιό.
Προκαλούν γέλιο και σύντομα προσπαθούν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Προφανώς κάποιος (ναι υπάρχουν ανάμεσα τους και κάποιοι που γνωρίζουν λίγο ποδόσφαιρο), τους ενημερώνει ότι δεν υπάρχει οφ σάιντ από εκτέλεση πλαγίου άουτ. Τζάμπα ο κόπος τους αλλά παραμένουν στις… επάλξεις με την ελπίδα ότι θα τους δοθεί κι άλλη ευκαιρία να επιτεθούν στον ΠΑΟΚ.
Λίγο πριν το τέλος, θεωρώντας ότι τους δόθηκε η ευκαιρία, αμφισβητούν το πέναλτι που δίνεται στην ανατροπή του Λημνιού. Η εντολή φεύγει από το… αρχηγείο και το πέναλτι αμφισβητείται. Και σ΄ αυτή την περίπτωση όμως προκαλούν γέλιο. Η ανατροπή δεν μπορεί να αμφισβητηθεί και αναγκαστικά προχωρούν στην αμφισβήτηση της προσπάθειας του Βόλου να κοντράρει τον ΠΑΟΚ.
Η ανάγκη να προκαλέσουν εντυπώσεις εις βάρος του Δικεφάλου δεν τους αφήνει περιθώρια για ηθικούς φραγμούς. Αυτούς τους λένε, αυτό κάνουν.
Πριν συμπληρωθούν 24 ώρες, παρακολουθούμε το –θεωρητικά- ντέρμπι του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ (μετράει 10 αγώνες χωρίς νίκη με ξένους διαιτητές) και διαπιστώνουμε ότι, η αντίσταση της χάρτινης πρωταθλήτριας του 2018, απέναντι στον (μετριότατο) ΟΣΦΠ, ήταν μικρότερης έντασης από την αντίσταση του Βόλου στην Σαββατιάτικη κόντρα με τον ΠΑΟΚ.
Η προσπάθεια ενός ολόκληρου Σαββατοκύριακου, έπεσε στο κενό. Αναγκαστικά επιστρατεύθηκε ο γραφικός Κυρ Σάββας, στο πάντα πρόθυμο μικρόφωνο της συνδρομητικής τηλεόρασης να φιλοξενήσει τις απόψεις του, χωρίς ποτέ να δέχεται ερωτήσεις. Ειλικρινά άρχισα να πιστεύω ότι το μικρόφωνο δεν το κρατάει άνθρωπος αλλά κέρινο ομοίωμα.
