Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Ο ΠΑΟΚ γνώρισε την πρώτη ήττα του μετά από 51 ματς. Ούτε ο αντίπαλος έχει σημασία, ούτε το σκορ, ούτε καν ότι “χάλασε” το επικό σερί του. Τέτοια ρεκόρ κάποτε “σπάνε”, ο νταμπλούχος Ελλάδας κατάφερε να γράψει ιστορία και συνεχίζει όπως και πριν. Ο τίτλος κρίνεται στους βαθμούς και όχι στις ήττες. Κι αυτό θα έπρεπε να το ξέρουμε καλά, όταν απλά μετρούσαμε το σερί και όχι τη βαθμολογία. Γίνεται να διασυρθώ στα ματς με Ολυμπιακό ή Άρη ή ΑΕΚ και να τερματίσω και φέτος πρώτος; Με την ευχή μου…
Πάμε παρακάτω. Ο Δικέφαλος έχασε απόψε στο “Κλεάνθης Βικελίδης” γιατί οι γηπεδούχοι το ήθελαν περισσότερο. Είναι λογικό να επιθυμούν όλοι να διακόψουν το αήττητο μιας ομάδας που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Πόσο δε μάλλον, όταν πρόκειται για τον γείτονά σου που ψάχνει να “ψηλώσει” ο ίδιος και ο κόσμος του, δυο Κυριακές κάθε χρόνο. Κάποια στιγμή θα τα καταφέρει και θα πάρει το παράσημο που του αναλογεί.
Για μένα, το σημαντικότερο είναι ότι αυτή η ήττα ήρθε με αντρικό τρόπο, στα ίσια, χωρίς μυξοκλάματα παραπόνων. Κι αυτό είναι κομμάτι του μεγαλείου του ΠΑΟΚ που θέλουμε όλοι. Προτιμώ να χάνω έτσι, με ψηλά το κεφάλι και δίνοντας συγχαρητήρια στον αντίπαλο, παρά να διαμαρτύρομαι για σφυρίγματα του Παπαπέτρου ή για τον υπερβάλλοντα ζήλο του Άρη και το ευρύτερο σκοπό του. Είναι δικαίωμά του να προσφέρει, ή να δέχεται, αγωνιστικές (ή κάθε άλλους είδους) “εξυπηρετήσεις” στους άμεσα ενδιαφερόμενους, να έχει τη δική του πολιτική, τα δικά του συμφέροντα, να πρεσβεύει αυτά που έχει “καταντήσει” να επιθυμεί. Ας αναλογιστούν οι ίδιοι τι σημαίνει ο χαρακτήρας φιέστας και τα πυροτεχνήματα στο Χαριλάου. Ας κατανοήσουν οι ίδιοι πού έφτασαν ή πού τους έφτασαν.
Μέσα στο γήπεδο, όλα αυτά τελειώνουν. Κι ο Άρης απόψε κέρδισε γιατί είχε το πάθος και την ευστοχία που χρειάζεται σε τέτοιου είδους ματς. Το γεγονός ότι πέτυχε τέσσερα γκολ σε ισάριθμες τελικές προσπάθειες, δεν είναι κάτι που πρέπει να κοιτάξουν οι “κίτρινοι”, άλλα ο ΠΑΟΚ. Δεν είναι θέμα τύχης, όπως θα μπορούσαμε να πούμε αν θέλαμε να δικαιολογηθούμε, αλλά αποτελεσματικότητας. Μιας αποτελεσματικότητας που είναι προϊόν θέλησης και συγκέντρωσης.
Θα ήταν επίσης εύκολο να χαρακτηρίσουμε το 4-2 ως μια “μαγική εικόνα”. Τα τραγικά λάθη του Ζίβκοβιτς στο πρώτο και το τρίτο γκολ, ήταν τόσο κρίσιμα, στο χρονικό σημείο που έγιναν, που σχεδόν καταδίκασαν την ομάδα του. Το ένα “έβαλε” στο ματς τον Άρη, το άλλο τον έκανε φαβορί για τη νίκη. Υπήρχαν κι άλλοι κομβικοί ποδοσφαιριστές που δε στάθηκαν αντάξιοι των συνθηκών του αγώνα, κυρίως πνευματικά αλλά και αγωνιστικά. Δεν τα κατάφερε καλά ούτε ο Αμπέλ Φερέιρα. Παρόλα αυτά, ο ΠΑΟΚ έβγαλε την ανωτερότητά του στο χορτάρι, χωρίς ποτέ να την εξαργυρώσει. Γιατί στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει πάντα “ο καλύτερος”. Μπορεί να υπάρξει ο “πιο μάγκας”, ο “πιο αποτελεσματικός”, ο “πιο τυχερός”, ο “πιο αποφασισμένος”, ο “πιο συγκεντρωμένος”. Σε όλα αυτά τα “πιο”, ο Δικέφαλος απουσίαζε απόψε, και φυσιολογικά έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι.
ΥΓ. Αστεία-αστεία, αν ο Άρης έχει τέτοια ευστοχία και στο μπάσκετ, είναι δύσκολα τα πράγματα στο Παλατάκι αύριο…
Facebook Page: Θόδωρος Χαστάς
Twitter: Thodoros Hastas
Instagram: theohastas
