Τύχη. Ατυχία. Δεν υπάρχει τύχη και ατυχία σε βάθος χρόνου στον ομαδικό αθλητισμό. «Όσο πιο πολύ δουλεύω, τόσο πιο τυχερός νιώθω» συνήθιζε να λέει κοροϊδευτικά ο Μάικλ Τζόρνταν.
Δεν ήταν τύχη αυτό το 51 ματς αήττητος στο πρωτάθλημα. Είναι σπάνιο, μοναδικό, εκπληκτικό, σχεδόν ανεπανάληπτο. Απαιτεί ποιότητα, κλάση, μέταλλο, προσωπικότητες, τακτική, αυτοσυγκέντρωση, σταθερότητα, προσήλωση, όλα στον ύψιστο βαθμό. Μία στατιστική ανωμαλία στον κόσμο του σύγχρονου ποδοσφαίρου, όπου σε ένα βράδυ οι πάντες μπορούν να κερδίσουν τους πάντες.
Δεν ήταν τύχη όμως και το 4-2 στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Δεν ήταν τύχη αυτό το 4 γκολ σε 4 τελικές on target από τον Άρη. Δεν είναι ατυχία αυτό το 0 νίκες σε 5 ντέρμπι. Δεν είναι ατυχία τα 17 γκολ παθητικό μετά από ισάριθμες αγωνιστικές, σε σύγκριση με τα 14 στις περσινές 30 αγωνιστικές. Δεν είναι θέμα τύχης ή ατυχίας. Είναι facts. Γεγονότα. Έχουν αιτίες και εξηγήσεις. Έχουν ποδοσφαιρική ερμηνεία που αποτυπώνεται στο γήπεδο.
Η δεύτερη χρονιά μετά την κατάκτηση της κορυφής -η χρονιά της επιβεβαίωσης- είναι πάντα πιο δύσκολη από την πρώτη. Η κορυφή προκαλεί ζαλάδα, φέρνει ίλιγγο, αλλά και εφησυχασμό, χαλαρότητα, έπαρση. Έχει συμβεί με δεκάδες ομάδες στην ιστορία του ποδοσφαίρου, συμβαίνει και με τον ΠΑΟΚ.
Ο Δικέφαλος έγινε αυτό που στην Αμερική λένε the team to beat. Το αήττητο του προκάλεσε ακόμα μεγαλύτερο ζήλο στους αντιπάλους του. Δεν ήταν απλώς ο πρωταθλητής που ήθελαν να κερδίσουν. Ήταν ο αήττητος πρωταθλητής που ήθελαν όλοι να κερδίσουν. Ήθελαν να κάνουν αυτό που δεν μπορούσε κανένας εδώ και κοντά δυο χρόνια, το κίνητρο πολλαπλασιαζόταν κάθε εβδομάδα που περνούσε.
Νομοτελειακά, κάποτε θα έχανε. Όσο κλισέ κι αν είναι αυτό, κάποτε θα έχανε, κανείς δεν υπογράφει αιώνιο συμβόλαιο με τις επιτυχίες. Συνέβη από αυτόν που ήθελε να το κάνει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Ο Άρης σε λίγους μήνες θα συμπλήρωνε μία ολόκληρη δεκαετία δίχως νίκη απέναντι στον συμπολίτη. Το παράσημο από αυτό το 4-2 μπαίνει στην ιστορία του, θα μνημονεύεται χρόνια. Credit to them όπως θα έλεγε και ο Ρικ Πιτίνο.
Το ήθελαν, λύσσαξαν για να το πετύχουν, μάτωσαν στο γήπεδο και υπερκάλυψαν το έλλειμμα ποιότητας (το οποίο βγήκε στο γήπεδο), με τσαμπουκά, αυταπάρνηση, βλέμμα που έκαιγε, πόδια στην φωτιά και ιερό μένος. Ο Άρης έπαιζε για την ζωή του, ο ΠΑΟΚ έπαιζε απλώς για να μην χάσει το αήττητο. Σαφής η διαφορά. Βρείτε μόνοι σας ποιος κατέθεσε περισσότερη ενέργεια στο χορτάρι.
Την τελευταία φορά που ο Δικέφαλος δέχθηκε τέσσερα γκολ στο πρωτάθλημα, στο όχι και τόσο μακρινό φθινόπωρο του 2016, στην Τούμπα είχε πέσει νεκρική σιγή, πολλοί πίστευαν ότι είναι το τέλος της εποχής Σαββίδη στον ΠΑΟΚ. Ο Βλάνταν Ίβιτς έδειξε με το δάχτυλο συγκεκριμένους παίκτες, πολλοί μίλησαν για εσχάτη προδοσία, ήταν η εποχή που τα λαϊκά δικαστήρια ήταν σε εβδομαδιαία διάταξη. Εκείνο το ηχηρό χαστούκι αποτέλεσε την αφορμή για την αφύπνιση ενός ολόκληρου συλλόγου. Έκτοτε, ο ΠΑΟΚ δεν κοίταξε ποτέ ξανά πίσω, διόρθωσε τα κακώς κείμενα, έκανε μία πολύ βαθιά ενδοσκόπηση και κατέκτησε τους 4 από τους επόμενους 6 εγχώριους τίτλους που διεκδίκησε.
Αν αποκωδικοποιήσει σωστά αυτή την νέα τεσσάρα πιθανώς να βγει ανάλογα κερδισμένος. Ίσως καταλάβει ότι σε έναν πόλεμο απαγορεύεται να πας με παντόφλες. Ίσως αντιληφθεί ότι o δρόμος για το repeat είναι ένα πεδίο μάχης που απαιτεί όπλο, κράνος, εξάρτυση και στολή παραλλαγής, κι όχι ατσαλάκωτες εμφανίσεις.
Διαβάστε ολόκληρο το blog του Σωτήρη Μήλιου ΕΔΩ.
