Οι αριθμοί. Οι αριθμοί μπορούν να σε κάνουν να παρουσιάσει την αλήθεια όπως την θες, όπως σε βολεύει. Πριν το ματς στο ΟΑΚΑ, ο ΠΑΟΚ μετρούσε 16 νίκες σε 21 ματς πρωταθλήματος. Εντυπωσιακό. Αν το ακούσει ένας τρίτος εντυπωσιάζεται. Θαμπώνεται. Υποπτεύεται ότι ο προπονητής εκεί κάνει καλή δουλειά.
Οι νίκες. Το αποτέλεσμα. Είναι ικανά να σε τυφλώσουν. Να παρασύρουν. Να δημιουργήσουν μία παραμορφωτική εικόνα στο μυαλό σου. Να νομίζεις ότι όλα κυλάνε ρολόι κι ας οδεύεις με μαθηματική ακρίβεια προς το γκρεμό.
Εκείνο το ματς στο «Κλεάνθης Βικελίδης», η τεσσάρα από τον Άρη, η πρώτη ήττα της σεζόν χάλασε το μυαλό του Αμπέλ Φερέιρα. Ακόμα κι εκείνο το 4-2 ήταν παραμορφωτικός καθρέφτης. Ο ΠΑΟΚ είχε εντυπωσιακό build-up, έπαιξε κυριαρχικά, στρωτά, προσπάθησε να παίξει κανονικό ποδόσφαιρο, έφτιαξε κανονικές φάσεις, αλλά έπεσε σε ένα ασύλληπτο, 4 στα 4 του αντιπάλου. Γίνεται. Συμβαίνει.
Ο Αμπέλ θεώρησε ότι πρέπει να σφίξει τα λουριά. Να αφήσει την αλεγρία, για το αποτέλεσμα. Να παίξει για το 1-0. Έπρεπε να σκαρφιστεί τρόπο να κρατάει το μηδέν πίσω, ένα γκολ μπροστά θα του το έδινε βρέξει χιονίσει η ποιότητα των μπροστά.
Στο 1-0 με την ΑΕΚ πίστεψε ότι βρήκε την μαγική φόρμουλα: Εσίτι μπροστά από τους δύο στόπερ, Μίσιτς στο «10», συντηρητική λογική, χαμηλά μέτρα, παιχνίδι πίσω από την μπάλα, γιόμες από τους πίσω. Η νίκη σε αυτό το ντέρμπι τον έκανε να θυσιάσει την ίδια του την ομάδα στον βωμό της νέας του λογικής.
Έκτοτε, ο ΠΑΟΚ δεν είναι απλά κακός. Είναι κάκιστος. Είναι θλιβερός. Δεν παίζει. Περπατάει.
Τα καμπανάκια που χτύπησαν στα ματς με την Τρίπολη, τη Λαμία, το Βόλο δεν εισακούστηκαν. Ο Παναθηναϊκός αποκωδικοποίησε σωστά τα δεδομένα και ξεγύμνωσε στο χορτάρι όλες τις αδυναμίες αυτού του φοβικού σχήματος του Πορτογάλου, που κατάφερε να αφοπλίσει όλα τα όπλα του, να θυσιάσει όλα τα ατομικά ατού των παικτών του.
Να μετατρέψει μέσα σε χρόνο ρεκόρ, μία ομάδα που ήθελε σαν τρελή την μπάλα στα πόδια της για να εκφραστεί ελεύθερα, σε ομάδα που τρέμει να την κυκλοφορήσει και την διώχνει πανικόβλητη, χωρίς ενοχές όπου να ‘ναι. Λογική παρά φύσει με τα ατομικά χαρακτηριστικά των παικτών του.
Το ακυρωθέν γκολ του Παναθηναϊκού στην εκπνοή του πρώτου μέρους φωτογραφίζει όλες τις φετινές παθογένειες μιας ομάδας που έχει αδιανόητα κακό build-up για ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό. Ο Γιαννούλης (που κάνει πολλά άλλα μες το γήπεδο, μα δεν προσφέρει την ίδια ασφάλεια σε αυτό το ρόλο σε χαμηλά μέτρα όπως ο Βιεϊρίνια πέρσι) κάνει ένα φτηνό πούλημα της μπάλας σε καυτή ζώνη και προσφέρει στην πραγματικότητα καθαρό τετ-α-τετ.
Δεν χρειάζεται να είσαι καμία προπονητική διάνοια για να καταλάβεις ότι ο Βαρέλα δεν είναι Μπεκενμπάουερ για να κάνει παιχνίδι από πίσω, ο Ίνγκασον δεν παίρνει την ευθύνη, ο Λέο Μάτος είναι φέτος ακούνητος και τον Εσίτι δεν τον εμπιστεύεται κανείς. Αν πιέσεις λιγάκι έξυπνα τον φετινό ΠΑΟΚ, σου δίνει την μπάλα από μόνος του, δεν την θέλει πια.
Κι αυτή η αλλαγή φιλοσοφίας / ταυτότητας στο γήπεδο είναι σοκαριστική! Οι 30άρες γιόμες που ήταν απαγορευμένες την τελευταία διετία, αίφνης έγιναν φέτος επιλογή ανάπτυξης. Μία παραδοχή αδυναμίας.
Αλήθεια, τι παίζει ο ΠΑΟΚ φέτος; ΟΚ, έχει αυτό το 3-1-5-1 σε φάση ανάπτυξης που οργανωτικά φορτώνει την δεξιά πλευρά και αίφνης ψάχνει με μεγάλες μπαλιές τον Γιαννούλη στην weak side. Έχει μερικές καλές κομπίνες στα στημένα και μερικές καλές απομονώσεις του Λημνιού. Κάτι άλλο πιο πρωτότυπο;
Ο φετινός ΠΑΟΚ είναι φτωχός σε ιδέες, ποικιλία, ύφος, διαβάζεται εύκολα από τον αντίπαλο, βασίζεται πια στην ατομική κλάση και το χειρότερο: όσο περνάει η καιρός δείχνει να γίνεται χειρότερος στο γήπεδο, αντί να καλυτερεύει. Παίζει πίσω από την μπάλα. Περιμένει. Φοβάται. Αντιδρά. Δεν δρα. Κι αυτό έχει ξεκάθαρη προπονητική σφραγίδα.
Ο φετινός ΠΑΟΚ έχει γεμίσει από παίκτες που δείχνουν λιγότερο καλοί από ότι πραγματικά είναι (Πέλκας, Μπίσεσβαρ, Άκπομ, Μαουρίσιο, Λέο Μάτος, Πασχαλάκης, Βαρέλα) κι αυτό δεν είναι μόνο ατομική τους ευθύνη. Ο τρόπος που παίζει και λειτουργεί στο γήπεδο ο ΠΑΟΚ σαν να… σαμποτάρει τα ατομικά τους χαρακτηριστικά. Το βλέπεις ξεκάθαρα. Υπάρχουν παίκτες που δεν έχουν πια ρόλο, ξενερωμένοι από αυτό που γίνεται γύρω τους…
Το πιο οξύμωρο; Ο Βιεϊρίνια ως εξτρέμ / μέσα αριστερά φέτος έχει μικρότερη συμμετοχή και επαφές με την μπάλα στο δημιουργικό κομμάτι από όσες είχε πέρσι ως αριστερός μπακ!
Ο ΠΑΟΚ εμφανίζεται πολύ συχνά φέτος ψυχολογικά απροετοίμαστος, κυρίως στα μεγάλα παιχνίδια. Αυτό το δέσιμο, η πίστη ανάμεσα σε τεχνικό επιτελείο και παίκτες δείχνει να έχει χαθεί -αν υπήρξε ποτέ. Το πρόβλημα είναι πιο βαθύ, είναι βαθιά δομικό. Το 2-0 στο ΟΑΚΑ είναι απλώς το πύον, που βγήκε από ένα σπυράκι που γινόταν όλο και μεγαλύτερο με το χρόνο.
Η εικόνα του Δικέφαλου στο τελευταίο ημίωρο του ματς (όχι μόνο το πως έπαιξε, αλλά με ποιους στο γήπεδο) είναι πιθανώς μόνη του ελπίδα για το μέλλον. Θάρρος, τόλμη, κυριαρχία στο γήπεδο, περισσότερα ρίσκα, ποιότητα, αίσθηση υπεροχής.
Αν ο προπονητής του ΠΑΟΚ δεν κοιτάξει κατάματα την αλήθεια και αρκεστεί στις εύπεπτες και βολικές δικαιολογίες, τότε η ομάδα του μόνο σε ένα πράγμα μπορεί να ελπίζει στην συνέχεια. Στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Σε τίποτα άλλο…
