Μετά από αποτελέσματα όπως αυτό της Τούμπας κόντρα στον Ολυμπιακό, πάντα η κουβέντα που ανοίγει πρώτα έχει να κάνει με τον προπονητή. Καμιά έκπληξη, τίποτα το μη αναμενόμενο. Ο Αμπέλ Φερέιρα πέρασε από διάφορα κύματα αμφισβήτησης τους οκτώ μήνες που βρίσκεται στο ΠΑΟΚ, άλλοτε δικαίως, άλλοτε αδίκως. Οι συχνές αναταράξεις ήταν κάτι που περίμενε τόσο ο ίδιος, όσο και οι υπόλοιποι γύρω από την ομάδα.
Το έργο του Πορτογάλου τεχνικού ήταν εξ αρχής πολύ δύσκολο. Το ήξερε. Το έργο του ΠΑΟΚ να περάσει από το περσινό νταμπλ στην επόμενη μέρα ήταν επίσης πολύ δύσκολο. Κι αυτός το ήξερε. Ο τρόπος και ο χρόνος της αποχώρησης Λουτσέσκου πολλαπλασίασε τις δυσκολίες, υπερφόρτωσε τις απαιτήσεις και άφησε ελάχιστα περιθώρια ευελιξίας. Έκανε καθοριστικό το κάθε λάθος, έκανε εξόχως κρίσιμη την κάθε αστοχία.
Εκεί στα τέλη Ιουνίου λοιπόν, έχοντας το πιστόλι στον κρόταφο, οι νταμπλούχοι Ελλάδας αποφασίζουν να επιλέξουν προοπτική. Να “χρυσοπληρώσουν” έναν 40χρονο προπονητή με μέλλον, αλλά χωρίς παρελθόν. Με δυο χρόνια προϋπηρεσίας στην Μπράγκα, τον Πανιώνιο της Πορτογαλίας. Δυο εξαιρετικές σεζόν, οι οποίες όμως δεν είχαν καμιά σχέση με πρωταθλητισμό. Έναν προπονητή με διαφορετική φιλοσοφία σε σχέση με ό,τι έπαιζε ο ΠΑΟΚ τα τελευταία χρόνια. Τίποτα από αυτά δεν είναι απαραίτητα κακό. Απαραίτητο είναι όμως να στηρίζεις, να υποστηρίζεις, να “φωνάζεις” για την εμπιστοσύνη στην επιλογή σου.
Ο Φερέιρα από την πλευρά του, είχε το μεγάλο μειονέκτημα της διαδοχής μιας εξωφρενικά πετυχημένης περιόδου, είχε όμως και τη φιλοδοξία. Ίσως και την άγνοια κινδύνου. Με αυτά άρχισε να πορεύεται μέχρι να μπει σιγά-σιγά στο κλίμα της Τούμπας και της Ελλάδας. Παρά το γεγονός ότι στην αρχή δήλωνε πως δεν είναι δέσμιος συγκεκριμένων συστημάτων και τακτικών, αυτό που είχε εξ αρχής στο μυαλό του να φέρει στον ΠΑΟΚ, σε αυτό επέμεινε. Ίσως στην προσπάθειά του να αποτινάξει οτιδήποτε τον συνέδεε με την περσινή ομάδα, έβαλε εμπόδια σε αυτήν αλλά και στον ίδιο. Επέλεξε να εντάξει τους υπάρχοντες παίκτες στο πλάνο του, και όχι να φτιάξει το πλάνο με βάση τους παίκτες. Έτσι φάνηκε να χάνει και το πλάνο και τους παίκτες.
Στην πορεία, και όσο τα αποτελέσματα, και όχι οι εμφανίσεις, του το επέτρεπαν, ο Πορτογάλος άρχισε να ανοίγει το ρόστερ. Τελευταία, φρόντισε να αλλάξει και κομμάτια της τακτικής του. Κι αν στα δυο ματς κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό φάνηκε η ομάδα να επιστρέφει σε γνώριμα μονοπάτια αγωνιστικού προσανατολισμού, ήρθε η απόδοση στο αγώνα με τον Ολυμπιακό να δείξει ότι το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Δεν έφτανε ούτε το ορθολογικό σχήμα, ούτε οι ορθολογικές επιλογές σε πρόσωπα. Σε ένα ακόμα ντέρμπι, η ομάδα παρουσιάστηκε απροετοίμαστη, τόσο πνευματικά όσο και ποδοσφαιρικά. Η εικόνα παικτών του ΠΑΟΚ να έχουν την μπάλα στα πόδια και να μην ξέρουν τι να την κάνουν, ή να μην μπορούν να συνεννοηθούν με συμπαίκτες τους, ήταν απογοητευτική. Η έλλειψη πάθους και συγκέντρωσης πρωτόγνωρη. Απέναντι σε έναν αντίπαλο -για την οικονομία της συζήτησης- ισάξιο και κουρασμένο, δεν ακούστηκε ούτε ένα ουσιαστικό “αχ” από την κερκίδα.
Πάμε ξανά στον προπονητή, ο οποίος δεν έχει καταφέρει ακόμα να διώξει τη βαριά “σκιά” του προκατόχου του. Ούτε στον κόσμο, και το χειρότερο, ούτε μέσα στα αποδυτήρια. Εκεί, λίγοι τον στηρίζουν, κάποιοι τον συμπαθούν, περισσότεροι τον αμφισβητούν, αρκετοί στην ουσία αδιαφορούν. Σε συνδυασμό με έναν τεχνικό διευθυντή που από το καλοκαίρι βρίσκεται υπό παραίτηση, άρα είναι στον αέρα, οι στέρεες βάσεις λείπουν. Μια στήριξη μέσω skype ή μέσω instagram stories δεν μπορεί να αλλάξει τη γενική εικόνα. Ο Φερέιρα προσπαθεί σχεδόν μόνος να υπερασπιστεί τον εαυτό και τη δουλειά του, με μοναδικό “όπλο” τις δηλώσεις. Μόνο που και εκεί δεν είναι τόσο αποτελεσματικός. Οι “11 Μίσιτς” ή ο “Μάτος είναι ένας από τους 22 παίκτες” δε βοηθούν την κατάσταση, όσο κι αν τελευταία επαναλαμβάνει για τον 3ετη ορίζοντα της συνεργασίας του με τον ΠΑΟΚ. Το 3ετες συμβόλαιο, όντως δείχνει μακρόπνοο πλάνο, όχι όμως ότι επί τρία χρόνια θα συγχωρούνται λάθη.
Τι παράπονα μπορεί να έχει ο Φερέιρα; Εκτός από την έμπρακτη στήριξη που προανέφερα, η αλήθεια είναι ότι και μεταγραφικά δεν εισέπραξε ποτέ αυτό ακριβώς που ζητούσε, έτσι ώστε να παίξει αυτό που ήθελε. Βέβαια, κανείς δεν τους υποσχέθηκε προσθήκες. Το FFP άλλωστε είναι τεράστιο πρόβλημα για τον ΠΑΟΚ. Εκεί, έπρεπε να το διαχειριστεί μόνος του.
Επίσης, η σύγκριση με τον Λουτσέσκου. “Εσείς δε θέλετε εμένα. Θέλετε τον Λουτσέσκου” έλεγε σε ιδιωτικές συζητήσεις που αφορούσαν τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας. Δε θέλουμε τον Λουτσέσκου, Αμπέλ. Θέλουμε όμως τον ΠΑΟΚ. Κι αυτό που βλέπουμε μέχρι τώρα απέχει παρασάγγας από τον ΠΑΟΚ που μπορεί να παράξει αυτό το ρόστερ. Κανείς δεν περίμενε ότι το αήττητο θα συνεχιζόταν για πάντα, κανείς δεν περίμενε να αντέξουν τόσα ρεκόρ και σερί. Η “μπίλια” θα καθόταν σε σένα. Το γνώριζες. Έτσι, έπρεπε να βρεις εναλλακτικούς τρόπους για να ρεφάρεις.
Τι γίνεται τώρα; Να πω την αλήθεια, τον γουστάρω τον Φερέιρα. Επίσης γουστάρω να υπάρχει ο ίδιος προπονητής για πολλά χρόνια στον πάγκο. Αρκεί να ξέρουν όλοι ότι θέλουν το ίδιο πράγμα . Παίκτες, τεχνικός, διοίκηση, κόσμος. Ότι υπάρχει συγκεκριμένη κατεύθυνση, προσδιορισμένο πλάνο. Αν ο ΠΑΟΚ πήρε τον Φερέιρα ως συνέχεια του Λουτσέσκου, απέτυχε. Αν ο Φερέιρα ήρθε για να αλλάξει τα πάντα, απέτυχε επίσης. Είναι ο στόχος το καλό ποδόσφαιρο; Το ποδόσφαιρο στυλ Λουτσέσκου ή στυλ Φερέιρα; Μόνο τα αποτελέσματα; Το αήττητο; Το πρωτάθλημα; το κύπελλο; Η ανανέωση της ομάδας και του υλικού της; Η τακτοποίηση του οικονομικού ισοζυγίου; Με τι θα είναι ικανοποιημένη η κάθε πλευρά στο τέλος της τριετίας; Ας αποσαφηνιστούν πρώτα όλα αυτά, και μετά ας αποφασίσουν.
Προς το παρόν υπάρχει μια σεζόν σε εξέλιξη. Μια σεζόν στην πιο κρίσιμη καμπή της. Προφανώς δεν τέλειωσε τίποτα. Από τον ΠΑΟΚ που έχουμε δει μέχρι τώρα, δεν έχω προσδοκίες. Τα μάτια προδίδουν και σε αυτά δε βλέπω καμιά γυαλάδα. Αν αυτό αλλάξει, υπάρχουν ακόμα σοβαρές πιθανότητες. Αλλιώς, θα υπερισχύσει ο νόμος του μέτριου. Δε θα έχει πάρει ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα, αλλά θα το έχει χάσει ο ΠΑΟΚ…
Facebook Page: Θόδωρος Χαστάς
Twitter: Thodoros Hastas
Instagram: theohastas
