Πριν ακριβώς από ένα χρόνο, ήμουν όρθιος στο σαλόνι του σπιτιού μου και ούρλιαζα τη λέξη «γκολ» πιο δυνατά από ό,τι ουρλιάζουν οι λύκοι τα βράδια στα βουνά. Ο Αντελίνο Βιεϊρίνια, μόλις είχε σκοράρει το γκολ της ζωής του κόντρα στον Παναιτωλικό και όλη η Ελλάδα αντιλαμβανόταν πως το τρόπαιο του πρωταθλητή της Super League θα βαφτεί ασπρόμαυρο.
Ένα χρόνο μετά, δυστυχώς δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ποδόσφαιρο, αφού ο αθλητισμός έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα, μιας και σχεδόν όλος ο πλανήτης πλήττεται από τον Κορονοϊό. Ο εν λόγω ιός στο πέρασμα του αφήνει λίμνες δακρύων πίσω του, αφού τα νούμερα αυτών που έχουν καταλήξει, αυξάνονται με τρομακτικούς ρυθμούς.
Για να μην παρεξηγηθώ από κανέναν, στόχος μου δεν είναι να τρομοκρατήσω τον κόσμο, αλλά αυτή είναι η σκληρή αλήθεια.
Όσο ο Κορονοϊός ήταν στην Κίνα, κάναμε αστεία για αυτόν ή αυτούς που αποφάσισαν να ικανοποιήσουν τους γευστικούς τους κάλυκες με κρέας παγκολίνου ή νυχτερίδας (μιλάμε για Όσκαρ ηλιθιότητας), αφού έτσι λένε πως ξεκίνησε η εξάπλωση του ιού.
Όταν το ξέσπασμα του ιού έφτασε στην Ιταλία, δαγκωθήκαμε, αλλά ήμαστε και πάλι ζαμάν φου, αφού δεν μας άγγιζε. Όταν έφτασαν τα πρώτα κρούσματα σε Αθήνα Θεσσαλονίκη και Πάτρα, είπαμε ότι εντάξει, τους βρήκαν, δεν κινδυνεύουμε…
