Σχέσεις υπάρχουν στη ζωή, υπάρχουν και στο ποδόσφαιρο. Όπως μένει στο μυαλό -και στην ουσία- το πρώτο φλερτ, το αναγνωριστικό ξεκίνημα και το κυρίως μέρος, της ίδιας σημασίας είναι και το φινάλε. Ο τρόπος και ο χρόνος που αυτή η σχέση θα τελειώσει. Το να ξέρεις το πώς και το πότε θα τερματίσεις μια “συνεργασία”, θέλει κι αυτό μια τεχνογνωσία.
Ο χειρισμός των δυο πλευρών, αλλά κυρίως η διπλωματία της “δυνατής” πλευράς (πάντα και σε όλες τις σχέσεις υπάρχει η πλευρά που έχει λίγο ή πολύ το πάνω χέρι), θα οδηγήσει είτε στους ποιοτικούς τίτλους τέλους είτε στο ξεκατίνιασμα.
Καταρχήν θέλει εμπειρία για να κατανοήσεις ότι μια σχέση δεν έχει άλλα να προσφέρει. Άλλοι, 15 χρόνια θέλουν να χωρίσουν και ακόμα προσπαθούν… Μετά πρέπει να βρεις και τον τρόπο για γίνει εύσχημα όλο αυτό. Με σεβασμό στους δυο αλλά και στο παρελθόν που είχαν.
Χρονικά τελευταία τέτοιου είδους περίπτωση που απασχολεί τον ΠΑΟΚ είναι αυτή του Ζοζέ Μαουρίσιο. Το πιο βασικό βήμα είναι να αναγνωρίσεις ότι όσα είχαν να δώσουν και οι δυο, τα έδωσαν και με το παραπάνω. Μια ενδεχόμενη παράταση της σχέσης, περισσότερο θα φθείρει, παρά θα έχει όφελος. Δεν υπάρχει με το ζόρι παντρειά. Όταν καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις άλλα να προσφέρεις ή να πάρεις, αποχωρείς. Γιατί να “χαλάσεις” ακόμα και αυτό το ωραίο που είχες πριν;
Κάτι τέτοιο περίπου έκανε και ο Ράζβαν Λουτσέσκου το περασμένο καλοκαίρι. Είδε ότι το πράγμα πάει να στραβώσει και προτίμησε να κρατήσει τη “μεγάλη πετυχημένη εικόνα”, παρά να τη δει να αλλοιώνεται. Έστω κι αν η χρονική συγκυρία δεν ήταν ιδανική, έστω κι αν παράτησε σύξυλη τη… νύφη στην εκκλησία, χωρίς αυτή να έχει χρόνο να βρει αντικαταστάτη. Ας αφήσουμε όμως τον Ρουμάνο.
Ο Μαουρίσιο υπάγεται -μέσες άκρες- στην ίδια κατηγορία με τους Μπίσεσβαρ, Βαρέλα και Κρέσπο. Οι τρεις τελευταίοι ανανέωσαν για τρία χρόνια. Γιατί όχι κι αυτός, θα ρωτήσει κάποιος. Μα το λάθος είναι αυτό που έγινε πριν, όχι αυτό που λογικά θα συμβεί τώρα με τον Βραζιλιάνο!
Στα δικά μου μάτια, ποδοσφαιριστής που έχει φτάσει στα 31-32, δε νοείται να του κάνεις συμβόλαιο πάνω από ένα χρόνο! Ειδικά όταν μιλάμε για τέτοιες τεράστιες αποδοχές που προσεγγίζουν τα επτά ψηφία. Ειδικά όταν μιλάμε για τον ΠΑΟΚ και το ελληνικό πρωτάθλημα. Συμβόλαιο 1+1 στην καλύτερη περίπτωση, και εφόσον πιάσει συγκεκριμένα νούμερα την πρώτη χρονιά. Δεν πρόκειται για ρατσισμό, ούτε για “γέρικα άλογα”.
Από μια ηλικία και μετά, ο ποδοσφαιριστής οφείλει να αποδεικνύει ότι μπορεί να αποδώσει τα αναμενόμενα κάθε χρόνο. Ακριβώς όπως οι οδηγοί αυτοκινήτων. Στα 65 τους, και ύστερα κάθε τρία χρόνια, είναι υποχρεωμένοι να δίνουν νέες εξετάσεις. Όχι γιατί δεν ξέρουν να σοφάρουν. Η φρεσκάδα και τα αντανακλαστικά φθίνουν με τα χρόνια. «Δείξε μου ότι μπορείς και συνεχίζουμε». Αλλιώς τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα. Στους δρόμους, στην άσφαλτο, στα ταμεία των ΠΑΕ, στα ρόστερ των ομάδων ή μέσα στο γήπεδο…
Facebook Page: Θόδωρος Χαστάς
Twitter: Thodoros Hastas
Instagram: theohastas
