Τώρα που επισημοποιήθηκε οριστικά η επανέναρξη της Super League, όπως και των περισσοτέρων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, τώρα μπορώ να φωνάξω πλέον ακόμα πιο δυνατά πόσο άστοχη, επικίνδυνη και κωμική είναι αυτή η απόφαση. Για όλους, όχι μόνο για την Ελλάδα.
Αφήνοντας κατά μέρους τα περί κορονοϊού και υγειονομικής προστασίας δεδομένα, τα οποία έχω αναλύσει σε προηγούμενο blog, μπορούμε να αναφερθούμε στην απλή ουσία. Τι γίνεται, πού είμαστε, τι κάνουμε ακριβώς και γιατί το κάνουμε.
Το προφανές είναι ότι η φετινή σεζόν σημαδεύτηκε και θα σημαδευτεί για πάντα από μια πανδημία. Από πρωτόγνωρες συνθήκες και καταστάσεις οι οποίες κάνουν την εμφάνισή τους 1-2 φορές στα 100 χρόνια. Συμβαίνουν όμως. Κι όταν αυτές συμβούν, δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο από να τις αποδεχτείς όπως έρχονται. Ανεξάρτητα ποιοι είναι οι χαμένοι ή οι κερδισμένοι, ανεξάρτητα ποιοι είναι οι “τυχεροί” ή απύθμενα γκαντέμηδες της ιστορίας.
Γιατί δεν είχε καμιά σημασία ποιος ήταν πρώτος στη βαθμολογία όταν οι Γερμανοί έκαναν εισβολή σε ξένα εδάφη και ξεκινούσε ένας παγκόσμιος πόλεμος, δεν είχε καμιά σημασία ποιος θα έπαιρνε το πρωτάθλημα όταν καταλυόταν η Δημοκρατία κι έπιαναν… δουλειά τα τανκς, δεν έχει καμιά σημασία ποιος θα υποβιβαζόταν όταν ξεσπούσαν εμφύλιοι, λιμοί, καταποντισμοί… Ποια αξία και ποια χαρά μπορεί να δώσει ένας τίτλος, όταν όλα γύρω έχουν ανεξίτηλη τη σφραγίδα μιας καταστροφικής συγκυρίας;
Ελπίζοντας πως τελικά τη γλιτώσαμε ή θα τη γλιτώσουμε με όσα πάθαμε μέχρι τώρα, πιάσαμε καλοκαίρι. Την περίοδο δηλαδή που όλα τα νορμάλ πρωταθλήματα έχουν ολοκληρωθεί, οι παίκτες αποφορτίζονται, η μεταγραφική περίοδος αρχίζει. Για να υπάρξει μια πραγματικά νέα, αισιόδοξη και κάπως φυσιολογική αρχή την επόμενη σεζόν. Αυτοί που διοικούν το ποδόσφαιρο όμως θέλουν να πάνε κόντρα στο λογικό. Για έναν και μοναδικό λόγο: τα ΛΕΦΤΑ.
Δεν ενδιαφέρει προφανώς κανέναν ότι παίκτες απροπόνητοι, απλήρωτοι κι ασφαλιστικά ακάλυπτοι θα μαζεύονται σε γήπεδα, λιοπύρια από τη ζέστη και “παγωμένα” στις κερκίδες. Παίκτες για να υπηρετήσουν και να ικανοποιήσουν τις ορέξεις αυτών που θα έχουν κρεμασμένη τη γραβάτα τους σε κάποιο αιρ-κοντίσιον, την ώρα που θα παρακολουθούν μια αστεία ποδοσφαιρική παράσταση από την 60αρα Qled του σπιτιού τους. Μαζί με αυτούς, θεατές στον καταναγκαστικό εξευτελισμό του αθλήματος θα είναι και τα εκατοντάδες εκατομμύρια των φιλάθλων, χωρίς την ανάσα των οποίων μέσα στα γήπεδα δεν υπάρχει ποδόσφαιρο.
Κι όταν θα πιάσουμε Αύγουστο για να ολοκληρωθεί αυτή η σεζόν, θα έχουμε ήδη καταστρέψει και την επόμενη. Γιατί κανείς δεν είναι ρομπότ. Γιατί ο παραλογισμός και ο φαταουλισμός πληρώνονται. Γιατί, αντί να προσαρμοστούμε και να προσαρμόσουμε το πέρασμα του πρωτοφανούς και να δημιουργήσουμε τις ομαλές συνθήκες προς την κανονικότητα, αντιδρούμε στο παρά φύσιν με… παρά φύσιν.
Και ας μην αυταπατάται κανένας. Αυτοί που θα πετύχουν κάτι σε αυτές τις αγωνιστικές της “σκλαβιάς”, δε θα νιώσουν επ’ ουδενί την ατόφια χαρά και την ηδονή ενός φυσιολογικού τίτλου. Χωρίς κόσμο δίπλα τους, χωρίς καν τους συμπαίκτες τους αγκαλιά. Ίσως όχι γιατί δεν το άξιζαν, αλλά γιατί απλά έλαχε σε αυτούς να κάτσουν στην… κέντα. Μια φορά στα 50 χρόνια, μια φορά στα 100, κάποιος όμως αναγκαστικά την πληρώνει…
Facebook Page: Θόδωρος Χαστάς
Twitter: Thodoros Hastas
Instagram: theohastas
