Θεωρώ ότι -εδώ και καιρό- δε χρειάζεται καν να σπαταλάμε χρόνο για να κάνουμε ποδοσφαιρική ή τακτική ανάλυση των αγώνων του ΠΑΟΚ. Τα προβλήματα μέσα στον αγωνιστικό τμήμα είναι τόσο βαθιά που δεν διαφοροποιούνται ούτε με συστήματα, ούτε με αλλαγές προσώπων, ούτε με αλλαγές θέσεων μέσα στο γήπεδο.
Δεν μου κάνει καμιά εντύπωση οποιαδήποτε έμπνευση μπορεί να έχει ο Αμπέλ Φερέιρα πριν ή κατά τη διάρκεια του ματς. Να παίζει με τρία στόπερ; Να κάνει όλες τις (πέντε!) αλλαγές του ολοένα και νωρίτερα; Στην ουσία δε γίνεται τίποτα διαφορετικό. Γιατί η ουσία βρίσκεται ανάμεσα στις γραμμές. Εκεί είναι τα κενά, αυτά είναι που δεν μπορούν να καλυφθούν όσο και να το ζορίζουμε.
Ναι, απόψε είδαμε ένα ωραίο, γεμάτο παιχνίδι. Το ευχαριστήθηκαν όλοι πλην αυτών που ασχολούνται με τον ΠΑΟΚ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το αίσθημα της ευχαρίστησης έχει εξαφανιστεί εδώ καιρό. Ούτε καν το αίσθημα της νίκης, αλλά το αίσθημα του “παίζω κανονικό ποδόσφαιρο”. Με προσανατολισμό, με στόχους, με συγκέντρωση, με νοοτροπία.
Μια πλήρως ανισόρροπη σεζόν -ευτυχώς- οδεύει προς το φινάλε. Έμειναν τέσσερα κουράγια ακόμα. Μια σεζόν που στον Δικέφαλο έγιναν όλα ανορθόδοξα. Από το πιο ασήμαντο έως το πιο σημαντικό. Ανορθόδοξα, απρογραμμάτιστα, αψήφιστα, ασόβαρα, ανάλαφρα. Όπως ακριβώς η φάση του Πασχαλάκη στο φινάλε. Η κεφαλιά του τερματοφύλακα του ΠΑΟΚ ήταν η μικρογραφία μιας ολόκληρης σεζόν. Τόσο το γεγονός ότι αυτός ήταν που πήρε την κεφαλιά, όσο και πού την έστειλε…
Facebook Page: Θόδωρος Χαστάς
Twitter: Thodoros Hastas
Instagram: theohastas
