Δε χρειάζεται μεγάλη φιλοσοφία για να καταλάβει κανείς ότι βασικό αγωνιστικό πρόβλημα του ΠΑΟΚ εντοπίζεται στο γκολ. Έτσι τελείωσε η περσινή σεζόν, έτσι ξεκίνησε η φετινή. Έτσι παραμένει η κατάσταση μέχρι και σήμερα, μετά το δεύτερο φιλικό παιχνίδι της ομάδας κόντρα στον Βόλο. Ο Δικέφαλος αδυνατεί να παίξει ορθολογικά από το κέντρο και μπροστά, αδυνατεί να συνδυαστεί, αδυνατεί να πατήσει απειλητικά στην αντίπαλη περιοχή.
Ένα θεμελιώδες ερώτημα είναι κατά πόσο ταιριάζει στην ομάδα το 3-4-2-1. Οι τρεις στόπερ ήταν ένα εγχείρημα του Αμπέλ Φερέιρα που είχε ξεκινήσει κεκαλυμμένα από τις αρχές του 2019-20. Τότε, σε φάση επίθεσης, ο Μάτος -για κάποιον λόγο- έμενε πίσω μαζί με το δίδυμο των κεντρικών αμυντικών, αφήνοντας μόνο τον Γιαννούλη να προωθείται. Η συγκεκριμένη ανορθογραφία διορθώθηκε κάποια στιγμή στα μέσα της σεζόν, αλλά προς το φινάλε αυτής ήρθε -πιο εμφατικά και ξεκάθαρα- για να μείνει. Το γεγονός ότι ταίριαξε και λειτούργησε αποτελεσματικά σε κάποια κομβικά ντέρμπι των play off φαίνεται πως “γλύκανε” τον Πορτογάλο. Σε συνδυασμό μάλιστα με τις πολλές και καλές επιλογές σε στόπερ, η επιμονή φτάνει στα όρια του λογικοφανούς. Είναι όμως;
Το να θέλεις να εξασφαλίσεις το μηδέν στην άμυνα δεν είναι καθόλου ασήμαντο, ειδικά στα κομβικά ματς. Στα υπόλοιπα όμως τι γίνεται; Ή ακόμα και σε αυτά τα μεγάλα που οφείλεις να σκοράρεις, πώς θα το καταφέρεις;
Η πιο απλοϊκή επισήμανση είναι ότι με τριάδα στόπερ, ο ΠΑΟΚ χάνει αριθμητικά, χάνει έναν ακόμα παίκτη από το κέντρο και μπροστά. Δεν έχει τέτοια πολυτέλεια. Επίσης, υπάρχουν τα δυο φουλ μπακ που ξεζουμίζονται από τα πάνω-κάτω στο γήπεδο επί 90 λεπτά, οπότε και αυτοί χάνουν σε ενέργεια και αποτελεσματικότητα.
Ο Δικέφαλος δεν είναι ομάδα που μπορεί να παίζει κλεφτοπόλεμο. Είναι αναγκασμένος για το μέγεθος, την ποιότητα, την ιστορία και το κοινό του να παίζει ποδόσφαιρο κυριαρχίας. Να δημιουργεί φάσεις, να βάζει γκολ, να προσφέρει θέαμα. Αυτό όμως απέχει παρασάγγας από ό,τι βλέπουμε στο γήπεδο το τελευταίο διάστημα.
Είναι μόνο το σύστημα; Προφανώς και όχι. Στον ΠΑΟΚ λείπει το επιθετικό πλάνο (ανεξαρτήτως σχηματισμού), οι λύσεις και οι εναλλακτικές λύσεις, οι συνδυασμοί, οι προσωπικές ενέργειες, καμιά φορά ακόμα και η διάθεση. Λείπουν και παίκτες που μπορούν να κάνουν τη δουλειά. Παίκτες που θα δώσουν ασίστ, παίκτες που θα δώσουν γκολ.
Στο φιλικό με τον Ατρόμητο, οι “ασπρόμαυροι” δεν μπόρεσαν ποτέ να βρεθούν με αξιώσεις στην αντίπαλη περιοχή. Στο φιλικό με τον Βόλο, τη λύση του γκολ έδωσε μια… σπόντα και ο 16χρονος Κούτσιας. Εδώ όμως δεν μιλάμε ούτε για μπιλιάρδο, ούτε για ρουλέτα. Ο ΠΑΟΚ θα χρειαστεί να βρει στέρεα βήματα στις σημαντικές υποχρεώσεις που έρχονται. Μόνο το μηδέν στην άμυνα δε δίνει προκρίσεις. Ειδικά σε μονά ματς όπως αυτό κόντρα στην Μπεσίκτας. Εκτός αν περιμένουμε τη διαδικασία των πέναλτι…
ΥΓ. Μεγάλη υπόθεση οι μικροί που μπαίνουν σιγά-σιγά στην ενδεκάδα του ΠΑΟΚ. Απεριόριστες προοπτικές ο εξαιρετικός Κούτσιας, τσαγανό και ταλέντο ο Τζιόλης, πολύ καλές εντυπώσεις από Τσιγγάρα, Μπαλογιάννη και Τσαούση. Το μοναδικό κέρδος που υπάρχει αυτή την περίοδο.
Facebook Page: Θόδωρος Χαστάς
Twitter: Thodoros Hastas
Instagram: theohastas
