Γεια και χαρά σας… Αυτό πια που γίνεται κάθε καλοκαίρι, που από όλες τις ομάδες πάμε και πέφτουμε στις κληρώσεις με τις πιο ανεπιθύμητες έχει γίνει πλέον θεσμός…
Είναι σαν να σου λένε, μπες με δεμένα μάτια σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο που περιμένουν μέσα Ιρίνα Σάικ, Τζένιφερ Λόπεζ, Αντριάνα Λίμα, Μέγκαν Φοξ, Κέιτ Άπτον κι από όλες εσύ μέσα στα σκοτάδια διαλέγεις μια θειά-συμπεθέρα με πηγούνι Κοστίν Λάζαρ, μύτη μπουγατσομάχαιρο, ένα φρύδι-γέφυρα, αυτιά Μπακατσιά, κούτελο Χορστ Χρούμπες και βλέμμα Τρύφων Ιβάνωφ, που έκανε λάθος τον όροφο και βρέθηκε κατά τύχη εκεί! Και όλοι αναρωτιόμαστε πλέον αν είναι παγωμένα τα μπαλάκια στην κλήρωση…
Και πήγαμε και πέσαμε με την Μπενφίκα, η οποία απλά κάνει τα… ρεπό του Άγιαξ!
Δεν έχουμε όμως να φοβηθούμε τίποτα! Εννοείται ότι αυτοί είναι το φαβορί, αλλά ο ΠΑΟΚ με το ψυχολογικό μαξιλαράκι των ομίλων του Europa League από την πρόκριση επί της Μπεσίκτας (για την οποία θα πούμε παρακάτω) τη φλόγα, τα τρεξίματα και ειδικά την άγνοια κινδύνου των πιτσιρικάδων μας, σε μονό ματς, μέσα στο Ναό, έστω κεκλεισμένων, αποφεύγοντας αυτήν τη φορά τα εύκολα λάθη στην άμυνα, θα τους κοιτάξει στα μάτια και θα εκμεταλλευτεί πολύ απλά, ότι ΑΥΤΟΙ έχουν το άγχος. ΠΙΣΤΗ λοιπόν πως ότι υπάρχει σε… αετό, φέτος θα το αποκλείσω…
Δεν ξέρω αν προλαβαίνουμε στην παρούσα φάση να πάρουμε και κάνα δυό έτοιμους ενδεκαδάτους, σε θέσεις που έχουμε κενά και θα προσδώσουν άμεσα ποιότητα. Πάντως ότι αυτοί ήδη θεωρούν δεδομένο ότι θα περάσουν, γράφουν με σιγουριά για ζευγάρι Μπενφίκα-Κράσνονταρ χωρίς να κρατάνε έστω μια πισινή, είναι το καλύτερό μου…
Όποτε μας υποτίμησε ο αντίπαλος κάναμε μεγάλα παιχνίδια. Με κάτι Χέρενφεϊν, Έστερσουντ, Σλόβαν και Βίντι μας φοβάμαι…
Ας γυρίσουμε όμως λίγες μέρες πίσω. Η σημασία της πρόκρισης επί της Μπεσίκτας ή Μπεσικτάς (δε με νοιάζει που μπαίνει ο τόνος, αρκεί που
τους… περιποιηθήκαμε ποδοσφαιρικά την υφαλοκρηπίδα) είναι πολλαπλή. Αγωνιστική, ψυχολογική, οικονομική και κομβική για να επαναφέρει το πληγωμένο τα τελευταία χρόνια ευρωπαϊκό πρεστίζ του συλλόγου εκεί που του αρμόζει.
Αυτή η πρόκριση και έτσι όπως επετεύχθη, μπορεί κάλλιστα ν’ αποτελέσει εφαλτήριο, μετά την περσινή ψυχοφθόρο κι αποτυχημένη χρονιά, προκειμένου να ζήσουμε και πάλι φέτος μεγάλες στιγμές σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Περιμένουμε όπως έγραψα και παραπάνω να έρθουν να προστεθούν στο ρόστερ και άλλοι ποιοτικοί παίκτες, αφού ταυτόχρονα αποχώρησαν και κάποιοι που προσέφεραν από ελάχιστα ως καθόλου. (Δεν το πιστεύω ακόμα ότι έφυγε ο Βέρνμπλουμ που ήταν πιο συχνά τραυματίας κι από τους στρατιώτες του Πλατούν!)
Με την πρόκριση λοιπόν επί των Τούρκων, που την πιστώνεται φυσικά ξεκάθαρα και ο Αμπέλ που τόσα είχε (δικαίως) ακούσει πέρσι, χωρίς να είναι όμως ο μόνος που έφταιγε, εξασφαλίσαμε τουλάχιστον τους ομίλους του Europa League και μένουμε ….σεντονισμένοι για τη συνέχεια.
Απόλυτα δίκαιο αυτό το 3-1 και ας σκούζουν τώρα για τη διαιτησία οι Τούρκοι και γίνονται πιο γραφικοί από βόλτα με γόνδολα στη Βενετία κάτω από ολόγιομο φεγγάρι…
Πολύ σημαντική στιγμή που σηματοδοτεί πιθανότατα και την επόμενη μέρα κατ’ εμέ, είναι ο πανηγυρισμός του Τζόλη, που πέφτει στην αγκαλιά του Φερέιρα, λέγοντας μ’ αυτόν τον τρόπο: «Σ’ ευχαριστώ που με πιστεύεις κι έβαλες εμένα και όχι τον σωσία του Μπίσεσβαρ που έχει ξεμείνει στη Θεσσαλονίκη εδώ κι ένα χρόνο, απ’ όταν χάσαμε τον κανονικό σπουδαίο Ντιέγκο μετά τα δυο ματς με τον Άγιαξ».
Και μαγκιά του (αρχηγού της επόμενης μέρας) Πέλκα, που καλεί τους πάντες αμέσως μετά να γίνουν ένα κουβάρι και να φωνάξουν προς πάσα κατεύθυνση «μάγκες, εχθροί και φίλοι, είμαστε και πάλι ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Είμαστε ή τέλος πάντων κάνουμε τα πάντα για να γίνουμε πολύ σύντομα και πάλι αυτό που αποτέλεσε το ουσιαστικότερο συστατικό της άκρως επιτυχημένης συνταγής του αήττητου πρωταθλήματος και των δύο συνεχόμενων νταμπλ.
Οικογένεια και βέβαια «μπάλανς, χιούτζ κουάλιτυ, ντετερμινέσιον εντ ρεσπονσάμπλιτι» που έλεγε και μια ψυχή που μας πρόδωσε λίγες ώρες
πριν την αρχή της προετοιμασίας παρ’ ότι όταν ήρθε ο Ιβάν τον είχε στηρίξει κόντρα σε όλους μας που δε θέλαμε να τον βλέπουμε ούτε φωτό σε χαρτάκι της Πανίνι. (Ασχέτως που πιστεύω ότι θα 100% θα ξανάρθει κάποτε στο μέλλον). Παμ’ παρακάτ’…
Για τους υπέροχους πιτσιρικάδες μας, τί να πεις; Καμαρώνουμε… Πέρα από το ότι είναι προικισμένα με περίσσιο ταλέντο, είναι και μπολιασμένα με το ασίγαστο πάθος και τη νοοτροπία Πάμπλο-δεν ανέχομαι να χάσω χωρίς να παλέψω ούτε στο «κορόιδο», ούτε στην «τσανταλίνα μανταλίνα» που λέει ο λόγος.
Η ντρίμπλα -πάρε τη σακούλα και πήγαινε για βρούβες στη διαφημιστική πινακίδα- που σκάει ο Τζόλης στον τωρινό παίκτη της Λίβερπουλ Τσιμίκα μέσα στο Καραϊσκάκης ήταν ένα πρώτο δείγμα ότι πίσω από αυτό το αθώο αγγελικό χαμόγελο των 18 Μαΐων, κρύβεται θράσος, μέταλλο, τσαμπουκάς.
Ο τρόπος που ζυγίζει ο Τζόλης (ή μήπως… Γκόλης;) το πλασέ για να πάει το τόπι απόλυτα εσκεμμένα ψηλά στην απέναντι γωνία στο αναπαυτήριο των αραχνών, δείχνει συνάμα και καθαρό μυαλό και ποιότητα. Κι αυτό, σε μια ηλικία, που εμείς δεν είχαμε ακόμα δίπλωμα οδήγησης και δεν μπορούσαμε να μπούμε στην Καλούα και στα ηλεκτρονικά-ουφάδικα της τότε Κονίτσης, μετέπειτα Λαμπράκη!
Ο τρόπος που και ο εξαιρετικός Μιχαληλίδης κινείται ήρεμα και ώριμα μέσα στον αγωνιστικό χώρο, επισφραγίζει ότι υπάρχει αξιοθαύμαστος πλούτος στις υποδομές. Κι όταν και τα υπόλοιπα παιδιά, όχι μόνο του τεράστιου Πάμπλο και του αθόρυβου Μίρο, αλλά και όλων των προγενέστερων δασκάλων –προπονητών τους σε πιο μικρή ηλικία, βγουν μπροστά και διαπρέψουν, θα είναι μια πολύ γλυκιά δικαίωση για όλη την οικογένεια του ΠΑΟΚ.
Να ξεκαθαρίσουμε και κάτι. Όσο λάθος είναι να φουσκώσουμε τα μυαλά των πιτσιρικάδων μιλώντας για νέους Κριστιάνο και Μέσι μετά από μιά δυό καλές εμφανίσεις, άλλο τόσο λάθος είναι να μην πούμε ένα μπράβο, συνεχίστε έτσι παιδιά, είμαστε δίπλα σας.
ΥΓ.: Ναι δεν αντιλέγω, άλλο το ποδόσφαιρο και άλλο η πολιτική. Και μακριά από μένα οι ακραίες εθνικιστικές ιδεολογίες…
Όμως, αυτή η πρόκριση που ήρθε ακριβώς 10 χρόνια (παρά μια μέρα) μετά από το «Fenerbahce bye bye» του Άραβα σπίκερ (που φώναζε λες και ήταν ΠΑΟΚτσάκι που μεγάλωσε Λαμπράκη με Αγια-Μαρίνας γωνία πήγε σχολείο στο Τενεκεδένιο και πάνω από το κρεβάτι του είχε αφίσα μέχρι και του Τρίμχολντ) και ην ύψωση του λαβάρου με τον Δικέφαλο Αετό στον ουρανό της Πόλης από τον τρελαμένο Μούσλι…
…αυτή η πρόκριση λοιπόν επί της Μπεσίκτας, με τον πιο αρχοντικό, με τον πιο αποστομωτικό τρόπο, εμφατικά μέσα στις 4 γραμμές του γηπέδου (και όχι με άναρθρες ανιστόρητες κραυγές και κατάρες όπως έκαναν πριν το ματς οι Τούρκοι στα fora), ήρθε να τιμήσει αυτό το «Κ» στο ακρωνύμιο της ομάδας…
Τίμησε τη γενέτειρα Κωνσταντινούπολη, την ξανά εσχάτως καταπατημένη Αγιά Σοφιά, την καταγωγή, τις ρίζες άρα και τις αδιαπραγμάτευτες αρχές, τα ιδανικά, τις παντοτινές αξίες και τα ες αεί αναλλοίωτα διαχρονικά «πιστεύω» αυτού του μοναδικού συλλόγου που ίδρυσαν οι ξεριζωμένοι Έλληνες της Πόλης το 1926…
Αυτός είναι ο Πανθεσσαλονίκειος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών κι όπου κι όποτε μέσα στο χρόνο τον συναντάτε «φίλοι» γείτονες, πάντοτε ΘΑ ΤΟΝ ΠΡΟΣΚΥΝΑΤΕ»
