Ο Δικέφαλος αλλάζει. Αργά, αλλά σταθερά, αλλάζει. Ο Όλαφ Ρέμπε πήρε το πράσινο φως, σήκωσε μανίκια και ο νέος ΠΑΟΚ βρίσκεται αυτή την στιγμή στα μπετά. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Την φωνή του δεν την έχουμε ακούσει. Δεν ξέρουμε αν είναι βραχνή, μπάσα, γλυκιά ή στεντόρεια.
Για τα μούτρα του δεν είμαστε και πολύ σίγουροι. Έχει ακόμα εκείνη την χωρίστρα; Άφησε μαλλί; Έχει πια μούσι; Γένια μερικών ημερών;
Δεν ξέρουμε που βγαίνει, ποια μαγαζιά του αρέσουν, τι τρώει, πως περνάει τον ελεύθερο του χρόνο ή αν νταλαβερίζεται με κάποια.
Εδώ, καλά – καλά δεν ξέρουμε την ποδοσφαιρική του φιλοσοφία, μόνο υποθέτουμε ποια μπορεί να είναι. Εξάλλου, πως να γίνει αυτό, αφού δεν έχει μιλήσει δημόσια στον τύπο, δεν έχει δεχθεί παρά ελάχιστες ερωτήσεις κατά την διάρκεια της προετοιμασίας.
Αν δεν κάνω κάποιο χοντρό λάθος, ο τύπος δεν έχει καν παρουσιαστεί επίσημα. Από τις 3 Ιουλίου που ανακοινώθηκε η πρόσληψη του (στην πραγματικότητα είχε πιάσει ανεπίσημα δουλειά μερικές εβδομάδες νωρίτερα), μέχρι σήμερα, ο Όλαφ Ρέμπε είναι σαν ένα φάντασμα. Όλοι ακούνε για αυτόν, μα κανείς δεν τον βλέπει. Όλοι νιώθουν την παρουσία του, αλλά κανείς δεν βάζει το χέρι του στην φωτιά, ότι είναι υπαρκτό πρόσωπο!
Επικοινωνιακά, αυτό που επέλεξε να κάνει ο ΠΑΟΚ δεν είχε λογική, σε σχέση με το πως λειτουργούν στο εξωτερικό τα τοπ κλαμπ.
Γιατί να μην παρουσιάσεις με κάθε επισημότητα, με αίγλη, με φώτα, με τυμπανοκρουσίες έναν τεχνικό διευθυντή, ο οποίος στο βιογραφικό του έχει δουλειές σε Bundesliga και Premier League και να εισπράξεις το επικοινωνιακό όφελος;
Γιατί να μην τον βάλεις να εξηγήσει από την πρώτη ημέρα την φιλοσοφία του, την οπτική του, το όραμα του, την δουλειά του και να «πουλήσεις» ελπίδα, αγοράζοντας χρόνο;
Ο ΠΑΟΚ επέλεξε να μην κάνει τίποτα από όλα αυτά και να αφήσει τον Γερμανό ήσυχο. Να του δώσει τον χώρο και το χρόνο για να φέρει εις πέρας μαζικές αποστολές αυτοκτονίας. Τα ανοιχτά μέτωπα ήταν αμέτρητα, κάθε πίστα ήταν πιο δύσκολη από την προηγούμενη.
