Ακούγεται τέρμα ειρωνικό. Μία… αττική σύνταξη να περιγράφει κάτι Σαλονικώτικο. Δεν υπάρχει όμως κάτι πιο ταιριαστό για να περιγράψει αυτό που βγάζει στο χορτάρι ο ΠΑΟΚ. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…

Τα παιδία… παίζει. Όχι μόνο παίζει, αλλά απολαμβάνει. Χαίρεται. Διασκεδάζει. Ψυχαγωγεί και ψυχαγωγείται. Περνάει καλά. Αγκαλιάζεται. Το ζει έντονα. Λαχανιάζει. Ροδοκοκκινίζει. Κάνει σκανταλιές και γκάφες. Λερώνεται. Στο τέλος της ημέρας όμως πάει σπίτι, ξέροντας ότι τα έχει δώσει όλα και πέφτει ξερό για ύπνο. Κατάκοπο. Ιδρωμένο μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο. Ανυπομονώντας να ξημερώσει για να έρθει το επόμενο παιχνίδι.

Όταν μιλάμε για… παιδία δεν είναι ένα απλό σχήμα λόγου. Ο Τζόλης είναι 18. Ο Άκπομ 24. Ο Πέλκας 26. Στέκομαι περισσότερο σε αυτή την τριάδα, στην αιχμή του ασπρόμαυρου δόρατος στο 3-4-2-1, γιατί αυτή είναι που δίνει την ενέργεια και τον ρυθμό, αυτή ορίζει το τέμπο.

Αυτή η τριάδα είναι που βγάζει τα συκώτια των αντιπάλων της στο πρέσινγκ ψηλά. Αυτή είναι που κάνει την ζωή των αντιπάλων αμυντικών δύσκολη, αυτή που χαλάει το build-up, αυτή που βοηθάει τις γραμμές από πίσω να ανέβουν άφοβα. Αυτά που κάνουν δίχως την μπάλα στα πόδια είναι απείρως σημαντικότερα από αυτά που κάνουν με το τόπι. Ακούγεται παράδοξο, μα έτσι είναι.

Είναι διαρκώς ενοχλητικοί, σπιντάτοι, βάζουν πόδια, τζαρτζ, τάκλιν, χαλάνε πρώτες μπάλες, προκαλούν λάθη, καταστρέφουν την αντίπαλη ανάπτυξη. Η πρώτη ζώνη άμυνας του ΠΑΟΚ είναι ότι καλύτερο έχει να επιδείξει φέτος, είναι κάτι εντελώς νέο, σαν να βλέπεις άλλη ομάδα.

Για την ακρίβεια βλέπεις άλλη ομάδα.

Ο ΠΑΟΚ της «γερουσίας», του Αντρέ, του Μάουρι, του Λέο, του Μπίσε ήταν κάτι άλλο. Έπαιζε σε πιο ληθαργικούς ρυθμούς, έπαιρνε λιγότερα ρίσκα, έχτιζε μεγαλύτερες επιθέσεις, πήγαινε τα ματς στην ποιότητα, στις λίγες και καλές επαφές, στο αργό και… σκεπτόμενο ποδόσφαιρο.

Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου του Σωτήρη Μήλιου με ένα κλικ ΕΔΩ…