Ο ΠΑΟΚ, με αφορμή τη 14η Σεπτεμβρίου, ημέρα μνήμης της γενοκτονίας του ελληνισμού της Μικράς Ασίας, αποτίει φόρο τιμής και σκύβει το κεφάλι ευλαβικά, στο σύνολο των Ελλήνων, οι οποίοι χάθηκαν και δεινοπάθησαν, την ιστορική περίοδο αυτή.
Ο Δικέφαλος, με απεριόριστο σεβασμό στην ιστορική του καταγωγή και τον προσφυγικό του χαρακτήρα, αφιερώνει λίγες γραμμές, με σκοπό να επαναφέρει στις μνήμες μας, τα γεγονότα εκείνης της εποχής.
Η 14η Σεπτεμβρίου έχει καθιερωθεί από το ελληνικό κράτος με τον νόμο 2645/1998 (ΦΕΚ 234/Α/13-10-1998) ως Ημέρα Εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το τουρκικό κράτος
Ο όρος «Ελληνική Γενοκτονία» αναφέρεται στη συστηματική εξόντωση των ντόπιων Ελληνορθόδοξων υπηκόων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1923). Η Γενοκτονία υποκινήθηκε από δύο διαδοχικές κυβερνήσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (από το κόμμα της «Επιτροπής Ένωσης και Προόδου» (CUP) και από το Τουρκικό Εθνικιστικό Κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ) και περιλάμβανε σφαγές, αναγκαστικές απελάσεις και πορείες θανάτου, μποϊκοτάζ, βιασμούς, υποχρεωτική μεταστροφή στο Ισλάμ, στρατολόγηση σε Τάγματα Εργασίας, αυθαίρετες εκτελέσεις και καταστροφή χριστιανικών ορθόδοξων πολιτιστικών, ιστορικών και θρησκευτικών μνημείων.
Η πρώτη φάση της Ελληνικής Γενοκτονίας ξεκίνησε το 1914 στην Ανατολική Θράκη όπου ολόκληρες ελληνικές κοινότητες εκδιώχθηκαν βίαια από τη χώρα ή απελάθηκαν στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας.
Μετά το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που είχαν ηλικία μεταξύ 21-45 ετών στρατολογήθηκαν βίαια σε τάγματα εργασίας (Amele Taburları), και η πλειονότητά τους χάθηκε κάτω από φρικτές συνθήκες. Στη συνέχεια απελάθηκαν πολλές ελληνικές κοινότητες υπό το πρόσχημα στρατιωτικών αναγκών. Στο εσωτερικό οι απελαθέντες τοποθετήθηκαν σε μουσουλμανικά χωριά, όπου συχνά αναγκάστηκαν να επιλέξουν μεταξύ Ισλάμ ή θανάτου. Σύμφωνα με τα στοιχεία που συγκεντρώθηκαν από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, 774.235 Έλληνες το 1918 είχαν απελαθεί από τα σπίτια τους και πολλοί από αυτούς είχαν ήδη μεταφερθεί στο εσωτερικό της Τουρκίας.
Η περίοδος 1919-1922, η «Κεμαλική Φάση» της Γενοκτονίας, αποτέλεσε συνέχεια της πολιτικής για την εξόντωση των Ελλήνων και ολοκληρώθηκε με την πυρπόληση της Σμύρνης και με μια μεγάλης κλίμακας σφαγή του ελληνικού και του αρμενικού πληθυσμού της πόλης.
Τα θύματα της Ελληνικής Γενοκτονίας την περίοδο 1914-1923, συνολικά, υπολογίζονται από τις μέχρι τώρα έρευνες ότι ανέρχονται σε 1.000.000 – 1.500.000 εκατομμύριο ψυχές.
