Στην Αμερική το λένε “back to square one”. Σε ελεύθερη μετάφραση: επιστροφή στο πρώτο κουτάκι, επιστροφή στην αρχή μετά από αδιέξοδο ή αποτυχία. Ο ΠΑΟΚ κάνει τη δεύτερη επανεκκίνησή του μέσα σε διάστημα 16 μηνών, η μία πιο απότομη από την άλλη. Πρέπει να το ζυγίσεις αρκετή ώρα για να αποφασίσεις ποια ήταν η πιο άκαιρη: αυτή του Λουτσέσκου ή αυτή του Φερέιρα. Μια μέρα πριν αρχίσει το βασικό στάδιο προετοιμασίας ή ενδιάμεσα από δυο επίσημα ματς σε διάστημα τριών ημερών;
Μετά τον Ρουμάνο τεχνικό και τη σεζόν του νταμπλ, ο Δικέφαλος επέλεξε να αλλάξει project. Δεν του βγήκε και τώρα το τροποποιεί ξανά. Ξεκινά ο Πάμπλο Γκαρσία από το μηδέν; Μπορεί όχι, αλλά σίγουρα από διαφορετική αφετηρία. Όπως εντελώς δική του αφετηρία και πορεία επέλεξε ο Αμπέλ Φερέιρα στο διάστημα παραμονής του στην Τούμπα. Προσπάθησε να τα αλλάξει όλα, είτε από μόνος του είτε ακολουθώντας τις άνωθεν κατευθύνσεις που είχε. Δεν έδωσε συνέχεια σε αυτό που παρέλαβε, όπως δε θα δώσει συνέχεια ούτε ο Γκαρσία τώρα. Στη μέση βρίσκεται ο ΠΑΟΚ, ο οποίος φυσικά πληρώνει (και) τα δικά του λάθη. Ας το αφήσουμε όμως αυτό για το τέλος.
Ξεκινώντας από τον απερχόμενο, οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε ελαφρυντικά, οφείλουμε όμως και να του χρεώσουμε πολλές από τις ανορθογραφίες που είδαμε στον δικό του ΠΑΟΚ. Δε θα μιλήσω για τα προφανή και τα συνηθισμένα. Τον ελάχιστο χρόνο προσαρμογής του στην αρχή, την οικονομική συγκυρία, την προπονητική απειρία κ.ο.κ. Όπως είπε και ο ίδιος στην τελευταία συνέντευξη τύπου “προφανώς ο ΠΑΟΚ κάτι είδε σε μένα και έδωσε 2.000.000 ευρώ για να με πάρει, προφανώς και η Παλμέιρας κάτι είδε και με αγοράζει”. Έτσι θέλησε να υπερασπιστεί τον εαυτό του (και καλά έκανε), έτσι όμως χάνει και μέρος των δικαιολογιών που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για το έργο που παρουσίασε. Γιατί, διάολε, κάποιος που κοστίζει τόσο ακριβά, κάτι πρέπει να δείξει.
Τι έργο παρουσίασε λοιπόν; Τώρα που μπορούμε να μιλήσουμε πιο ελεύθερα, και φυσικά ως μετά Χριστόν προφήτες, θεωρώ ότι ο Φερέιρα ήταν απλά η λάθος επιλογή στη λάθος στιγμή. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι είναι ικανός προπονητής. Δεν ταίριαξε όμως ποτέ με τον ΠΑΟΚ. Και αυτό δεν μπορείς να το ξέρεις ποτέ από πριν, πρέπει να το πάθεις πρώτα.
Ο 41χρονος προπονητής έχει ιδέες, έχει προτάσεις, έχει πλάνο, έχει καινοτομίες στο μυαλό του. Δεν μπορούσαν όμως αυτά να συμβαδίσουν με μια πορεία ομάδας πρωταθλητισμού. Προσπαθούσε να χτίσει μια ομάδα που παίζει, χάλασε όμως μια ομάδα που κερδίζει.
Η σταθερά φθίνουσα πορεία του winning spirit που υπήρχε προ-Φερέιρα ήταν εμφανής. Και σε αυτό δεν παίζει ρόλο αν έχεις απουσίες, αν χρησιμοποιείς νέους ή μεγαλύτερους, αν παίζεις με κόσμο ή χωρίς, ποιον έχεις αντίπαλο, δεν έχει καν σημασία αν τελικά παίρνεις τη νίκη! Σημασία έχει να δείξεις στο γήπεδο πόσο τη θέλεις και πώς θα κάνεις τα πάντα για να το πετύχεις. Είναι άλλο το “μπαίνουμε στο γήπεδο και βλέπουμε τι θα γίνει και πώς θα πάει το ματς”, και άλλο το “μπαίνουμε και θα κερδίσουμε. Τέλος”. Σκεφτείτε πόσες φορές νιώσατε το πρώτο και πόσες το δεύτερο παρακολουθώντας ένα παιχνίδι.
Δεν ήταν το πρόβλημα τόσο το σύστημα και ο τρόπος παιχνιδιού που προσπάθησε να καθιερώσει, αλλά ότι οι παίκτες του δεν πίστεψαν ποτέ σε αυτό(ν). Ο ίδιος μπορεί να είχε τις καλύτερες προθέσεις, να είχε το όραμα, αλλά αυτά πρέπει κάποιος να τα εφαρμόσει στην πράξη. Άλλωστε, ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις…
Όσο για τους μικρούς; Ούτε αυτό μπορώ να το θεωρήσω παρακαταθήκη Φερέιρα. Όταν σε “αναγκάζουν” να ποντάρεις στις ακαδημίες, τα εύσημα πηγαίνουν στα παιδιά που αρπάζουν την ευκαιρία. Αυτοί αποδεικνύουν ότι μπορούν, όχι ο προπονητής.
Ολοκληρώνω με τον Πορτογάλο, τονίζοντας ότι στον ΠΑΟΚ είχε και μια απροσδόκητη αβάντα που λίγοι συνειδητοποιούν: Την απουσία του κόσμου λόγω κορονοϊού. Δεν πρόλαβε να νιώσει ούτε το 10% της πίεσης και της κριτικής που ασκείται. Δεν κατάλαβε Τούμπα, δεν κατάλαβε ΠΑΟΚτσήδες. Ίσως έτσι δε συνειδητοποίησε κι ότι τα πράγματα δεν πάνε τόσο καλά όσο μάλλον τα είχε στο μυαλό του. Γιατί όταν οι πετυχημένες “παραστάσεις” του ΠΑΟΚ (μερικές μάλιστα και 45λεπτες), σε διάστημα 16 μηνών, είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, τότε σίγουρα υπάρχει πρόβλημα.
Και τώρα Γκαρσία. Δεν πετάω στα σύννεφα, ούτε κρεμάω πλερέζες. Ο Ουρουγουανός έχει τα φόντα, έχει την υποδομή, έχει το εκτόπισμα, έχει τις παραστάσεις. Αντίπαλός του είναι η μηδαμινή επαγγελματική προπονητική εμπειρία και το timing. Την στήριξη θα την έχει. Όπως και την άφεση των όποιων πρώτων “αμαρτιών”. Ο ίδιος το ήθελε, το περίμενε. Η μπάλα πλέον περνάει σε αυτόν.
Ίσως κάποιοι κάνουν λόγο για πιθανό “κάψιμο” του Γκαρσία από τον ΠΑΟΚ. Δε συμφωνώ. Τα ανάλογα παραδείγματα στην Ευρώπη είναι άπειρα. Προπονητών που προωθούνται από τη Β’ στην πρώτη ομάδα. Όσοι είναι ικανοί, πετυχαίνουν. Ούτε ο Ουρουγουανός είναι κανένα παιδαρέλι. Είναι η ώρα του.
Το πρώτο μεγάλο στοίχημα για αυτόν είναι η επιστροφή αυτού του winning spirit που προανέφερα. Σήμα κατατεθέν του Γκαρσία, το οποίο όμως πρέπει να το περάσει στην ομάδα. Δεν είναι το ίδιο…
Κλείνω με αυτό που “χρωστάω” από την εισαγωγή. Όσα και να καταλογίσουμε στον Φερέιρα, η αποχώρησή του σε αυτό το χρονικό σημείο αποτελεί “ήττα” για τον οργανισμό του ΠΑΟΚ. Ήττα για το διοικείν, ήττα για το προβλέπειν, ήττα για το (προ)σχεδιάζειν. Ειδικά το τελευταίο, αν δεν βελτιωθεί, δε θα πετύχει εδώ κανένας Γκαρσία, κανένας Μουρίνιο και κανένας Κλοπ αυτού του (ποδοσφαιρικού) κόσμου…
Facebook Page: Θόδωρος Χαστάς
Twitter: Thodoros Hastas
Instagram: theohastas
