Ο Πάμπλο Γκαρσία συμπληρώνει σχεδόν ένα μήνα στα ηνία του ΠΑΟΚ. 30 Οκτωβρίου ανέλαβε, 31 Οκτωβρίου ανακοινώθηκε επίσημα. Κι όμως, σήμερα 29 Νοεμβρίου είναι που ο Ουρουγουανός γίνεται ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ κι ΑΥΘΕΝΤΙΚΑ ο πρώτος προπονητής του Δικεφάλου. Σήμερα, λίγη ώρα μετά το τέλος του αγώνα με τη Λαμία λάμβανε το χρίσμα για αυτό που (θα έπρεπε να) αντιπροσωπεύει όποιος κάθεται στην άκρη του πάγκου αυτής της ομάδας.
Μέχρι στιγμής, ο Γκαρσία πάλευε και παλεύει να βρει τον δρόμο για να ξαναφέρει την ομάδα στα αγωνιστικά επίπεδα που πρέπει. Από τις δηλώσεις του και μετά, πλέον βγαίνει μπροστά για να την επαναφέρει και ηθικά και πνευματικά και σημειολογικά.
Η κουβέντα του περί φιλικών αγώνων και τελικών ήρθε να μας δείξει ότι ο 43χρονος τεχνικός θα προστατέψει την ομάδα του από κάθε κίνδυνο, κάθε αντίπαλο, ορατό ή μη. Ήρθε να μας θυμίσει ποιος είναι ο πραγματικός Γκαρσία. Αυτός που δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του, αυτός που δε φοβάται κανέναν και τίποτα, αυτός που θα πει τα πράγματα όπως είναι χωρίς περιστροφές.
Η πλάκα είναι ότι δεν κατονόμασε καν πρόσωπα και ομάδες. Μάλλον έτσι ήθελε να κάνει… ζέσταμα για τη συνέχεια που θα ακολουθήσει. Κι όμως η δήλωσή του έβαλε φωτιά στον Πειραιά. Οι “ερυθρόλευκοι” τσίμπησαν, με λογική καθυστέρηση τσίμπησαν και οι “κιτρινόμαυροι” που περίμεναν άνωθεν οδηγίες.
Στο λιμάνι ξέρουν ότι θα περάσουν δύσκολα επί ημερών Γκαρσία. Κι ας επιχειρούν μέσω των ελεγχόμενων ΜΜΕ τους να βγάλουν τη ρετσινιά από πάνω τους. Αυτή η ρετσινιά που είναι κολλημένη τόσα πολλά και μαζεμένα χρόνια στο σώμα τους που πλέον δε αφαιρείται με τίποτα…
***Στο αγωνιστικό κομμάτι, η σχετικά παρακινδυνευμένα ανανεωμένη ενδεκάδα του ΠΑΟΚ δε λειτούργησε αποτρεπτικά για να έρθει μια εύκολη νίκη στη Λαμία. Η διαφορά δυναμικότητας ήταν μεγάλη, η μεσοεπιθετική λειτουργία του Δικέφαλου ήταν υποφερτή, έτσι τα γκολ που έπρεπε ήρθαν. Το γεγονός ότι δε δέχθηκε ο ίδιος γκολ είναι θετικό, αλλά η εικόνα της αμυντικής γραμμής και πάλι δημιούργησε προβληματισμό. Πάντα σχετικά με το δέσιμο και τη συνεννόηση μεταξύ των παικτών. Εκεί έγκειται το θέμα για μένα. Πόσο μάλλον απόψε που πάλι άλλαξαν τα πρόσωπα. Χαρακτηριστικό το μπουρδούκλωμα Μιχαηλίδη-Περέιρα που βγάζει μόνο του τον Βασιλόγιαννη στο 75′.
Σε μεμονωμένες περιπτώσεις, δεν είδα τίποτα διαφορετικό από τον Πασχαλάκη που ξέραμε, έμεινα ευχαριστημένος από τον Αουγκούστο, άρχισα να έχω περισσότερη αισιοδοξία για τον Νινούα.
Το γεγονός ότι έβγαλε ασίστ ο Ουαγκέ είναι είδηση από μόνο του. Εξακολουθώ να βλέπω έναν παίκτη με πρωτόγονα ποδοσφαιρικά χαρακτηριστικά. Έναν κλασικό Αφρικανό παίκτη βγαλμένο όμως από περασμένες δεκαετίες.
Το εκτεταμένο rotation του Γκαρσία και η χαμηλή ηλικιακά ενδεκάδα που παρέταξε θα μπορούσαν να είχαν επιπτώσεις αν το τραβούσε λίγο παραπάνω. Δε θα ήταν δύσκολο, ενόψει Ομόνοιας, να θέλει να ξεκουράσει και τον Ελ Καντουρί και να προτιμήσει τον Τσιγγάρα ή τον Μπίσεσβαρ. Κι όμως, έδωσε 70 λεπτά στον Μαροκινό δένοντας το άγουρο κέντρο του, και 20 λεπτά στον Σβαμπ μοιράζοντας τις δυνάμεις.
Αυτό το τελείωμα του Τσόλακ στο φινάλε… Ωχ, Παναγία μου…
Facebook Page: Θόδωρος Χαστάς
Twitter: Thodoros Hastas
Instagram: theohastas
