Ο Χοσέ Άνχελ Κρέσπο έχει ρίξει… άγκυρα στον ΠΑΟΚ, με τον Ισπανό στόπερ να διανύει την τέταρτη του σεζόν στον Δικέφαλο και την «ασπρόμαυρη» ΠΑΕ να παρουσιάζει την ιστορία της ζωής του έμπειρου κεντρικού αμυντικού.
Αναλυτικά η ΠΑΕ ΠΑΟΚ αναφέρει:
Στη Θεσσαλονίκη βρήκε το σπίτι μακριά από το σπίτι του. Το μέρος, την ομάδα και τις συνθήκες να σταματήσει να πακετάρει κάθε καλοκαίρι για διαφορετικό προορισμό ως ένας νομάς του ποδοσφαίρου. Το paokfc.gr σας παρουσιάζει τη διαδρομή ζωής του Χοσέ Άνχελ Κρέσπο.
10 χρόνια. Παραδομένοι στη δίνη του χρόνου που ουδέποτε έμαθε να περπατά, παρά μόνο να τρέχει, ούτε που το κατάλαβαν πως πέρασε ο καιρός. Κι όμως τους φαίνονταν μια ζωή. Θεωρητικά ήξεραν τι να κάνουν. Ήταν η τρίτη τους φορά. Τότε γιατί το άγχος ήταν μεγαλύτερο; Ήταν λογικό αυτό; Κι από πότε έχουν λογική τα συναισθήματα σε μια τόσο φορτισμένη στιγμή; Θα πάνε όλα καλά;
Οι αμέτρητες απορίες και σκέψεις ως μορφή άγχους, πήραν τη μορφή μόνιμα ζωγραφισμένου χαμόγελου όταν ακούστηκε επιτέλους το χαρακτηριστικό βρεφικό κλάμα. Ήταν 9 Φεβρουαρίου 1987 και η μέρα στο γραφικό χωριό της Ανδαλουσίας, το Λόρα Ντελ Ρίο είχε αποκτήσει άλλο νόημα. Η οικογένεια Κρέσπο μόλις είχε γίνει πενταμελής. Ο 12χρονος πρωτότοκος και η 10χρονη κόρη είχαν μόλις αποκτήσει έναν φωνακλά ανταγωνιστή. Αυτόν που εμείς σήμερα γνωρίζουμε ως Χοσέ Άνχελ Κρέσπο .
Ο πιτσιρικάς της αλάνας
Παιδί μιας μεσοαστικής αγροτικής οικογένειας. Ο πατέρας του έβγαζε το μεροκάματο στα χωράφια και η μητέρα του είχε αναλάβει την ανατροφή των παιδιών. Ο Χοσέ Άνχελ ως πολύ μικρότερος ήταν κι ο χαϊδεμένος. Όχι, όμως, κακομαθημένος. Έμαθε από μικρός να αντιμετωπίζει τη ζωή με ταπεινότητα κι ευγνωμοσύνη. Ν’ αναγνωρίζει όσα του πρόσφεραν οι γονείς του, έστω κι αν δεν ήταν πάρα πολλά.
Δεν είχε τα τελευταία και καλύτερα sneakers, ούτε παιχνίδια τεχνολογίας, αλλά δεν τον ενδιέφεραν και τόσο. Δύο πράγματα θυμάται τον εαυτό το να ζητά συνεχώς. Μια μπάλα ποδοσφαίρου κι ένα ποδήλατο. Αυτά τον έκαναν χαρούμενο. Και τον κάνουν μέχρι και σήμερα, αφού η μπάλα από παιχνίδι έγινε επάγγελμα και του χάρισαν τη δυνατότητα να ευχαριστήσει τους γονείς τους για την αγάπη που του έδωσαν.
Ο Χοσέ ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στον τοπικό σύλλογο, τη Lora CF. Όπως και στο σπίτι, έτσι και στην ομάδα ήταν πάντα ο μικρότερος. Ξεχώριζε βλέπετε, και οι προπονητές τον έβαζαν ν’ ανταγωνίζεται στα μεγαλύτερα ηλικιακά γκρουπ. Το σκηνικό δεν άλλαζε ούτε στις αλάνες. Ο μεγάλος του αδερφός τον έπαιρνε μαζί, όχι για να του κάνει παρέα, αλλά για να τον βοηθά να κερδίζουν. Κι ο μικρός έφερνε σε πέρας την αποστολή του. Ώσπου κάποια στιγμή η υπόλοιπη παρέα βαρέθηκε να χάνει από τον πιτσιρικά και η αλάνα άρχισε να χάνει έδαφος σε σχέση με τις προπονήσεις στην ομάδα.
Η μεγάλη ευκαιρία…
Λογικό αν αναλογιστεί κανείς πως σε ηλικία 14 ετών έπαιζε με την ανδρική ομάδα. Κάπως έτσι τον ανακάλυψαν οι σκάουτ της Σεβίλλης που είχε παράδοση να… κλέβει ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε στην περιοχή της Ανδαλουσίας. Η πόλη ήταν κοντά, μόλις 57 χλμ. από το χωριό, αλλά το βήμα μεγάλο κι έπρεπε να γίνει με προσοχή για ένα μικρό παιδί που πρώτη φορά έφευγε από το σπίτι. Στο οικογενειακό συμβούλιο που προηγήθηκε της αναχώρησης του Χοσέ για τη Σεβίλλη, υπεύθυνος για την ομαλή μετάβασή του ορίστηκε ο αδερφός του. Ως τίμημα για τις νίκες στην αλάνα.
Ένας από τους όρους για την μετακόμιση στη Σεβίλλη ήταν η ολοκλήρωση των σχολικών του υποχρεώσεων. Έπρεπε να υπάρχει back up plan σε περίπτωση που τα πράγματα με το ποδόσφαιρο δεν πήγαιναν όπως θα ήθελε και η μόρφωση ήταν κόκκινη γραμμή για τους γονείς του. Ένα back up plan που τον βοήθησε να ολοκληρωθεί ως προσωπικότητα και το 2005 ο Χοσέ πέρασε στο πανεπιστήμιο στο τμήμα φυσικής αγωγής. Αν τον ρωτήσετε τι θυμάται από εκείνη τη χρονιά, βέβαια, μάλλον θα σας απαντήσει κάτι άλλο. Τι; Το ντεμπούτο του στην La Liga.
Τον Δεκέμβριο εκείνης της χρονιάς. Σε ηλικία 18 ετών. Στο ματς με τη Χετάφε. Ακολούθησε το ταξίδι στο Καμπ Νου για το ματς με την Μπαρτσελόνα όπου είχε την τύχη να γνωρίσει από κοντά το είδωλό του, τον Κάρλες Πουγιόλ και να πάρει τη φανέλα του, η οποία κοσμεί το ιδιωτικό… μουσείο που έχει δημιουργήσει στο σπίτι του.
Με τη Σεβίλλη κατέκτησε τίτλους όπως το Κύπελλο UEFA του 2006, γέμισε εμπειρίες και έκανε φίλους. Από την πολύχρονη θητεία στην ομάδα της καρδιάς του, έχει να θυμάται μόνο όμορφες στιγμές, ιστορίες και πρόσωπα, με τον Μανόλο Χιμένεθ να αποτελεί ένα απ’αυτά. Ήταν ο άνθρωπος που, όπως έχει δηλώσει, όντας απαιτητικός αλλά και συνάμα μεθοδικός, βοήθησε την επαγγελματική του πορεία και εξέλιξη, όσο κανένας άλλος, αφού ήταν εκείνος που ουσιαστικά έζησε από κοντά την μετάβασή του από έναν «άγουρο» έφηβο, σ’ έναν άντρα με αυτοπεποίθηση και σταθερό χαρακτήρα. Τον τίτλο του καλύτερου συμπαίκτη τον κατέχει ο Ντάνι Άλβες, ενώ στον Χέσους Νάβας ανήκει το παράσημο του καλύτερου φίλου στην λαμπερή βιομηχανία του ποδοσφαίρου.
Η αναμνήσεις, βέβαια, όσο ευχάριστες κι αν είναι κρύβουν και πόνο. Φυσικό. Όπως αυτόν που ένιωθε όταν ο Μοχάμεν Ντιαρά του έσπασε το αριστερό ζυγωματικό. Ο Κρέσπο χρειάστηκε να υποβληθεί σε εγχείρηση, να κάνει 17 ράμματα και να φορέσει ειδική μάσκα. Κάτι που δεν τον εμπόδισε να μπει στο γήπεδο 21 μέρες αργότερα για το ματς Champions League κόντρα στην Άρσεναλ. Αγωνίστηκε για 67’ αλλά του έμεινε το παράπονο πως λόγω της μάσκας δεν τον αναγνώριζε κανείς στο δρόμο!!!
Καλοκαιρινές περιπλανήσεις
Το 2009 άρχισε η ετήσια περιπλάνησή του. Παραχωρήθηκε δανεικός στην Ράσινγκ Σανταντέρ και την αμέσως επόμενη σεζόν έφυγε για Ιταλία για χάρη της Πάντοβα. Η ομάδα του έφτασε μέχρι τον τελικό των Play Offs ανόδου, όπου και ηττήθηκε από την Νοβάρα, αλλά ο Κρέσπο είχε ήδη πάρει το εισιτήριο για την Serie A, αφού η Μπολόνια έσπευσε να τον αποκτήσει, συνάπτοντας μαζί του συμβόλαιο τριετίας (2011/2014). Την σεζόν 12/13, βέβαια, βρέθηκε πάλι στη Serie B ως δανεικός στην Ελλάς Βερόνα με την οποία κέρδισε ξανά την άνοδο στην πρώτη κατηγορία.
Επέστρεψε στη Μπολόνια κάθισε άλλον ένα χρόνο και μετά πάλι οι βαλίτσες στο χέρι και επιστροφή στην Ισπανία. Αυτή τη φορά στην Κόρντομπα. Κάτι που δεν εξελίχθηκε ακριβώς όπως το περίμενε. Τον Μάρτιο του 2015 η ισπανική ομάδα υπέγραψε κρυφά συμφωνία με την Μπολόνια που έδενε τον Κρέσπο για τρία χρόνια. Κάπως έτσι επήλθε η ρήξη με τον πρόεδρο Κάρλος Γκονζάλεζ. Το φυτίλι που άναψε τη φωτιά ήταν μια κόντρα του Κρέσπο με τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Η ομάδα του δεν τον υπερασπίστηκε, το γυαλί ράγισε, ήρθε και το θέμα με το συμβόλαιο και οι βαλίτσες γέμισαν και πάλι.
Επόμενος προορισμός η Αγγλία και η Άστον Βίλα. Στο βιογραφικό του μπήκε το τικ δίπλα από την πρόκληση της Premier League, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν κόλληση στο Λονδίνο. Έτσι, έξι μήνες αργότερα επέστρεψε στην Ισπανία για λογαριασμό της Ράγιο Βαγιεκάνο.
Το καλοκαίρι του 2016 τον προσέγγισε ο ΠΑΟΚ. Για δεύτερη φορά είναι η ακρίβεια, αφού η περίπτωσή του τον είχε απασχολήσει τον Δικέφαλο κι ένα χρόνο νωρίτερα, αλλά το δέλεαρ της Αγγλίας ήταν μεγαλύτερο από την πρόκληση του project ΠΑΟΚ. Στη Θεσσαλονίκη βρήκε ό,τι έψαχνε μετά την αποχώρησή του από τη Σεβίλλη. Ένα σπίτι. Μια πόλη και μια ομάδα να τον κάνει να αισθανθεί άνετα, οικεία, να ξεπακετάρει και να πάψει να είναι ένας ποδοσφαιρικός νομάς. Γι’ αυτό και πέντε χρόνια αργότερα βρίσκεται ακόμα εδώ. Και θα μείνει γι’ άλλο ένα…
FACTS
Ο Ομάρ Ελ Καντουρί είναι το «άλλο του μισό» στον ΠΑΟΚ. O συγκάτοικός του στις αποστολές και παρέα σε πολλές εκτός γηπέδου στιγμές.
Το «μετάλλιο» του πολυτιμότερου ποδοσφαιριστή που πέρασε από τον Δικέφαλο, το απονέμει στον Τζάλμα Κάμπος, για την αποτελεσματικότητα του, το σθένος και τη δύναμή του σε τεχνικό επίπεδο και φυσικά για τη δεξιοτεχνία του στις ντρίπλες!
Ως παλιός, από τους νέους ξεχωρίζει τον Αντρίγια Ζίβκοβιτς που κατά τη γνώμη του έχει όλο το πακέτο.
Μετράει περισσότερα από 13 χρόνια σχέσης και κοινής πορείας, με την σύντροφο της ζωής του, την πανέμορφη Μαρία Άνχελες. Έχουν αποκτήσει μαζί δύο κόρες, την Βαλεντίνα (5) και την Ανδριάνα (2).
Αγαπά τη μεσογειακή διατροφή και το σούσι. Είναι ο άνθρωπος που δεν τρώει καθόλου μεγάλες ποσότητες , ενώ αγαπημένο του ποτό είναι το νερό!
Απολαμβάνει να παίζει τέννις και πάντλ στον ελεύθερό του χρόνο, καθώς και να περνάει τη μέρα του στην αμμουδιά παίζοντας και τρέχοντας με τον σκύλο του, Τέρρυ.
Η χειρότερη συνήθεια, που προσπαθήσε να ελαττώσει, αλλά ποτέ δεν κατάφερε, είναι ο εθισμός του στα…παγωτά!
Έχει επενδύσει μεγάλο μέρος των χρημάτων του σε ακίνητη περουσία στη πατρίδα του, σπίτια και μαγαζιά και σε αρκετά στρέμματα γης, οπού καλλιεργεί ήδη πορτοκάλια!
Η αναγνωρισημότητα είναι κάτι που τον κάνει να αισθάνεται άβολα. Θα προτιμούσε να μην τον αναγνωρίζει κανείς στον δρόμο. Εξ’ ου και η ανέκδοτη ιστορία ότι ένα βράδυ, μετά από μια μεγάλη νίκη της ομάδας, βγήκε ιγκόγκνιτο στη παραλία, καλυμμένος ολότελα με σκουφί και κασκόλ ,πανηγυρίζοντας ανάμεσα σε ένα γκρουπ οπαδών που είχαν συγκεντρωθεί μπρστά στον λευκό πύργο, πετυχαίνοντας τον στόχο του.
Ακούει ως επι των πλείστων ισπανική μουσική. Αγαπημένοι του καλλιτέχνες ο Αντόνιο Ορόσκο και ο Μαρκ Άντονυ, αλλά και η παραδοσιακή μουσική Φλαμένγκο
Είναι καθολικός και συμμετέχει ενεργά στα έθιμα και τις παραδόσεις του τόπου του κάθε φορά που βρίσκεται στο χωριό του. Τα τελευταία χρόνια επίσης, ενδιαφέρεται όλο και περισσότερο για πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα που αφορούν κύριώς τη χώρα του αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο, ενώ ανησυχεί για την οικονομική κρίση που βιώνουν οι νέοι στην Ισπανία και την Ελλάδα καθώς και για την απραγία των περισσότερων πολιτικών ηγετών.
Αν δεν γινόταν ποδοσφαιριστής, θα ήθελε να είναι καθηγητής φυσικής αγωγής. Αυτό που επέλεξε άλλωστε να σπουδάσει κάποτε.
Όσον αφορά το μέλλον του, δεν είναι έτοιμος να κρεμάσει τα παπούτσια του, αλλά βλέπει τον εαυτό στη θέση ενός πετυχημένου μάνατζερ παικτών.
