Για ένα βράδυ, ο ΠΑΟΚ γύρισε τον χρόνο πίσω στην 23ετία που ο Ολυμπιακός άνοιγε σαμπάνιες κάθε φορά που δεν έχανε στην Τούμπα. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Έπρεπε να κοιτάξεις το ημερολόγιο για να σιγουρευτείς ότι έχουμε 2021 και όχι 1973 ή 1981 ή 1987 ή 1990. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ένιωθαν ότι είχαν παραισθήσεις, déjà vu, ένιωθαν ότι αυτό το ματς κάπου το είχαν ξαναδεί. Ο Ολυμπιακός για 45 λεπτά στην επανάληψη (και κάτι ψιλά μαζί με τις καθυστερήσεις) δεν μπορούσε να αλλάξει δεύτερη μπαλιά, ήταν εγκλωβισμένος στο δικό του μισό, δεν μπορούσε να προσεγγίσει καν την μεσαία γραμμή.
Όπως τότε στην περίφημη 23ετία από το 1969 ως το 1992, όταν το ντέρμπι της Τούμπας ήταν το πιο σίγουρο στάνταρ στο Προ-Πο. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, μία περίεργη ενέργεια έκανε τους παίκτες του ΠΑΟΚ να τρώνε σίδερα και αυτούς με τα ερυθρόλευκα να χάνουν από τα αποδυτήρια.
Για ένα πολύ συγκεκριμένο μεσημέρι ή βράδυ στην σεζόν δεν είχε σημασία η φόρμα, η ποιότητα, τα μπάτζετ, οι τραυματισμοί, η βαθμολογία, η διαιτησία, το κίνητρο. Ακόμα και σε εποχές που ο ΠΑΟΚ ήταν 10 και 20 βαθμούς πίσω στην βαθμολογία, έμπαινε μέσα και… τέντωνε τον Ολυμπιακό. Τον έφτανε στα όρια του. Τον έκανε να εμφανίζεται, όπως σε κανένα άλλο γήπεδο, απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο.
Τότε όμως, το έκανε και με την βοήθεια του κόσμου του. Αυτή τη φορά έπαιζε μπροστά σε βουβά ασπρόμαυρα καρεκλάκια, αυτή τη φορά ήταν ακόμα πιο δύσκολο. Κι όμως, (τουλάχιστον) για ένα ημίχρονο οι παίκτες του Πάμπλο Γκαρσία γύρισαν το χρόνο πίσω σε εποχές που ο Ολυμπιακός έφευγε με την ισοπαλία με την Τούμπα και άνοιγε σαμπάνιες στο ταξίδι της επιστροφής.
