Έχουν περάσει κάτι περισσότερο από τέσσερις μήνες από τότε που ήρθε στη Θεσσαλονίκη για τον ΠΑΟΚ. Ο Μάλκομ Γκρίφιν απολαμβάνει τη συνεργασία του με τον ΠΑΟΚ, είναι απόλυτα συνειδητοποιημένος για το που ήρθε, έχει ξεκάθαρη άποψη για εκεί που πρέπει να πάει ο ΠΑΟΚ, αλλά πριν από όλα αυτά, θεωρεί τον εαυτό του τυχερό και ευλογημένο.
Για να φτάσει στο σημείο να παίζει μπάσκετ και να μην είναι (στην καλύτερη περίπτωση) φυλακή ή μπλεγμένος με ναρκωτικά, χρειάστηκε να βγει αλώβητος από τα δύσκολα χρόνια που περνά ένα παιδί στις γειτονιές του Σικάγο. Και για να βάλει το όνομά του στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ, έπρεπε πρώτα να μάθει πως είναι να παίζουν μπάσκετ στην Αφρική.
Η ιστορία του έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Και ο Μάλκομ Γκρίφιν τη μοιράστηκε μέσα από το paokbc.gr:
Μεγαλώνοντας στο Σικάγο
«Μεγάλωσα σε μία μεσαίας τάξης οικογένεια. Δεν ήμασταν πλούσιοι, αλλά δεν ήμασταν και φτωχοί. Ένα σπίτι γεμάτο με ανθρώπους που δούλευαν και έφερναν χρήματα για να μπορέσουμε να ζήσουμε. Και όλα αυτά έκαναν τη δική μου ζωή πιο εύκολη. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, γιατί είχα την μητέρα μου στην οποία χρωστάω τα πάντα και τον παππού μου τον Big Mike, που με βοήθησαν να αντιμετωπίσω σωστά όλα τα προβλήματα και τους επηρεασμούς που μπορεί να έχει ένα παιδί που μεγαλώνει στο Σικάγο. Στην περιοχή που μεγάλωσα υπήρχαν πολλά προβλήματα, με εμπόρους ναρκωτικών, φόνους, αστυνομική βία και όλα αυτά είναι τα πιο δύσκολα πράγματα που έχει να αντιμετωπίσει ένας έφηβος. Υπήρχαν πολλά παιδιά στη δική μου ηλικία, που μεγάλωσαν όπως εγώ, αλλά ορισμένοι είναι στη φυλακή, άλλοι έμπλεξαν με ναρκωτικά, τους πυροβόλησαν και αρκετοί έχουν πεθάνει».
Η Michel Griffin και ο Big Mike
«Εάν δεν είχα τη μητέρα μου Michel και όλα αυτά που έκανε για μένα, σίγουρα δεν θα ήμουν εδώ. Η μητέρα μου και ο παππούς μου ο Big Mike με βοήθησαν να μην έρθω σε επαφή με όλα αυτά που υπήρχαν γύρω μου. Ο Big Mike έφυγε από τη ζωή πριν από 4 χρόνια. Τον θυμάμαι πολύ έντονα. Έχω ένα τατουάζ με το πρόσωπό του. Ήταν φύλακας στο σχολείο που πήγαινα, ήμουν μαζί του κάθε πρωί για 9 χρόνια και αναπτύξαμε μία πολύ έντονη σχέση. Ήταν σαν πατέρας μου.
Για ένα παιδί που μεγαλώνει στις γειτονιές του Σικάγο και μένει μόνο του όταν η μητέρα του θα πρέπει να πάει στη δουλειά, υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που μπορεί να τον επηρεάσουν. Θυμάμαι ότι ήμουν στο σπίτι του ξαδέρφου μου. Είπαμε να βγούμε έξω με μία παρέα. Ήθελαν να πάμε σε ένα πάρτι. «Αν δω ένα συγκεκριμένο πρόσωπο που δεν μου αρέσει θα ξεκινήσουμε καυγά», είπε ένας από την παρέα. Έκανα πίσω και δεν πήγα. Με κορόιδεψαν. Ένας από εκείνη την παρέα έχει περάσει την περισσότερη ζωή του στη φυλακή, τον άλλο τον έχουν πυροβολήσει στο στόμα, αλλά τουλάχιστον ζει. Κι εγώ είμαι εδώ και ζω το όνειρό μου, παίζοντας μπάσκετ σε μία άλλη χώρα. Για αυτό πάντα θα ευχαριστώ τη μητέρα μου που με οδήγησε στο σωστό δρόμο .Με βοήθησε να έχω μία ισορροπία σαν άνθρωπος. Να είμαι σκληρός για να μπορώ να αντιμετωπίσω δύσκολες καταστάσεις και ταυτόχρονα να έχω και ευαισθησίες».
Το Σικάγο του Michael Jordan
«Το μπάσκετ ήταν για μένα και για πολλούς από τους φίλους μου μία διέξοδος και κάτι που μας βοήθησε να μην βγούμε στους δρόμους και μπλέξουμε. Η μέρα έχει 24 ώρες και υποτίθεται ότι ένα παιδί πρέπει να κοιμάται 8 ώρες. Αλλες 7 είναι στο σχολείο. Αν περάσει μερικές ώρες στο γήπεδο κάνοντας προπόνηση, έχει να διαβάσει, οπότε δεν μένει χρόνος για άλλα πράγματα.
Μεγάλωσα στο Σικάγο, οπότε υπήρχε μόνο ο Michael Jordan. Ο αγαπημένος μου παίκτης. Όλοι στο σπίτι ήταν φίλαθλοι των Bulls. Ακόμη και όταν μας πρόσεχαν και έκαναν baby sitting, μας έβαζαν να βλέπουμε κασέτες με αγώνες των Bulls. Όταν σταμάτησε ο Jordan, υπήρχαν παίκτες όπως ο Iverson, ο Kobe, ο Lebron, ο T-Mac, που ήταν οι παίκτες της εποχής μου».
Η ευκαιρία για το Kentucky
«Η μητέρα μου, μου έμαθε να είμαι ένας άνδρας που κρατάει το λόγο του. Είχα μία προφορική συμφωνία με το πανεπιστήμιο του Toledo. Εκεί θα πήγαινα, αλλά είναι πολύ συχνό φαινόμενο, να αλλάζουν οι παίκτες άποψη. Το έκανε ο Derrick Rose που δεν πήγε στο Illinois, αλλά στο Memphis. Ήρθε λοιπόν κάποια στιγμή στην περιοχή μας ο John Calipari και μου είπαν ότι ψάχνει έναν ακόμη γκαρντ για το Kentucky και να πάω να κάνω προπόνηση. Θα ήταν ευκαιρία να με δει. Η μητέρα μου, μου είπε ότι έδωσα τον λόγο μου και πρέπει να τον κρατήσω. Δεν την κατηγορώ για αυτό. Θα την ευγνωμονώ πάντα για όσα έχει κάνει για μένα.
Τα χρόνια στο Toledo ήταν δύσκολα, γιατί για πρώτη φορά ήμουν μακριά από το σπίτι μου. Εννιά χρόνια πήγαινα κάθε μέρα στο σχολείο με τον παππού μου, στο λύκειο με πήγαινε η μητέρα μου και στο πανεπιστήμιο ήμουν ξαφνικά μόνος. Ήταν και το θέμα των βαθμών που έπρεπε να είναι καλύτεροι. Δεν ήθελα να μείνω εκτός για 1-2 χρόνια, οπότε πήγα στο Fresno Pacific. Διακρίθηκα αρκετά εκεί, ωστόσο δεν μπόρεσα να βρω εύκολα το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο».
Από την Αφρική στην ομάδα του Porzingis
«Ξεκίνησα από το Μαρόκο. Ήταν ανοργάνωτοι και μου θύμισε το πως ήμασταν εμείς στην αρχή της σεζόν. Μόνο που εδώ δεν ξέραμε πότε ακριβώς θα παίξουμε λόγω του Covid. Εκεί υπήρχε τέτοια ανοργανωσιά που παίξαμε 6 παιχνίδια σε 4 μήνες. Υπήρχαν και οικονομικά θέματα. Επέστρεψα την επόμενη χρονιά σε διαφορετική ομάδα. Η κατάσταση ήταν καλύτερη.
Έψαχνα μία ευκαιρία να παίξω στην Ευρώπη. Και συμμετείχα σε δύο τουρνουά που έγιναν σε Μαρόκο και Τυνησία. Δεν ήθελα να πάω στην αρχή, αλλά μου είπε ο μάνατζέρ που είχα τότε, ότι θα δουν τους αγώνες μάνατζερ Ευρωπαϊκών ομάδων. Και έτσι βρέθηκα στην πρώτη ομάδα που έπαιξε και στην πόλη που γεννήθηκε ο Kristaps Porzingis. Ήρθε στην ομάδα κι ένα πεντάρι από την περιοχή μου στο Σικάγο και ένιωσα καλύτερα όσο αγωνίστηκα εκεί».
Στη ζωή του Λυκογιάννη και του Ελληνικού μπάσκετ
«Το καλοκαίρι του 2017 ο κόουτς Λυκογιάννης μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω στην Ελλάδα με τον Κολοσσό. Μαζί με ένα ακόμη παιδί του Σικάγο τον Marvin Jones. Η παρουσία μου εδώ με βοήθησε πολύ, ήταν ένα σημαντικό βήμα για μένα, γιατί κατάφερα να παίξω στη Ρωσία, στο Ισραήλ και να επιστρέψω στην Ελλάδα ξανά. Ήταν πολύ σημαντική εμπειρία για μένα όλο αυτό που έγινε και ξεκίνησε ουσιαστικά από εκείνη την χρονιά στον Κολοσσό. Επέστρεψα για την ΑΕΚ και θυμάμαι ότι εκείνη την χρονιά παίξαμε με τον ΠΑΟΚ γα το πρωτάθλημα, το Κύπελλο και το BCL. Ήρθα σε αυτό το γήπεδο τρεις φορές και μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση η ατμόσφαιρα και η αντίδραση των φιλάθλων του ΠΑΟΚ. Έχω παίξει σε γήπεδα όπου ο κόσμος βλέπει την ομάδα του και απλά χειροκροτεί. Εδώ ο κόσμος είναι κάτι άλλο. Σε αυτό το γήπεδο με τον Κολοσσό είχε λιγότερο κόσμο αλλά αισθανόσουν την ενέργεια που βγάζει ο κόσμος. Και όταν ήρθαμε να παίξουμε με την ΑΕΚ το κατάλαβα».
Ο έκτος παίκτης και ο Cliff…
«Για να πω την αλήθεια αυτή ακριβώς η φωτογραφία που είναι πίσω μου, αυτή η ατμόσφαιρα ήταν η βασική αιτία που ήρθα. Και είμαι πολύ στεναχωρημένος που δεν έχω τη δυνατότητα να βλέπω αυτό τον κόσμο στο γήπεδο. Είμαι σίγουρος ότι είναι ο έκτος παίκτης στο γήπεδο. Έχουν ενεργή συμμετοχή στο παιχνίδι κι αυτό είναι κάτι που θέλει ο κάθε παίκτης. Αυτό είναι το πραγματικό μπάσκετ. Να σε ωθεί ο φίλαθλος να παίξεις για την ομάδα του. Και σαν αντίπαλος προσπαθούσα να σκεφτώ πως θα είναι αν έχεις αυτό τον κόσμο όχι απέναντί σου, αλλά μαζί σου. Δεν είχα βάλει ποτέ ασπρόμαυρα στην καριέρα μου και αισθάνομαι ευλογημένος που το κάνω αυτή τη στιγμή.
Ακόμη μαθαίνω πράγματα για τον ΠΑΟΚ και την ιστορία του. Γνωρίζω όμως πλέον πόσο σημαντικό είναι αυτός ο σύλλογος. Ξέρω παλιούς παίκτες από το ΝΒΑ που έχουν παίξει εδώ. Είμαι φίλαθλος των Bulls και φυσικά ξέρω ότι έχει παίξει στον ΠΑΟΚ ο Cliff Levingston».
Υπενθύμιση σε όσους το έχουν ξεχάσει..
«Φτάσαμε μέχρι εδώ και έχουμε πολύ σημαντικά παιχνίδια μπροστά μας. Είναι πολύ σημαντικό το παιχνίδι του Κυπέλου με τον Ηρακλή. Γιατί έχουμε το παιχνίδι που χάσαμε με μεγάλη διαφορά στο γήπεδό τους στην πρεμιέρα. Πριν το Κύπελλο όμως είναι το παιχνίδι του πρωταθλήματος. Σε αυτό το πρωτάθλημα ακόμη και με την χειρότερη ομάδα να παίξεις δεν είναι εύκολο. Έχουμε δρόμο μπροστά μας, αλλά μία θέση στην πρώτη εξάδα θα είναι σημαντική, όπως και το να προχωρήσουμε στο Κύπελλο. Δεν πρέπει να τα παρατήσουμε ποτέ. Και στα δύσκολα, τα αποδυτήρια και οι σχέσεις που έχουμε μεταξύ μας είναι αυτές που θα μας κρατήσουν.
Έχοντας μάθει αρκετά πράγματα για την ιστορία του ΠΑΟΚ θεωρώ ότι θα είναι πολύ σημαντικό να επιστρέψει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Εκεί ανήκει αυτός ο σύλλογος. Νομίζω ότι κάποιοι έχουν ξεχάσει ποιος πραγματικά είναι ο ΠΑΟΚ. Και ήρθε ή ώρα να τους θυμίσουμε ποιοι πραγματικά είμαστε».
