Κάποτε ήταν η Ριζούπολη. Πάντα κάτι ανεξήγητο συνέβαινε σε αυτό το γήπεδο, ο ΠΑΟΚ έχανε από την στιγμή που το πούλμαν έπαιρνε την στροφή για να παρκάρει. Έχανε με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους, συνέβαινε στα 70’s, στα 80’s, στα 90’s, στα 00’s ο Απόλλων Αθηνών ήταν αυτό που λέμε κακός δαίμονας.
Στα 10’s η Τρίπολη έγινε η «νέα Ριζούπολη». Ο ΠΑΟΚ έχει χάσει εκεί και με Σάντος και με Μπόλονι. Έχει χάσει με Χουμπ Στέφενς, με Γιώργο Γεωργιάδη, έχει φάει τριάρα με Άγγελο Αναστασιάδη. Εκεί ήρθε το κύκνειο άσμα του Γιώργου Δώνη μετά από έναν αποκλεισμό στο Κύπελλο. Έχει χάσει με Τούντορ και έχει χάσει ένα ολόκληρο πρωτάθλημα με τον Λουτσέσκου στον πάγκο, τρώγοντας το 3-2 στο 8ο λεπτό των καθυστερήσεων λίγες ημέρες μετά τα απόνερα του ντέρμπι με το ρολό στον Όσκαρ Γκαρσία, που δεν διεξήχθη ποτέ.
Η Τρίπολη ήταν πάντα το κριτήριο, το crash-test. Κάθε φορά που ο ΠΑΟΚ περνούσε από εκεί πάντα κάτι καλό συνέβαινε. Όταν έχανε, οι μετασεισμικές δονήσεις κρατούσαν πολλές ημέρες.
Ο πληρέστερος, ο ποιοτικότερος, ο καλύτερος ΠΑΟΚ, όλων των εποχών, εκείνος που κατέκτησε αήττητος το πρωτάθλημα, πουθενά αλλού εκείνη την σεζόν δεν λαχτάρισε τόσο πολύ, πουθενά δεν πιέστηκε τόσο πολύ, όσο εκείνο το βράδυ στο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.
Διαβάστε ολόκληρο το blog του Σωτήρη Μήλιου, πατώντας εδώ
