Το ποδόσφαιρο δίδαξε τον προπονητή Πάμπλο Γκαρσία πως μπορείς να κερδίζεις παίζοντας ενάντια στα πιστεύω σου! Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
«Τι όνειρο μπορεί να είδε ο Πάμπλο»; «Τι είδους πειράματα είναι αυτά απέναντι στην ομάδα που δεν χαρίζει στον Άγιο της νερό μέσα στο γήπεδο»; «Τώρα ήταν ανάγκη να αλλάξει το σύστημα»; Τα social media πλημμύρισαν από τέτοιου είδους απονενοημένες ασπρόμαυρες κραυγές άγχους, απορίας, τρόμου με το που έγιναν γνωστές οι ενδεκάδες των δύο ομάδων.
Όχι, δεν είχε δει κανένα περίεργο όνειρο ο Πάμπλο. Ούτε είχε κοιμηθεί με γεμάτο στομάχι. Δεν ήταν μια έμπνευση της στιγμής, ούτε μία εσωτερική φωνή που του υπέδειξε να δοκιμάσει κάτι που γενικά δεν τον πρεσβεύει σαν άνθρωπο του ποδοσφαίρου.
Ήταν μία ιδέα που του σφηνώθηκε στο μυαλό τις τελευταίες ημέρες. Ήταν ένα μυστικό που έμεινε καλά κρυμμένο στα αποδυτήρια, κι αυτό περιποιεί τίτλο τιμής για τα στεγανά. Ο Βιεϊρίνια ήξερε πολύ καλά το βράδυ του Σαββάτου πριν κοιμηθεί ότι θα παίξει δεξιός στόπερ. Δεν ένιωσε άνετα, ούτε βολικά, αλλά το έκανε. Ο Ομάρ ήξερε από το βράδυ του Σαββάτου ότι σε αυτόν τον τακτικό σχηματισμό θα έπρεπε να κάνει για λίγο τον Τζόλη. Του ακούστηκε περίεργα. Αλλά το υποστήριξε. Με το δικό του στιλ.
Ο Πέδρο Μαρτίνς θα πρέπει να ένιωσε έκπληξη μόλις είδε την ενδεκάδα του ΠΑΟΚ. Οι παίκτες του το ίδιο. Το τελευταίο που θα περίμενε ήταν ένα σύστημα καθρέφτης. Ό,τι τακτική ομιλία είχε κάνει, ό.τι scouting reports είχε για τον ΠΑΟΚ ήταν πια άχρηστα. Θα έπρεπε όλοι να αυτοσχεδιάσουν. Βλέποντας και κάνοντας. Ένα γκολ από τα αποδυτήρια για τους ασπρόμαυρους.
Ο Πάμπλο δεν το γουστάρει το σύστημα με τους τρεις πίσω. Δεν το πάει. Δεν τον εκφράζει. Δεν το έπαιξε ποτέ, ούτε σαν παίκτης, ούτε σαν προπονητής. Ήταν το πρώτο πράγμα που άλλαξε, όταν πήρε την σκυτάλη από τον Αμπέλ Φερέιρα. Ωστόσο, του πιστώνεται η προπονητική ευελιξία πως το τόλμησε για πρώτη φορά σε ματς που «έκαιγε». Σε ματς που αν χανόταν, η ευθύνη θα πήγαινε όλη πάνω του για αυτή την έμπνευση που είχε. Ήταν η πρώτη φορά που αιφνιδίασε τόσο πολύ, η πρώτη φορά που έκανε κάτι τόσο απρόβλεπτο. Έπιασε. Πρέπει να του πιστωθεί.
Κι όμως αυτό που κατέληξε σε τακτικό θρίαμβο, θα μπορούσε να αποτελέσει εκατόμβη. Μέχρι το ημίωρο, ο Ολυμπιακός περπατούσε πιο άνετα στα παπούτσια του δικού του 3-4-2-1, ένιωθε πιο οικεία στο γήπεδο, κάλλιστα θα μπορούσε να είναι μπροστά στο σκορ. Όσο περνούσε η ώρα όμως, το υποσυνείδητο έδινε στους παίκτες του ΠΑΟΚ τις κατάλληλες εντολές, υπενθύμιζε τα μυστικά του συστήματος που είχαν να παίξουν τόσο καιρό. Όπως με το ποδήλατο που παρότι δεν το ξεχνάς ποτέ, στην αρχή τρεκλίζεις και ψάχνεις να βρεις την ισορροπία σου.
