Ο κόσμος λατρεύει να κατασκευάζει με ευκολία αθλητικά είδωλα για έναν και μόνο λόγο. Για να μπορεί να τα λιθοβολεί, να τα ξεθωριάζει, να τα αποδομεί και να τα ανακυκλώσει με τον επόμενο που θα… γυαλίσει.
Ο Χρήστος Τζόλης, εδώ και κάνα δίμηνο, δεν είναι καλά. Δεν πατάει καλά. Δεν έχει την ίδια έκρηξη. Δεν πηδάει τόσο ψηλά. Δεν είναι τόσο πολύ μέσα στις φάσεις. Δεν βγάζει την ίδια ένταση. Δεν είναι το ίδιο επικίνδυνος. Δεν έχει την ίδια συμμετοχή, ούτε την ίδια επίδραση στο παιχνίδι. Δεν τελειώνει καλά τις φάσεις. Δεν έχει σωστές επιλογές. Δεν του βγαίνουν πράγματα στο γήπεδο. Έχει… μαγκώσει.
Συμβαίνει. Και είναι απολύτως ανθρώπινο.
Δυστυχώς όμως, ζούμε στην εποχή των haters. Έγινε τάση, μόδα, παγιωμένη νοοτροπία σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού, που στην εικονική δημοκρατία των social media, διοχετεύει (τις περισσότερες φορές) την άγνοια, την ζήλια, τον φθόνο του.
Χρειάστηκαν μόλις μερικά παιχνίδια, ώστε οι διθύραμβοι για το wonderkid να δώσουν τη θέση τους σε σχόλια όπως: «Ψήλωσε». «Βάρυνε». «Την είδε». «Πήραν τα μυαλά του αέρα». «Έγινε ατομιστής». «Έχει το μυαλό του στην μεταγραφή». «Προσέχει τα πόδια του». «Βαριέται να μαρκάρει». «Είναι απάτη». «Υπερεκτιμημένος». «Να φάει λίγο εξέδρα να στρώσει».
Στην πραγματικότητα, όλα αυτά είναι μέρος του παιχνιδιού. Αν ο Λιονέλ Μέσι κάνει δύο σερί μέτρια παιχνίδια είναι είδηση πρώτου μεγέθους, «γέρασε», «τέλειωσε», «δεν είναι όπως παλιά». Αν ο Κριστιάνο κάνει δύο σερί παιχνίδια δίχως να σκοράρει: «πέρασε η μπογιά του», «είναι για απόσυρση», «δεν κάνει».
Αυτού του είδους τα σχόλια είναι η καύσιμη ύλη για τους πραγματικά μεγάλους αθλητές που νιώθουν υποχρεωμένοι κάθε μέρα να αποδεικνύουν πως είναι οι καλύτεροι. Η πρόκληση είναι αυτή που τους δημιουργεί κίνητρο, τους κάνει να σκυλιάζουν για απαντήσεις. Όλα αυτά είναι μέρος της πνευματικής ωρίμανσης που είναι απαραίτητη στον «μικρό», αν θέλει να περάσει στο επόμενο επίπεδο. Από εδώ και πέρα πρέπει να μάθει να ζει και να αντιμετωπίζει αυτού του είδους την πίεση.
Αν το πάμε σε απόλυτους αριθμούς, ο Τζόλης έχει να σκοράρει από τις 21 Φεβρουαρίου και το 4-0 από την Λαμία. Κάτι παραπάνω από δύο μήνες, 12 επίσημα παιχνίδια (9 με τον ΠΑΟΚ και 3 με την Εθνική) ή 647 αγωνιστικά λεπτά! Όλα όμως έχουν την εξήγηση τους.
Στο τελευταίο του επαγγελματικό γκολ (μέχρι το επόμενο) τα… χρειάστηκε για τα καλά. Στο τάκλιν που έκανε για να στείλει την μπάλα στα δίχτυα, το πόδι του «κόλλησε» και γύρισε. Το κατάλαβε αμέσως. Μετά από πέντε-έξι λεπτά έγινε αλλαγή. Ο αστράγαλος τουμπάνισε λιγάκι και παρότι δεν έχασε κάποια ματς, βγήκε από τον ρυθμό του, «σκιάχτηκε», ταρακουνήθηκε, ήταν ο πρώτος του τραυματισμός σε μία άπταιστη διαδρομή, στην οποία όλα πήγαιναν ευθεία με αστραπιαία ταχύτητα.
Διαβάστε ολόκληρο το blog του Σωτήρη Μήλιου ΕΔΩ.
