Είναι σαν αυτούς που έχουν σπουδάσει με τα χρόνια στο ωδείο, αλλά αναγκάζονται να βγάλουν μεροκάματο στα μπουζούκια. Σαν αυτούς που είναι του έντεχνου, αλλά υποχρεώνονται να πουν και κανένα λαϊκό για να επιβιώσουν. Η τέχνη όμως δεν έχει σύνορα. Υπάρχει παντού. Ο καθένας την αντιλαμβάνεται με τον τρόπο του.
Γεννήθηκε δεκάρι. Νιώθει δεκάρι. Οι επαφές του με την μπάλα θυμίζουν δεκάρι. Της συμπεριφέρεται σαν δεκάρι. Βλέπει το γήπεδο σαν δεκάρι. Έπαιζε (μέχρι τα 16 του) δεκάρι.
Αν όμως αυτό που γουστάρει, θέλει να το κάνει επάγγελμα, να κάνει καριέρα, να βιοποριστεί σε βάθος χρόνου από αυτό, πρέπει να ξεχάσει όλα όσα ήξερε. Για την ακρίβεια, να τα βάλει λίγο παραπέρα και να ασχοληθεί με λιγάκι πεζά πράγματα.
Να δυναμώσει. Να «φουσκώσει». Να… σφίξει. Να γίνει λίγο πιο κακός. Εν ανάγκη να δείρει και λιγάκι, στο όριο του επιτρεπτού.
Ο Γιάννης Μιχαηλίδης προικίστηκε με το δύσκολο, το σπάνιο, το δυσεύρετο. Μένει να φτιάξει το απλό, το αυτονόητο, το βασικό προαπαιτούμενο για την θέση που παίζει.
Το ζήτημα είναι πρώτα νοητικό. Αντιληπτικό. Είμαι αμυντικός -ακόμα και στην εποχή του build-up από πίσω- σημαίνει πρώτιστα είμαι αμυντικός. Αμύνομαι. Μάχομαι. Υπερασπίζομαι. Κερδίζω μονομαχίες. Κλέβω μπάλες. Αποτρέπω.
Αυτό είναι το πρώτο που κοιτάνε όλες οι ομάδες, όλοι οι προπονητές, όλοι οι scout. Αν αυτός που αμύνεται ξέρει και μπάλα, τόσο το καλύτερο. Αμυντικός όμως, σημαίνει πρώτιστα άμυνα. Κι άμυνα, σημαίνει διάθεση να λερωθείς, να τσαλακωθείς, να ματώσεις, να θυσιάσεις το κορμί σου day in, day out. Στην άμυνα δεν υπάρχουν εκπτώσεις, ούτε καλοσύνες. Ο αντίπαλος επιθετικός είναι ο εχθρός σου.
Για όσους δεν τον ήξεραν από τις ηγετικές του εμφανίσεις με την Κ19, συστήθηκε στους μεγάλους με ένα φάουλ – μπανάνα στην Κρήτη στα περσινά πλέι-οφ που έσωσε ένα πολύτιμο βαθμό, περίπου ένα μήνα μετά την έκρηξη του «φαινομένου Τζόλης». Κεντρικός αμυντικός που να εκτελεί φάουλ όπως ο Φρατζέσκος; Το «πακέτο» έμοιαζε εξωπραγματικό.
Διαβάστε ολόκληρο το blog του Σωτήρη Μήλιου ΕΔΩ.
