Τους τελικούς δεν τους παίζεις, τους κερδίζεις. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεσαι αυτό το βλέμμα που κάνει την ψυχή να φλέγεται από επιθυμία. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Αν η μπάλα ήταν λογιστικά μαθηματικά, αν το ποδόσφαιρο ήταν 1+1=2, τότε ο ΠΑΟΚ δεν θα έπρεπε καν να κατεβεί στην Αθήνα για τον τελικό, θα έπρεπε να υπάρχει άμεσος διορισμός του κυπελλούχου.
Αν στο ποδόσφαιρο κέρδιζε πάντα ο ισχυρότερος, ο πλουσιότερος, ο ποιοτικότερος, τότε δεν θα έπρεπε να κυλάει η μπάλα στο χορτάρι. Απλώς θα μετρούσαν τα μπάτζετ των δύο ομάδων και η νίκη κατοχυρωνόταν απευθείας σε αυτόν που ξοδεύει τα πιο πολλά.
Τι είναι αυτό που δίνει τύχη στον ΠΑΟΚ απέναντι στον Ολυμπιακό που έχει φέτος 32 νίκες φέτος και μόλις 2 ήττες σε 42 παιχνίδια εντός συνόρων;
Τι είναι αυτό που δίνει ελπίδα στον ΠΑΟΚ του ενός πρωταθλήματος τα τελευταία 35 χρόνια, απέναντι στον Ολυμπιακό των 21 στα τελευταία 25 χρόνια;
Πως γίνεται να κανείς να μην ξεγράφει τον ΠΑΟΚ, που παίζει ουσιαστικά στο σπίτι του αντιπάλου του, για… νιοστή φορά σε τελικό κυπέλλου;
Πως γίνεται να μην ξεγράφει κανείς τον ΠΑΟΚ, παρότι έχει να αντιμετωπίσει την ομάδα με την πιο παραγωγική επίθεση, την πιο αποτελεσματική άμυνα και η οποία είχε στις τάξεις της τον πρώτο σκόρερ και τον πρώτο πασέρ του πρωταθλήματος;
