Είναι απόλυτα θεμιτό, υγιές και δημοκρατικό, ο καθένας να έχει μια άποψη για την αλλαγή σκυτάλης στην τεχνική ηγεσία του ΠΑΟΚ. Δεν ήταν άλλωστε μια διαδοχή σαν όλες τις άλλες. Περιείχε ίντριγκα, φημολογίες, ιδιαίτερο τάιμινγκ, δυνατά συναισθήματα, ισχυρές προσωπικότητες, ονόματα που έχουν συνδεθεί άρρηκτα με το κλαμπ.
Όλα αυτά είναι ωραία αλλά, για όσους δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα πλήρως, η “ασπρόμαυρη” ΠΑΕ είναι μία αμιγώς προσωποκεντρική “επιχείρηση”. Αυτό σημαίνει πως όποια κι αν είναι η γνώμη των άλλων, πολλών ή λίγων, τον τελευταίο λόγο θα τον έχει πάντα ένας: Ο Ιβάν Σαββίδης.
Ναι, αυτός που μέχρι πρότινος κατηγορούνταν ότι δε συμμετέχει, δεν ασχολείται, δεν ενδιαφέρεται για τα όσα γίνονται στην ομάδα. Αυτός που την έχει παρατήσει στο έλεος και βρίσκεται για περισσότερο από ένα χρόνο μακριά από την Τούμπα. Αυτός που ψάχνει τρόπους να αποχωρήσει.
Αυτός λοιπόν, ο ισχυρός άντρας του ΠΑΟΚ, είναι που πήρε τη μεγάλη απόφαση για τον προπονητή της ομάδας. Μια απόφαση στην οποία δεν έφτασαν ποτέ ψίθυροι, κραυγές, αντιρρήσεις ή ενστάσεις. Μια απόφαση που δε θα μπορούσε κανένας αλλάξει.
Όπως κανείς δε θα μπορούσε να αλλάξει τη δεδομένη απόφαση του Δημήτρη Μελισσανίδη να αποκτήσει τον Ράζβαν Λουτσέσκου. Ούτε ο “τίγρης” είναι τρελός, ούτε πεισματάρης. Ήθελε να ανεβάσει επίπεδο την ομάδα του. Ήξερε το πώς, άφησε πίσω τα παλιά, “έσβησε” μίση άσβεστα, αλλά δεν του έκατσε. Μην έχετε καμιά αμφιβολία ότι, αν δεν υπήρχε ο ΠΑΟΚ, ο Ρουμάνος θα είχε ανακοινωθεί ήδη από την “ένωση”. Ο Μελισσανίδης δε θα είχε καμιά αναστολή.
Επανέρχομαι στον Σαββίδη. Όχι μόνο λοιπόν πήρε μια απόφαση στρατηγικής σημασίας που δείχνει τις μεγάλες βλέψεις του για τη συνέχεια, αλλά ήταν ίσως η πρώτη (ή μία από τις ελάχιστες) απόφαση στην οποία δεν κυριάρχησε το συναίσθημα.
Όλα αυτά τα χρόνια, ο παρορμητισμός ήταν αυτός που τον οδηγούσε σχεδόν σε κάθε κίνηση που αφορά τον ΠΑΟΚ. Στα καλά και στα στραβά, στα σωστά και στα λάθη. Ξόδεψε εκατομμύρια ευρώ για αυτόν τον παρορμητισμό, κράτησε ανθρώπους που ίσως δεν το άξιζαν, εξέθεσε ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό εκείνη την αποφράδα βραδιά του ΠΑΟΚ-ΑΕΚ. Γιατί; Γιατί λειτουργούσε με το συναίσθημα.
Με τον ίδιο τρόπο σκέψης, ο Σαββίδης δε θα μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο από το να κρατήσει τον Πάμπλο Γκαρσία στον πάγκο της ομάδας. Ο συναισθηματισμός και ο παρορμητισμός άλλωστε, όταν συνδυάζονται με τη χαρά (όπως αυτή της κατάκτησης του κυπέλλου), έχουν ακόμα “χειρότερα” αποτελέσματα. Κι όμως, όπως παραδέχτηκε κι ο ίδιος, η λογική και επαγγελματισμός ήταν αυτά που πρυτάνευσαν. Όταν έχεις στόχο τον πρωταθλητισμό, θέλεις το(ν) καλύτερο δυνατό. Κι αυτό έκανε.
Είναι άδικο όλο αυτό για τον Πάμπλο Γκαρσία; Ίσως να είναι. Δε βγαίνει όμως χαμένος από όλη αυτή την επτάμηνη διαδρομή. Για την ακρίβεια, ΠΑΟΚ και Γκαρσία είχαν μόνο κέρδη. Ο πρώτος “έσωσε” μια -φαινομενικά τότε- χαμένη χρονιά, ο δεύτερος έβαλε ήδη ένα τρόπαιο στην καριέρα του και ένα πρώτο μικρό αστέρι στο προπονητικό του πέτο.
Η ζωή -έτσι κι αλλιώς- συνεχίζεται για όλους…
Facebook Page: Θόδωρος Χαστάς
Twitter: Thodoros Hastas
Instagram: theohastas
