Τα φιλικά παιχνίδια προσφέρουν τροφή μόνο για προβληματισμό, όχι για ικανοποίηση. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Κανονικά, όλα τα καλοκαιρινά προετοιμασίας θα έπρεπε να γίνονται κεκλεισμένων των θυρών. Χωρίς κόσμο. Χωρίς κάμερες. Χωρίς τηλεοπτική μετάδοση. Κανονικά, δεν θα έπρεπε να κρατιέται καν σκορ. Δεν έχει καμία σημασία, ίσα – ίσα πολλές φορές οδηγεί σε παραπλανητικά συμπεράσματα. Πιεσμένοι, αγχωμένοι, ανασφαλείς προπονητές ξεχνούν καμιά φορά ότι τα φιλικά υπάρχουν μόνο για δοκιμές και κατεβάζουν τις καλύτερες δυνατές ενδεκάδες, μόνο και μόνο για να μην θυμώσει ο εργοδότης, με κανένα στραβό αποτέλεσμα.
Ξεφύγαμε όμως. Στα δικά μου μάτια δεν έχει καμία σημασία αν ο ΠΑΟΚ ηττήθηκε με 1-0 από την Αϊντχόφεν ή αν κέρδισε με 2-0 την Σαρλερουά. Καμία. Στο «Φίλιπς Στάντιον» θα μπορούσε άνετα να είχε συντριβεί ή να ισοφαρίσει στο τέλος με κάποια καραμπόλα. Η γενική εικόνα δεν θα άλλαζε. Ούτε και αυτή απέναντι στο φιλικό με τους Βέλγους. Οι νίκες, οι ήττες, οι ισοπαλίες σε αυτά τα ματς ενδιαφέρουν μόνο τους κουμαρτζήδες, που ψάχνουν μεροκάματο.
Υπάρχουν πια δύο γεμάτα 90λεπτα, ένα πρώτο δείγμα γραφής. Και το πρώτο ασφαλές συμπέρασμα είναι πως ο ΠΑΟΚ απέχει ακόμα πολύ από αυτό που θέλει και αυτό που μπορεί. Το αντίθετο θα ήταν ανησυχητικό.
Τα πόδια είναι σαν «τούβλα» από τον όγκο προπόνησης, οι ενδεκάδες πειραματικές, ως τώρα οι αντίπαλοι πιο έτοιμοι, σε πιο προχωρημένο στάδιο προετοιμασίας. Σχεδόν τίποτα από αυτά που βλέπουμε τώρα, δεν θα τα ξαναδούμε μέσα στην σεζόν. Η εικόνα είναι παραπλανητική. Από όλα αυτά, μου έχει μείνει ένα πράγμα. Η μεγάλη δυσκολία του Δικεφάλου, να χτίσει από πίσω.
Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο τα βασικά έχουν αλλάξει. Δεν έχει τόση σημασία πόσο καλός είσαι μπροστά, αλλά πόσο καλά φέρνεις την μπάλα από πίσω. Αυτό που ξεχωρίζει τις πολύ καλές ομάδες από τις υπόλοιπες είναι η άνεση τους να κυκλοφορούν την μπάλα στο δικό τους μισό, σε ζώνες που «καίνε», χωρίς λάθη, χωρίς βιασύνες, χωρίς επιπολαιότητες και η ικανότητα τους να φτιάχνουν από πίσω, αυτό που οι σπουδαγμένοι στην μπάλα το λένε build-up.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Σωτήρη Μήλιου με ένα κλικ ΕΔΩ…
