Εννιά χρόνια συμπληρώθηκαν στις 10 Αυγούστου, από τη μέρα που άλλαξε η πιο ιστορική σελίδα του ΠΑΟΚ. Τη μέρα που τα ηνία του συλλόγου ανέλαβε ο Ιβάν Σαββίδης.
Όλο αυτό το διάστημα, η αποφασιστικότητα, η ικανότητα, ή ακόμα και η ποντιακή ξεροκεφαλιά του ισχυρού άντρα του Δικεφάλου υπερπήδησε κάθε εμπόδιο. Δεν ήταν ούτε λίγα, ούτε μικρά. Το άκρως αντίθετο. Μπροστά όμως στην επιθυμία για την εκπλήρωση των στόχων του, ωχριούσαν.
Ό,τι έβαλε στο μυαλό του ο Σαββίδης, το κατάφερε. Είτε είχε τις πιθανότητες υπέρ του, είτε όχι. Είτε τον έλεγαν τρελό, είτε ονειροπόλο, είτε ακόμα και γραφικό. Όλα; Όχι όλα. Όλα πλην ενός.
Έβαλε στόχο να αποκτήσει την ΠΑΕ, το πέτυχε, έστω και μερικά χρόνια καθυστέρηση, εκείνο το αλησμόνητο καλοκαίρι του 2012.
Έβαλε στόχο να αποτινάξει τα δυσβάσταχτα χρέη, το πέτυχε με το ιστορικό τσάι 11.000.000 ευρώ εκείνο τον Μάιο του 2015.
Έβαλε στόχο να έχει μια εταιρία που δε χρωστάει σε κανέναν και πουθενά, το πέτυχε.
Έβαλε στόχο το 2016 να γκρεμίσει την “παράγκα” του Ολυμπιακού, να αναμορφώσει το σάπιο ποδοσφαιρικό καθεστώς, να πρωτοστατήσει για να υπάρχει ένα -όσο το δυνατόν στην Ελλάδα- πιο “καθαρό” και δίκαιο πρωτάθλημα. Το πέτυχε κι αυτό, κόντρα σε όλους και σε όλα.
Έβαλε στόχο να έρθει το VAR στη Super League, να υπάρχουν -πάντα στο μέτρο του εφικτού- τα λιγότερα δυνατά φαλτσοσφυρίγματα, οι λιγότερες δυνατές εύνοιες στον ισχυρό. Το πέτυχε κι αυτό.
Έβαλε στόχο να κάνει τον ΠΑΟΚ ξανά πρωταθλητή, πρωταγωνιστή και όχι απλό κομπάρσο του ελληνικού ποδοσφαίρου και των κέντρων που το “εξουσιάζουν”. Το κατάφερε με τον πιο εμφατικό τρόπο.
Έβαλε στόχο να κατασκευάσει ένα καινούριο σύγχρονο γήπεδο που θα μπορεί να στεγάσει όπως αρμόζει ένα μεγάλο κλαμπ όπως ο ΠΑΟΚ. Τα σημαντικά βήματα έγιναν, έρχεται και η υλοποίηση.
Όλα καλά; Όλα καλά πλην ενός.
Αυτό που δεν μπόρεσε σχεδόν σε καμιά περίοδο της εννιάχρονης παρουσίας του στον Δικέφαλο είναι να οργανώσει σε αμιγώς ποδοσφαιρικά και τεχνοκρατικά πλαίσια το κλαμπ. Κάτι που είχε και έχει συνέπειες, τόσο στην πράξη όσο και στη δική του τσέπη.
Με μια προσέγγιση “όπου φυσάει ο άνεμος”, χωρίς ορθολογισμό και σταθερή ποδοσφαιρική πολιτική, με μεγάλες δόσεις παρορμητισμού και χωρίς ξεκάθαρη στόχευση.
Το αποτέλεσμα δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικό από μια κατάσταση “ακορντεόν”, που φουσκώνει και ξεφουσκώνει στους ρυθμούς του μεγαλομετόχου. Μια γενικευμένη αστάθεια προγραμματισμού και μια φανερή έλλειψη μπούσουλα. Μια απουσία γερών βάσεων που θα έπρεπε να έχουν στερεωθεί, και πάνω στις οποίες θα πατάει ο καθένας.
Είναι αδύνατον να οριστούν κατευθυντήριες γραμμές, όταν έχουν αλλάξει 7-8 τεχνικοί διευθυντές όλα αυτά τα χρόνια. Άλλη η φιλοσοφία και οι πρακτικές του Βρύζα, άλλη του Τσιστιακόφ, άλλη του Άρνεσεν, άλλη του Μίχελ, άλλη του Μπράνκο. Όπως επίσης είναι άλλο (και παντελώς αντιποδοσφαιρικό) να μην έχεις καν τεχνικό διευθυντή, όπως συμβαίνει τώρα.
Είναι αδύνατον να υπάρχει συνοχή όταν αλλάζουν κάθε τόσο οι οδηγίες. Πριν ένα χρόνο, ο ΠΑΟΚ εξορθολόγιζε το μπάτζετ του, έβαζε ταβάνι τα 500.000 ευρώ στα συμβόλαια και έψαχνε νεαρούς παίκτες με μεταπωλητική αξία. Φέτος, οι κατευθύνσεις έχουν πάει στο άλλο άκρο. Η ενδεκάδα του Δικεφάλου έχει γεμίσει 30αρηδες, τα συμβόλαια πιάνουν ξανά επταψήφια νούμερα και ο Λουτσέσκου ψάχνει εμπειρία θέλοντας να πιάσει τον στόχο για τίτλο.
Είναι αδιανόητο μια ομάδα του βεληνεκούς και του στάτους του Δικεφάλου να μην έχει (προ) καθορισμένο το αγωνιστικό της προφίλ. Είναι αδιανόητο να μην προελέγχει συμβόλαια που λήγουν, είναι αδιανόητο να μην έχει “χτενισμένη” την αγορά για να αντικατασταθούν πιθανές πωλήσεις, είναι αδιανόητο να μην μπορεί να καλύψει φανερά κενά του ρόστερ επί χρόνια, είναι αδιανόητο να μην έχει εναλλακτικές, είναι αδιανόητο να μην είναι προετοιμασμένη για αναμενόμενα (ή μη) ενδεχόμενα.
Είναι αδιανόητο να επιδίδεται σε μια συνεχή ανακύκλωση ποδοσφαιριστών, λες και δεν υπάρχουν άλλοι στην αγορά. Έλα, φύγε, έλα ξανά. Είναι αδιανόητο να ζούμε κάθε καλοκαίρι την μέρα της μαρμότας, τη μέρα της… 32ας Αυγούστου.
Είναι αδιανόητο φυσικά να μην έχει κάποιον να συντονίζει και να “τρέχει” όλα αυτά.
Ο ΠΑΟΚ συνεχίζει να βάζει μόνος εμπόδια στον εαυτό του. Είναι αμαρτία να είναι εξασφαλισμένα όλα, εκτός της ποδοσφαιρικής οργάνωσης. Είναι αμαρτία να μην έχει ορίσει τόσα χρόνια τις συντεταγμένες με τις οποίες θα κινείται.
Αυτός είναι ο στόχος που δεν κατάφερε να πετύχει μέχρι τώρα ο Ιβάν Σαββίδης. Ίσως γιατί ο ίδιος δεν τον έχει ορίσει (ακόμα) ως στόχο.
ΥΓ. Εννοείται ότι όλα τα παραπάνω δεν έχουν καμιά σχέση με το δίωρο 21.00-23.00 της προσεχούς Πέμπτης (26/8) στη Ριέκα. Εκεί, ο ΠΑΟΚ είναι υποχρεωμένος να προκριθεί για 1000 λόγους. Και θα το κάνει.
Facebook Page: Θόδωρος Χαστάς
Twitter: Thodoros Hastas
Instagram: theohastas
