«Το οραματιζόμουν από μικρή ηλικία, θα έλεγα», είπε η 18χρονη τενίστρια, η πρώτη Βρετανίδα που παίρνει major τίτλο μετά Βιρτζίνια Γουέιντ το 1977. «Πάντα ονειρευόμουν ότι θα κέρδιζα ένα Grand Slam. Τα λες αυτά τα πράγματα, ότι θέλεις να κερδίσεις ένα Grand Slam. Aλλά η πίστη που είχα και ότι πραγματικά τα κατάφερα, δεν μπορώ να το πιστέψω. Ξεκίνησαν όλα όταν ήμουν μικρή, αλλά αυτό που οραματιζόμουν ήταν η στιγμή της νίκης, οι πανηγυρισμοί με την ομάδα στο box, η προσπάθεια να πας στο box για να τους δεις μετά το ματς. Αυτό τριγυρνούσε στο κεφάλι μου για ένα-δυο μέρες. Έχω κοιμηθεί με αυτή τη σκέψη!».
Αν κάποιος της έλεγε πριν το Wimbledon ότι θα γινόταν Grand Slam πρωταθλήτρια στο τέλος του καλοκαιριού, τι θα έλεγε; «Δεν θα το πίστευα, διότι στην αρχή της χορτάρινης σεζόν ήμουν φρέσκια από τις εξετάσεις μου. Είχα τρεις εβδομάδες να ετοιμαστώ για το πρώτο μου τουρνουά. Έχτιζα σε κάθε ματς, σε κάθε νίκη. Το Wimbledon ήταν μια αξέχαστη εμπειρία. Τέταρτος γύρος, δεύτερη εβδομάδα, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Το θεώρησα μεγάλη επιτυχία. Παρέμενα, ωστόσο, διψασμένη. Δούλεψα σκληρά μετά το γρασίδι, δεν είχα πολύ χρόνο. Και πήγα κατευθείαν στις ΗΠΑ. Με κάθε ματς και τουρνουά κάθε εβδομάδα, έχτιζα από άποψη αυτοπεποίθησης, παιχνιδιού, χτυπημάτων. Όλα ενώθηκαν σήμερα».
Στη Μεγάλη Βρετανία γίνεται ένας χαμός για πάρτη της, αλλά η Έμα παραμένει… στον δικό της κόσμο. «Δεν έχω δει ακόμα το τηλέφωνό μου. Δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει έξω από τον μικρόκοσμο όπου βρισκόμαστε. Είμαστε σε ένα ήσυχο δωμάτιο, απολαμβάνοντας τη στιγμή. Νομίζω ότι σήμερα πρέπει απλά να ξεφύγουμε από όλα, να το απολαύσουμε ως ομάδα, γιατί ήταν ομαδική δουλειά. Δεν ήρθα εδώ μόνη μου. Κάθε ένας που είναι εδώ με βοήθησε σε όλη την πορεία και έπαιξε σημαντικό ρόλο.
