Με τον ΠΑΟΚ ποτέ δεν πλήττεις, ποτέ δεν βαριέσαι. Μόνο που αυτή τη φορά θα πρέπει να κοιτάξει κανείς ωμά την αλήθεια. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Αν υπάρχει ένα γήπεδο που ξέρει από σκληρό ροκ, αυτό είναι η Τούμπα. Δεν είναι τυχαίο που εδώ και χρόνια το Hell’s Bells των AC/DC ντύνει ηχητικά την είσοδο του ΠΑΟΚ στον αγωνιστικό χώρο.
Μόνο που σταδιακά οι ηλεκτρικές κιθάρες ανακατεύονται με τα μπουζούκια από τον ύμνο του συλλόγου, σε μία ηχητική Βαβέλ που δημιουργήθηκε, μπας και ικανοποιηθούν όλοι, μικροί και μεγάλοι. Το άσπρο, ακριβώς δίπλα στο μαύρο σε αυτή την αιώνια αντίθεση των δύο άκρων που απεικονίζει τον Δικέφαλο.
Στην Τούμπα δεν υπάρχει τίποτα απίστευτο. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην γίνεται. Τίποτα που να μην έχει γίνει ή που να μην μπορεί να γίνει.
Είναι το γήπεδο που είδε το 0-3 στο 26ο λεπτό από την Σπάρτακ Τρνάβας μετά από 5ετή ευρωπαϊκή αποχή να γίνεται 5-3.
Το γήπεδο που έζησε το ιστορικά ανεξήγητο 3-5 από την Παναχαϊκή, το οποίο κόστισε ένα ολόκληρο πρωτάθλημα.
Το γήπεδο που είδε το 1-3 από την Ατλέτικο Μαδρίτης του Βιέρι και του Ζουνίνιο να γίνεται 4-3 και ψυχρά, κυνικά, άδοξα 4-4 στο 90ό λεπτό.
Το γήπεδο κάτι 4-4 τα έχει για ψωμοτύρι: όπως αυτό στην πρεμιέρα της σεζόν 1999-2000, όταν η ΑΕΚ κέρδιζε με 2-4 και τελικά έφυγε μόνο με έναν βαθμό χάρη σε γκολ του Αντόλφο Βαλένσια στο φινάλε.
Είναι το γήπεδο, όπου το 3-1 με τον Ατρόμητο στο 75ο λεπτό μπορεί να γίνει κάλλιστα 3-4.
