Ολόκληρος ο ΠΑΟΚ για 45 λεπτά έμοιαζε με τον Άντερσον Εσίτι. Σαν ένα τριαξονικό που παγιδεύτηκε στα στενάκια. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Κάποτε ρώτησαν τον Σακίλ Ο’ Νιλ για ποιο λόγο δεν μπορούσε να ευστοχήσει εύκολα σε ελεύθερες βολές. Το θέμα δεν ήταν το σημάδι, η αυτοσυγκέντρωση, η προπόνηση ή κάτι άλλο. Ήταν η δύναμη. Η μπάλα μπάσκετ στα πελώρια χέρια του, χανόταν. Ήταν σαν ένα μπαλάκι του πινγκ-πόνγκ σε δύο κοινά χέρια. Άλλοτε την πετούσε σαν πέτρα κι άλλοτε σαν ελαφρόπετρα. Δεν κατάφερε να το βρει ποτέ.
Ο Άντερσον Εσίτι δεν είναι τόσο κυριαρχικός στο γήπεδο, όσο ο «Μεγάλος Αριστοτέλης», αλλά είναι το ίδιο… εχθρικός, το ίδιο βάναυσος προς την μπάλα. Οι κινήσεις του πάντα είναι κοφτές, απότομες. Δεν ξέρει να την χαϊδέψει, ούτε να την τιθασεύσει. Συχνά – θέλει δύο και τρεις επαφές για να την κουλαντρίσει, άσκοπες περιστροφές γύρω από τον άξονα του για να την προστατεύσει. Είναι σαν να βλέπεις μία νταλίκα να προσπαθεί να κινηθεί στα στενάκια.
Ο Νιγηριανός είναι αυτός που είναι. Ένα βουνό από μύες που δεν κάνει βάρη, γιατί πρήζεται με το παραμικρό. Ένας τύπος με αφύσικη δύναμη που είναι μη ελεγχόμενη πολλές φορές. Υπάρχουν παιχνίδια που αυτή η ωμή, κτηνώδης, μπρουτάλ παρουσία του αρκεί για να σκεπάσει τα πάντα. Στην Κοπεγχάγη θαρρεί κανείς ότι οι Δανοί έπαιρναν φόρα και κουτούλαγαν πάνω του. Ο τύπος έκανε 17 ανακτήσεις μπάλας και 6 κλεψίματα, αυτά είναι νούμερα που κάνει μία ολόκληρη ομάδα σε ένα ματς.
Διαβάστε ολόκληρο το blog του Σωτήρη Μήλιου, πατώντας εδώ
